Κι εκεί που λες «εντάξει, το πήρε πλέον απόφαση, θα αποχωρήσει σύντομα με όση αξιοπρέπεια του απομένει, μήπως περισώσει ό,τι ακόμα σώζεται για το κόμμα του», τελικά πάντα βρίσκει τρόπο να σε εκπλήσσει. Αστείρευτος από επικοινωνιακά κόλπα και πολιτικάντικα τεχνάσματα, βρίσκει πάντα μερικούς κόκκους άμμου να ρίξει στην κλεψύδρα του πολιτικού του χρόνου, λίγο πριν αυτή αδειάσει.
Κι ενώ ο κόσμος αλλάζει συθέμελα, οι παγκόσμιες σταθερές δεκαετιών μεταβάλλονται, οι παραδοσιακές συμμαχίες των ισχυρών κρατών επαναπροσδιορίζονται, εκατομμύρια ταλαίπωρων ανθρώπων μετακινούνται μαζικά προς τη γειτονιά μας, οι φίλοι της Ελλάδας συνεχώς μειώνονται, ο ισχυρός γείτονας μας γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτος, αυτός επιλέγει να δει μόνο ό,τι γίνεται ακριβώς μπροστά του. Να κερδίσει λίγο παραπάνω πολιτικό χρόνο στην καρέκλα της γλυκιάς εξουσίας, παραβλέποντας ό,τι σημαντικό συμβαίνει λίγο παραδίπλα. Όπως ακριβώς έγραφε κάποτε ο Σόπενχάουερ: «Κάθε άνθρωπος θεωρεί τα όρια του δικού του οπτικού πεδίου σαν τα όρια του κόσμου».
Τώρα ανακάλυψε και πάλι την απλή αναλογική. Έριξε το πικάντικο τυράκι στα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης της ευκολότερης εισόδου στη Βουλή, για να το ξανασκεφτούν, κι ας πέρασαν μόλις μερικοί μήνες από την τελευταία φορά που το προσπάθησε. Σαν το παιδί που δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι γονείς του δεν του παίρνουν το παιχνίδι που ζητάει μονότονα. Σε μια εποχή που η Ελλάδα βρίσκεται τελείως αναίσθητη στα πατώματα, με τα κοράκια και τους γύπες να την περιτριγυρίζουν πεινασμένοι από πάνω, όπου είναι απαραίτητη μια μίνιμουμ κυβερνητική σταθερότητα, επιμένει σε έναν εκλογικό νόμο που θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια όταν γίνουν εκλογές, όπου θα απαιτούνται 4-5 κόμματα για να σχηματιστεί σταθερή κυβέρνηση (για την Ελλάδα μιλάμε και όχι για την Δανία φυσικά). Πόσο υπεύθυνο είναι, σε μια τόσο επικίνδυνη και ασταθή εποχή, να σε απασχολεί μονάχα πώς θα εμποδίσεις τον αντίπαλό σου να σχηματίσει κυβέρνηση;
Ταυτόχρονα, ενώ κατήγγειλε διαχρονικά τον ΔΟΛ ως φορέα της διαπλοκής, τοποθετείται ξαφνικά εκεί ως επικεφαλής ο πρόεδρος της κομματικής εφημερίδας του, με προφανείς σκοπούς ακόμα και για τους πιο αδαείς. Αφού δεν μπόρεσε μέσω των τηλεοπτικών αδειών να ελέγξει τα τηλεοπτικά κανάλια, ας προσπαθήσει να ελέγξει τουλάχιστον κάποιες ιστορικές εφημερίδες του παρελθόντος. Κι ενώ το κάνει με έναν απροκάλυπτα προκλητικό τρόπο, αδιαφορώντας για τον πρόσκαιρα αρνητικό επικοινωνιακό αντίκτυπο, δε λαμβάνει υπόψη ότι πλέον ελάχιστοι διαβάζουν ακόμα εφημερίδες. Η επιρροή του έντυπου τύπου έπαψε πλέον να είναι κρίσιμη στην πλατιά μάζα των πολιτών, οι οποίοι επιλέγουν να ενημερώνονται σε πραγματικό χρόνο από το διαδίκτυο, από χιλιάδες πηγές πληροφόρησης που κυκλοφορούν ελεύθερα και δωρεάν (κάποιες βέβαια αμφίβολης αξιοπιστίας). Άλλωστε, ποιοι πραγματικά θα επέλεγαν να διαβάσουν τις συγκεκριμένες ιστορικές εφημερίδες, αν μετατραπούν σε άλλα δυο κομματικά φύλλα;
Είναι να απορείς μερικές φορές, πόσο γλυκιά πρέπει να είναι η εξουσία διαχρονικά για αυτούς που την κατέχουν, ακόμα και σε περιόδους όπου δεν υπάρχουν τα περιθώρια για τις σπατάλες και τις χλιδές των παλιών χρόνων. Όσο γλυκιά κι αν είναι όμως αυτή, πρέπει να μην ξεχνάνε όσοι την κατέχουν, ότι σε τόσο δύσκολες εποχές, μια απότομη άνοδος ακολουθείται συνήθως από μια ακόμα πιο απότομη πτώση. Κι αν η πτώση αυτή δε γίνει προσεκτικά και έγκαιρα, θα γίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με τεράστιο κρότο και θα συνθλίψει στην κυριολεξία όσους πέσουν από εκεί ψηλά.
Εκτός κι αν προτιμήσουν τα ελικόπτερα για τη μεταφορά τους...