Ακούγοντας τον, κατά τα άλλα συμπαθή, Υπουργό Αναπληρωτή Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Μουζάλα, στις «Ιστορίες» του Σκάι να αναφέρεται στο κράτος των Σκοπίων, ως «Μακεδονία» ένιωσα κι εγώ τη δίκαιη αγανάκτηση που προκαλεί σε κάθε πολίτη η προχειρότητα τέτοιων εθνικών σφαλμάτων όταν αυτά διαπράττονται από πολιτικούς εκπροσώπους τοποθετημένους σε θέσεις καίριας ευθύνης. Βέβαια, ο κ. Υπουργός ανακάλεσε εκ των υστέρων την άστοχη δήλωσή του, αποδίδοντάς την στη ρύμη του λόγου του και στην κόπωσή του από το ταξίδι του στον καταυλισμό της Ειδομένης. Σε έναν καταυλισμό όπου η κρατική μέριμνα είναι ουσιαστικά απούσα και η διαχείριση βασίζεται απλά στο φιλότιμο των Εθελοντών και της Αυτοδιοίκησης, όπως συμβαίνει -πρακτικά- και σε όλους τους άλλους σταθμούς προσωρινής (ελπίζουμε...) φιλοξενίας των προσφύγων στη χώρα μας.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, μερικές μετα-αναγνώσεις αυτού του γλωσσικού και διπλωματικού ολισθήματος του κ. Υπουργού. Καταρχήν, εστιάζοντας την αντίδρασή μας στη γλωσσική και ιστορική του ατοπία, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία της συνεντεύξεώς του, στην οποία, σκιαγραφείται -κατά τη γνώμη μου- ο λόγος για τον οποίο η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι, στη σύνθεση και στην αναποτελεσματικότητά της, επικίνδυνη για τον τόπο.
Ως συνάδελφος ιατρός και παλαιότερα εθελοντής ο κ. Μουζάλας, ανέφερε -με έναν ανθρώπινα ευαίσθητο λόγο, σπάνιας ειλικρίνειας, για Έλληνα πολιτικό- πως βλέπει τους σημερινούς εθελοντές να διαπράττουν απέναντι στην κεντρική εξουσία λάθη που και αυτός διέπραττε στο παρελθόν, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στους πρόσφυγες που κατέφευγαν σε άλλες χώρες, πιστεύοντας σε αυταπάτες του αριστερού ιδεολογήματος, όπως τα «ανοικτά σύνορα παντού και οι χωρίς περιορισμούς μετακινήσεις των ανθρώπων».
Όπως, όμως διαπιστώνει, τώρα που η Αριστερά κλήθηκε να ασκήσει εξουσία, «άλλο η ιδεολογία και άλλο η πράξη». Δεν ωφελεί, λοιπόν, να γίνει ο κ. Μουζάλας το εξιλαστήριο θύμα ολοκλήρου της καταρρεύσεως του θεωρητικοπολιτικού ιδεολογήματος της «πρώτης φοράς αριστερά» στη χώρα. Ολόκληρη η Κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί, για λόγους πρακτικής και διαχειριστικής και όχι μόνον λεκτικής ανεπάρκειας και πλάνης.
Όσο για τον κ. Υπουργό Αναπληρωτή Μεταναστευτικής Πολιτικής, επειδή «γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει», εγώ νομίζω πως με το λεκτικό του λάθος απλώς εξέφρασε και εξέθεσε τη γλωσσική και ιδεολογική ολισθηρότητα της πλειονότητας των στελεχών και των Υπουργών του Σύριζα. Κατ' ανάλογο, μάλιστα, τρόπο που ο νυν Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Στέλιος Κούλογλου, αποκαλούσε πριν από τις Ευρωεκλογές του 2014, ως υποψήφιος, τότε, Ευρωβουλευτής με συνειδητή και αμετανόητη ευκολία, το κράτος των Σκοπίων, πάλι, ως «Μακεδονία».
Τέτοιες στιγμές έρχονται κατ' αλγεινή αντίστιξη στη σκέψη μας οι ημέρες του Φθινοπώρου του 1992 και το on camera δάκρυ του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, για την Ελληνική Μακεδονία, καθώς και οι ημέρες του καλοκαιριού του 2013, όταν ο νυν Ευρωπαίος Επίτροπος Μετανάστευσης και τότε Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον για τη συνάντησή του με τον Αμερικανό ομόλογό του, κ. Chuck Hagel, πρωταγωνιστούσε στο κλασικό πλέον επεισόδιο με τον εκ Σκοπίων ορμώμενο δημοσιογράφο ο οποίος προκλητικώς και επιμόνως τον ρωτούσε αγγλιστί για το ζήτημα της «Μακεδονίας», για να εισπράξει την πληρωμένη απάντηση του Έλληνος ΥΕΘΑ:
«Αφού είσαι από τη Μακεδονία, γιατί δεν μιλάς ελληνικά, βρε παιδάκι μου;».