Στο Friedrichstadt-Palast, κάτι σαν το δικό μας Παλλάς - αλλά πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο επιβλητικό -, φιλοξενούνται αρκετές προβολές της Μπερλινάλε. Όπως το πολωνικό "Body" του Διαγωνιστικού Τμήματος, από την Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα, παλιά γνώριμο του φεστιβάλ, που εξερευνά, με αφορμή δύο ιστορίες που κουβαλούν αρκετό πόνο και στο τέλος τέμνονται μ' έναν ζωογόνο, αποκαλυπτικό τρόπο, τη μεταφορική, αλλά και κυριολεκτική κατάπτωση που μπορεί να υφίσταται το ανθρώπινο σώμα. Πρωτότυπο σενάριο, ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία - συνδυασμός που είναι πολύ πιθανό να φύγει με κάποιο βραβείο.
Κατά τ' άλλα, και η φετινή Μπερλινάλε είναι δίκαια μοιρασμένη. Ανάμεσα, από τη μία, σε απογοητευτικές ταινίες, όπως "Το Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας", του Μπενουά Ζακό, και "Nobody Wants the Night", με μόνες τις παρουσίες των Λέα Σεϊντού και Ζιλιέτ Μπινός, αντίστοιχα, να σώζουν κάπως την ατμόσφαιρα. Το "Every Thing will be Fine", του Βιμ Βέντερς (προς τιμή του οποίου έγινε εδώ ρετροσπεκτίβα στο έργο του), μ' έναν τρισδιάστατο Τζέιμς Φράνκο - λες και δεν είχες ήδη απηυδήσει να τον βλέπεις παντού, αφού βρίσκεται στο Βερολίνο με τρεις (!) παραγωγές -.
Το "Knight of Cups" του Τέρενς Μάλικ, σε συμπαραγωγή της Faliro Films, με τους Κρίστιαν Μπέιλ-Νάταλι Πόρτμαν και έναν, όπως πάντα, εξαφανισμένο σκηνοθέτη, ο οποίος αν βρισκόταν στη συνέντευξη Τύπου, θα μπορούσε ενδεχομένως να μας διαφωτίσει περισσότερο για την υπόθεση (η αισθητική πάντως παραπέμπει ξεκάθαρα σ' εκείνη του βραβευμένου "Δέντρου της Ζωής"). Και, από την άλλη, σε παραγωγές που σου κόβουν την ανάσα με την αμεσότητά τους, όπως το "45 Years" (βλ. προηγούμενη ανταπόκριση) ή το "The Pearl Button", τη μοναδική ταινία τεκμηρίωσης που διαγωνίζεται για βραβείο, ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Χιλιανού βετεράνου Πατρίσιο Γκουσμάν ("Νοσταλγώντας το Φως") που με αλληγορικό τρόπο συνδέει τον βάναυσο εκτοπισμό των Παταγόνων με την εξαφάνιση χιλιάδων αντιφρονούντων στα πέτρινα χρόνια του Πινοσέτ. Μεγάλη αίσθηση έχει κάνει και το πολυαναμενόμενο "El Club" του, επίσης Χιλιανού, Πάμπλο Λαραϊν (το προηγούμενο φιλμ του, "NO", ήταν υποψήφιο για ξενόγλωσσο Όσκαρ) που επιτίθεται στα μυστικά και ψέμματα της παλιάς και νέας Καθολικής Εκκλησίας, με "όπλο" το μαύρο χιούμορ και κάποιες ιδιαίτερα σκληρές σκηνές (εντός κι εκτός οθόνης) - φαβορί για τις βραβεύσεις στο τέλος της εβδομάδας.
Άλλα δύο φιλμ που έχουν συζητηθεί είναι το "Ixcanul" από τη Βενεζουέλα, μια συναρπαστική ηθογραφία που ξεπερνάει τα σύνορα της πατρίδας της, και το "Eisenstein in Guanajuato" του πάντα ιδιοσυγκρασιακού Πίτερ Γκρίναγουεϊ, για τις ομοφυλοφιλικές αναζητήσεις του Σεργκέι Αϊζενστάιν, με αφορμή το ταξίδι του στο Μεξικό για ένα πρότζεκτ που δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε ταινία. Το "Mr Holmes", πάλι, ή ο Σέρλοκ Χολμς όπως δεν τον έχουμε δει ποτέ, είναι πολύ πιθανό ν' αξιώσει το βραβείο ερμηνείας για τον υπέροχο Ίαν Μακ Κέλεν (τον "Γκάνταλφ!", όπως τον προλόγισε ο μικρός συμπρωταγωνιστής του στη συνέντευξη Τύπου) που παραδίδει εδώ μια θαρραλέα ερμηνεία ζωής (αν κι εμείς ψηφίζουμε δαγκωτό τον Τομ Κόρντεϊ του "45 Years").
Όλα αυτά βέβαια ξεχάστηκαν για λίγο χτες το βράδυ, στην παγκόσμια πρεμιέρα για το "50 Αποχρώσεις του Γκρι" (προβλήθηκε στα πλαίσια ειδικού τμήματος), όπου έγινε το αδιαχώρητο έξω από το Berlinale Palast από κοινό και δημοσιογράφους για να δουν πρώτοι, κι από κοντά, τον κύριο Γκρέι και την Αναστάζια (αν και η συνέχεια, επί της οθόνης, ήταν μάλλον απογοητευτική).
Υπάρχει ζωή κι έξω από την αίθουσα προβολής: Είναι επίσημο πια, το Βερολίνο είναι μία από τις πιο χαλαρές, φιλικές πόλεις, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Σε εξυπηρετούν παντού, χωρίς γκρίνια. Γνωρίζουν σχεδόν όλοι αγγλικά, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς, ποτέ. Κυκλοφορούν με ποδήλατα, ακόμα και με μηδέν βαθμούς Κελσίου (αν αυτό δεν είναι κουλ, τότε τι είναι;). Οι δημόσιες πισίνες τους είναι πανέμορφες και καθαρές (στην Stadtbad, στο Mitte, με τρεισήμισι ευρώ μπορείς ν' απολαύσεις μια ολυμπιακού μεγέθους πισίνα, σε κτίριο που εχει σχεδιάσει ο Τζέιμς Σάιμον). Γκαλερί πολλαπλών λειτουργιών, όπου μπορείς να περάσεις άνετα μια ολόκληρη μέρα. Καφεκοπτεία που καλλιεργούν και φτιάχνουν το δικό τους καφέ, όπως το Belyzium. All-time classic εστιατόρια, σαν το Cafe Einstein στο Δυτικό Βερολίνο - που θεωρείται πιο hip πια από το Ανατολικό - , με πεπειραμένο προσωπικό και υπέροχη ατμόσφαιρα. Μουσεία που είναι vaut le voyage εσωτερικά κι εξωτερικά, όπως η National Gallery ή το Bauhaus-Archiv. Και τόσα άλλα που συμβαίνουν σε αυτήν την πόλη και σίγουρα δεν έχω ακόμα ανακαλύψει.