Κανείς δεν φεύγει από τον τόπο του εκτός
αν ο τόπος του είναι στόμα καρχαρία
τρέχεις για τα σύνορα
μόνο όταν βλέπεις κι όλη την πόλη σου να τρέχει κατά κει
τους γείτονές σου να τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με τη ματωμένη ανάσα στο λαρύγγι
όταν εκείνος ο συμμαθητής
που σου 'χε φέρει ζάλη με τα φιλιά του πίσω από το παλιό κονσερβοποιείο
τώρα κρατάει ένα όπλο πιο μεγάλο από το μπόι του
φεύγεις απ' τον τόπο σου
όταν ο τόπος σου δεν σ' αφήνει πια να μείνεις.
κανείς δεν φεύγει από τον τόπο του εκτός αν ο τόπος σε κυνηγάει
φωτιά κάτω από τα πόδια σου
αίμα καυτό στην κοιλιά σου
ποτέ δεν σου 'χε περάσει καν απ' το μυαλό
ως τη στιγμή που το λεπίδι σταμπάρισε με φωτιά τις απειλές
στο σβέρκο σου
αλλά ακόμα τότε συνέχισες να ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
μέσ' από τα δόντια σου
μόνο καθώς έσκιζες το διαβατήριο στις τουαλέτες του αεροδρομίου
κλαίγοντας με λυγμούς κάθε που δάγκωνες το χαρτί
κατάλαβες πια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν θα ξαναγυρνούσες ποτέ.
πρέπει να καταλάβετε
ότι κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο σίγουρο απ' τη στεριά
κανείς δεν καίει τις παλάμες του
κρεμασμένος κάτω από τρένα
κάτω από καρότσες αμαξιών
κανείς δεν περνάει μέρες και νύχτες μέσα στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες εκτός αν τα μίλια που γράφει
δεν είναι ένα απλό ταξίδι
κανείς δεν σέρνεται κάτω από φράχτες
κανείς δεν θέλει να τον χτυπούν
να τον οικτίρουν
κανείς δεν διαλέγει τα στρατόπεδα των προσφύγων
ή να τον γδύνουν για σωματική έρευνα, και μετά
να νιώθει ακόμα τον πόνο στο κορμί του
ή τη φυλακή
επειδή η φυλακή είναι πιο ασφαλής
από μια πόλη που καίγεται
και ένας δεσμοφύλακας τη νύχτα
είναι προτιμότερος από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν στον πατέρα σου
κανείς δεν θα μπορούσε να τ' αντέξει
κανείς δεν θα μπορούσε να το καταπιεί
κανενός το πετσί δεν είναι τόσο σκληρό
κι όλα αυτά τα
Μαύροι γυρίστε στις πατρίδες σας
πρόσφυγες
βρωμιάρηδες μετανάστες
εσείς που ζητάτε άσυλο
εσείς που απομυζάτε την πατρίδα μας
νέγροι με το χέρι απλωμένο
μυρίζουν παράξενα
απολίτιστοι
κατάστρεψαν τη χώρα τους και τώρα θέλουν
να καταστρέψουν και τη δική μας
πώς γίνεται και τα λόγια
τα βλέμματα του μίσους
να μη σας αγγίζουν
ίσως επειδή το χτύπημά τους είναι πιο μαλακό
από το να σου ξεσκίζουν το κορμί
ή οι λέξεις είναι πιο τρυφερές
από δεκατέσσερις άντρες ανάμεσα
στα σκέλια σου
ή τις προσβολές είναι πιο εύκολο
να τις καταπιείς
από τα χαλάσματα
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο κορμί του παιδιού σου
θέλω να γυρίσω στον τόπο μου
όμως ο τόπος μου είναι το στόμα ενός καρχαρία
ο τόπος μου είναι ο μύλος ενός πιστολιού
και κανείς δεν φεύγει από τον τόπο του
εκτός αν ο τόπος σου σε καταδιώκει μέχρι την ακτή
εκτός αν ο τόπος σου σου λέει
να πάρεις τα πόδια σου, να τσακιστείς να φύγεις
ν' αφήσεις τα ρούχα σου πίσω
να περάσεις έρποντας την έρημο
να διασχίσεις κολυμπώντας τον ωκεανό
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να ζητιανέψεις
να ξεχάσεις την περηφάνια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική
κανείς δεν αφήνει τον τόπο του εκτός αν ο τόπος είναι μια ιδρωμένη φωνή στ' αυτί σου
που σου λέει -
φύγε,
τρέχα να ξεφύγεις από μένα
γιατί δεν ξέρω τι έχω καταντήσει
ξέρω όμως πως οπουδήποτε αλλού
είναι πιο σίγουρα από 'δώ.
της Warsan Shire,
Μετάφραση: Ρηγούλα Γεωργιάδου
H Warsan Shire (ورسان شاير) γεννήθηκε το 1988 στην Κένυα από Σομαλούς γονείς. Η οικογένειά της εγκαταστάθηκε τον επόμενο χρόνο στη Μεγάλη Βρετανία. Το 2013 βραβεύτηκε με το African Poetry Prize του Πανεπιστημίου Brunel.
To κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο dimartblog.com