Ήταν μια επίσκεψη που δεν κατάλαβε κανείς την σκοπιμότητά της. Ήταν μια συνάντηση ανάμεσα σε δυο ηγέτες με agenda που θα μπορούσε κάλλιστα να δυναμιτίσει τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες που υπάρχουν στις σχέσεις των δύο χωρών.
Η επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού σε μια περίοδο αυξημένης έντασης στο Αιγαίο, με το θερμόμετρο στην ευρύτερη περιοχή ιδιαιτέρως ανεβασμένο και τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν πανταχόθεν βαλλόμενο, είχε όλα τα εχέγγυα για να καταστεί σε συνάντηση Βατερλό με ανυπολόγιστές συνέπειες για τα εθνικά ζητήματα της πατρίδας μας.
Τα μέχρι στιγμής δεδομένα συνηγορούν στη θεώρηση ότι οι δυο πρωθυπουργοί , χωρίς να ξεπερνούν τα όρια της διπλωματικής ευπρέπειας, διατήρησαν τις διαχρονικές απόψεις των χωρών τους γύρω από τα φλέγοντα ζητήματα που ταλανίζουν τις σχέσεις των δύο χωρών, από το ζήτημα των παραβιάσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο και το Κυπριακό , μέχρι και το νεοεισερχόμενο ζήτημα της έκδοσης των Τούρκων στρατιωτικών στην γειτονική μας χώρας.
Το πιο γκρίζο σημείο της επίσκεψης του Τούρκου Πρωθυπουργού στην χώρα μας είναι η «ιδιωτικής» φύσεως επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Θράκη, όπου και συναντήθηκε με στελέχη της Μουσουλμανικής Μειονότητας γνωστά για τις στενές τους σχέσεις με το πολιτικό κατεστημένο της γειτονικής μας χώρας. Μπορεί η Τουρκία μέσω των επίσημων διαύλων να προσπαθεί να υποβαθμίσει το ζήτημα της επίσκεψης θέτοντας το στο επίπεδο της ιδιωτικής επίσκεψης, είναι όμως φανερό ότι σε επίπεδο συμβολισμού ο Τούρκος Πρωθυπουργός ήθελε να στείλει ένας σαφές μήνυμα προς την ελληνική πλευρά: Η Τουρκία όχι μόνο ενδιαφέρεται σε φιλολογικό επίπεδο για την περιοχή της Θράκης, αλλά θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργεί τις προϋποθέσεις εκείνες για την παρουσία Τούρκων επισήμων ως κάτι το επιβεβλημένο και φυσιολογικό.
Η μέχρι στιγμής αντίδραση της Αθήνας στην παρουσία του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Θράκη αλλά και στη γενικότερη προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων στην περιοχή από παράγοντες φίλα προσκείμενους στην Άγκυρα μπορούν να χαρακτηριστούν ως «ήπιας αντίδρασης», έχοντας ως πρωτεύοντα στόχο να μην αναβαθμίσει ένα ζήτημα που διακαώς προσπαθεί να αναβαθμίσει ρητορικά και πρακτικά η απέναντι πλευρά.
Όλα τα προαναφερθέντα, και κυρίως η στάση της Άγκυρας στη Θράκη και στο Κυπριακό τελούν υπό την αίρεση εξελίξεων που το πολιτικό-διπλωματικό προσωπικό της γειτονικής μας χώρας δεν ελέγχει σε σημαντικό βαθμό.
Η κρίση στην Μέση Ανατολή και η προσπάθεια του Ερντογάν να αυξήσει την επιρροή του στην περιοχή μέσω της ενίσχυσης της επιρροής της Τουρκίας στο βαλλόμενο Κατάρ, αν και μέχρι στιγμής παραμένει σε επίπεδο μεσαίας δυναμικής (παροχή τροφίμων και μικρή αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας στη βάση της Τουρκίας στο Κατάρ), δεν παύει να είναι κίνηση υψηλού ρίσκου, όχι για την αντίδραση των ΗΠΑ αλλά για την πιθανή αντίδραση των υπολοίπων χωρών της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων της Σαουδικής Αραβίας αλλά και του Ιράν, που ενώ έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές για το μέλλον που θα πρέπει να έχει η περιοχή της Μέσης Ανατολής, «συναινούν» σε κάτι: ότι δεν θέλουν να δουν την Τουρκία να αναλαμβάνει σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Ρόλος που όχι μόνο θα την καταστήσει ρυθμιστή των εξελίξεων, αλλά κυρίως θα της δώσει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση την επόμενη ημέρα στο ζήτημα της Συρίας. Συριακό ζήτημα που άπτεται της ίδιας της υπόστασης της γειτονικής μας, χώρας αφού εμπεριέχει και την διαχείριση του Κουρδικού στοιχείου.
Είναι φανερό ότι ο Τούρκος Πρόεδρος και στα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και στη στάση που κρατάει στην κρίση με το Κατάρ, προσπαθεί να ενισχύσει την παρουσία του ρισκάροντας την αντίδραση των άλλων παιχτών. Το αν θα το επιτύχει δεν εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες του ή τη θέλησή του... Αλλάχ, αλλά το αν θα εφαρμοστεί και εδώ ο απλός νόμος της φυσικής: ότι η δράση φέρνει την αντίδραση.