Έχω πολλές φαντασιώσεις. Μία από αυτές είναι ότι το βράδυ πριν από ένα μεγάλο ταξίδι έχω πακετάρει τις ελαφριές βαλίτσες μου, τελειώσει όλες μου τις δουλειές, και περνάω ένα ήσυχο βράδυ πριν κοιμηθώ 8 ώρες.
Στην πραγματικότητα λίγο πριν την αναχώρηση μου για το Ώστιν για να καλύψω την ελληνική αποστολή του #sxsw βρέθηκα να ψάχνω σαν τρελή τη βαλίτσα που είχε εξαφανιστεί από το χαώδες σπίτι μου ανάμεσα σε κάλτσες, έγγραφα και ρούχα για σιδέρωμα. Από το άγχος μου ξέχασα προσωρινά τον κωδικό της πιστωτικής μου κάρτας και το θυμήθηκα κάποιες ώρες μετά. Το ταξίδι από την Αθήνα στο Ώστιν ήταν σίγουρα το κουραστικότερο που έχω κάνει ποτέ. Δεν κουράστηκα με το Αθήνα-Λονδίνο (μπροστά μου καθόταν μια ηλικιωμένη Ελληνοκαναδέζα με κόκκινα μαλλιά που έπινε κρασί στις 10 το πρωί και έκανε γυμναστικές ασκήσεις στο διάδρομο) ούτε με το Λονδίνο-Ντάλας (μετά τη Γροιλανδία χάσαμε πια τελείως την αίσθηση του χρόνου, κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε σε κωματώδη κατάσταση) κι ας κράτησε 10 ώρες. Ευτυχώς είχα παρέα: Mαζί μου ήταν η Πόλυ Λυκούργου από το flix, η Θεοδώρα Καρακάσση από το Φεστιβαλ Plissken, και η Μαρία Ανεστοπούλου από το Φεστιβάλ Animasyros. Στην ίδια πτήση ήταν και ο Μάκης Παπαδημητρίου - πρωταγωνιστής του Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που θα παιχτεί στο SXSW
Η αλλαγή στο Ντάλας νομίζω μας κούρασε λίγο όλους μιας και κράτησε δυο με τρεις ώρες χάρη σε 3 διαφορετικούς ελέγχους (σε έναν από αυτούς, εκεί όπου συνήθως σε ρωτάνε με κάθε λεπτομέρεια που θα μείνεις, τι ακριβώς θα γράψεις, αν κουβαλάς εξωτικά φυτά ή σοκολατάκια ο αστυνομικός άρχισε απλώς να μου κάνει προτάσεις με βαριά Τεξανή προφορά για το καλύτερο μπάρμπεκιου στο Ώστιν). Στο αεροδρόμιο του Ντάλας βρέθηκα στο terminal C, που πιθανώς κερδίζει το βραβείο του πιο πατριωτικού terminal του κόσμου: αμερικάνικες σημαίες παντού, συλλογή χρημάτων για τους βετεράνους , σημαίες Support our troops κλπ. Οι δε συνταξιδιώτες μου για το Ωστιν ταίριαζαν γάντι στο στερεότυπο του Αμερικάνου millennial nerd που έχει το κινητό ως επέκταση του χεριού του και πάει να παρουσιάσει το startup/την ταινία/το ντοκιμαντέρ του. Προσγειωθήκαμε στο Ώστιν, μια ώρα μετά λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μετά από μια μίνι καταιγίδα- το αεροπλάνο πήγαινε πέρα δώθε σαν σκούνα- κούναγε αρκετά για να αρχίσω τις προσευχές από μέσα μου όπως όλοι οι καλοί άθεοι σε στιγμές κρίσης.
Φυσικά και είναι κουνημένη, 26 ώρες ταξίδευα!
Ταξίδευα σχεδόν για 26 ώρες όταν έφτασα στο «ξενοδοχείο». Αγαπητέ μου αναγνώστη δε μένω σε ξενοδοχείο αλλά σε μοτέλ από αυτά που καταφεύγουν οι πρωταγωνιστές στις Αμερικάνικες ταινίες όταν τρέχουν να φύγουν μακριά από το σερίφη- εδώ θα μπορούσαν να μένουν ο Sailor και η Lula από το Wild at Heart. Έξω από το παράθυρο μου βλέπω παρκαρισμένα αυτοκίνητα και έναν υπερυψωμένο αυτοκινητόδρομο. Το δωμάτιο, το οποίο όπως όλα τα δωμάτια μοτέλ έχει δύο ημίδιπλα κρεβάτια μυρίζει ολόκληρο τσιγάρο («Όχι κυρία μου δεν είναι δωμάτιο για καπνιστές» μου είπε η ρεσεψιονίστ όταν της το ανέφερα «μήπως κάπνισε ο προηγούμενος» πρόσθεσε μόνο που για να μυρίζει έτσι θα πρέπει να κάπνιζε από το πρωί ως το βράδυ και με τα 2 χέρια), στη μοκέτα ανακάλυψα ένα ακρυλικό νύχι, και απέξω έχει μια μικρή πισίνα περικυκλώμένη από κάγκελα.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί μένω εδώ να σας εξηγήσω - στο Ώστιν καταφτάνουν 90.000 άτομα για τις 10 μέρες του Φεστιβάλ.Το να βρεις κάπου να μείνεις είναι κάτι σαν λοταρία. Πάλι καλά που βρήκα κι εδώ.
Let the fun begin!
Μπορείτε να ακολουθήσετε το ταξίδι μας σε αυτό εδώ το μπλογκ και στα hashtag #SXSW16GR και #ΗuffPostGreeceGoessxsw