Ξυπνάς... σηκώνεσαι και ενστικτωδώς πας να φτιάξεις καφέ. Ανοίγεις το κουτί... άδειο. Δεν ξεκίνησε καλά η μέρα σκέφτεσαι. Ντύνεσαι πρόχειρα και πας μέχρι το περίπτερο να πάρεις φακελάκια του καφέ. Με το που διαβαίνεις την εξώθυρα, μοιάζει να σε χτύπησε ωστικό κύμα. Βουητά, κορναρίσματα, φωνές, βρισιές. Μένεις ακίνητος και παρατηρείς. Αναρωτιέσαι τι φταίει σ' αυτή τη χώρα και συμπεριφέρονται έτσι. Αμέσως το μυαλό σου, σαν να κάνει λογικό άλμα, σκέφτεται ότι φταίνε οι κυβερνήσεις που δε σε κάνανε Ελβετία. Τo πρόβλημα λύθηκε! Αυτό φταίει. Μα πώς να σε κάνουν Ελβετία; Αφού είναι κλέφτες... λες. Αυτή είναι ίσως η πιο αληθινή σκέψη που θα κάνεις στην ημέρα σου.
Καταλήγεις λοιπόν, να έχεις δύο ενόχους στο μυαλό σου. Τους «μεν» και τους «δε». Οι «μεν» είναι οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης που περιορίζονταν στην εναλλαγή του πρασίνου και του μπλε λάβαρου αλλά στην ουσία ήταν όμοιοι και οι «δε» είναι «η πρώτη φορά αριστερά». Οι «μεν» σε κλέψανε ποικιλοτρόπως δίνοντας σου χρήματα που δεν είχανε για να τα χρησιμοποιήσεις για πράγματα που δεν είχες ανάγκη, φτιάχνοντας παράλληλα έναν υπερμεγέθη και δυσανάλογο κομματικό στρατό υπαλλήλων . Τι; Δεν έχεις ακούσει ποτέ τη διαφήμιση της αγροτικής τράπεζας που σε ρωτούσε αν έχεις πιει ποτέ καφέ στο Empire State Building ζώντας το αμερικανικό όνειρο δίνοντάς σου το αντίστοιχο δάνειο; Οι «δε» τους διαδέχθηκαν. Έκαναν τους συνδικαλιστές ακόμα περισσότερο κτήμα τους από ότι πριν. Ή καλύτερα, οι ίδιοι εργατοπατέρες έγιναν οι «δε» και εξουσία. Και συνέχισαν, οι αδίστακτοι, ακόμα πιο σκληρά. Κλέψανε και την τελευταία ικμάδα ελπίδας με τον πιο παράδοξο τρόπο. Με το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται».
Στο μυαλό σου έρχεται ο αείμνηστος Ντ. Ηλιόπουλος που φώναζε στον στρατηγάκο του «Κάτω οι κλέφτες!». Χαμογελάς ενστικτωδώς.
Παίρνεις τα απαραίτητα φακελάκια του καφέ και γυρνάς σπίτι και αυτό που περιφέρεται στο μυαλό σου είναι: «Ποιοι είναι τελικά οι κλέφτες;», ξεχνώντας την ουσία των πραγμάτων που δεν είναι άλλη από το ότι και οι δύο είναι κλέφτες. Μένεις λοιπόν, να στροβιλίζεσαι στη σκέψη ποιος έκλεψε περισσότερο, για να επιρρίψεις την ευθύνη ολοκληρωτικά σ' αυτόν και να τον κάνεις αποδιοπομπαίο τράγο.
Αυτό όμως που πρέπει κανείς να θυμάται είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα «ο δρόμος μέχρι το περίπτερο» του Γιάννη Στίγκα:
«Ίσως
η χώρα μου ακόμα
κάτω απ' τα χώματα
ίσως
και να διαθέτει ακόμα
μιαν εφεδρεία αθωότητας
Η εξόρυξη κοστίζει βέβαια
είναι και οι κίνδυνοι πολλοί
πολλά κοπάδια οι εγκέλαδοι
αλλήθωροι
μονόφθαλμοι
μονάχα ο Ιωάννης Καποδίστριας τους κατάφερνε
τους άρπαζε από τα κέρατα
και πήγαιναν μαζί βαθιά
ώσπου μια μέρα χάθηκε ... »