Τι σημαίνει για τις παγκόσμιες ισορροπίες η πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία και μάλιστα με αφορμή μια ακόμη προβοκάτσια; Πρόκειται για κίνηση ικανοποίησης και εκτόνωσης των πιέσεων που δέχεται ο νέος Αμερικανός πρόεδρος από τα βαθύ αμερικανικό σύστημα, αυτό που αντιπροσωπεύουν το Πεντάγωνο και οι μυστικές υπηρεσίες και χειροκροτήθηκε από την Χίλαρι Κλίντον!
Ή μήπως είναι κίνηση που σηματοδοτεί αλλαγή πολιτικής και προσαρμογή στο ψυχροπολεμικό πλαίσιο που έχει επιλέξει για πολιτικούς στρατηγικούς και οικονομικούς λόγους το αμερικανικό κατεστημένο; Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά. Πλην όμως καθώς ο πρόεδρος Τραμπ έκανε την πρώτη κίνηση, χωρίς ο απέναντι ή οι απέναντι παίκτες της παγκόσμιας σκακιέρας να απαντήσουν, αλλά να επιλέγουν την αναμονή, ο Λευκός Οίκος είναι εκτεθειμένος καθώς η διακοπή της παρτίδας θα γίνει από θέση αδυναμίας ή και φόβου για το άγνωστο. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, ο Πούτιν μας έχει διδάξει ότι δεν αντιδρά σπασμωδικά και περιμένει τον άλλο να κάνει το δεύτερο βήμα του.
Η στρατηγική ερώτηση λοιπόν είναι, ποιο είναι το δεύτερο βήμα του Τραμπ; 'Ετσι κι αλλιώς πάντως αυτό το επεισόδιο πιστώνεται ως νίκη στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ που προηγουμένως είχε εξαναγκάσει τον Τραμπ να παραιτήσει τον στρατηγό Φλιν από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, απ' όπου πρόσφατα αποβλήθηκε και ο Στηβ Μπάνον, στρατηγικός εγκέφαλος του νέου προέδρου.
Γιατί η αμερικανική εξωτερική πολιτική των στρατιωτικών παρεμβάσεων που συνελήφθη κατά γενική ομολογία ψευδόμενη στην περίπτωση του Ιράκ, συνεχίζει να κατασκευάζει ή να παραγγέλνει αφορμές εμπλοκής; Θυμάστε όλοι τον υπερήφανο στρατηγό Κόλιν Πάουελ που αγόρευσε ως υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Μπους τζούνιορ στον ΟΗΕ, παρουσιάζοντας σε αεροφωτογραφίες ατράνταχτα ντοκουμέντα για την κατοχή από το καθεστώς Σαντάμ βιολογικών όπλων; Θυμάστε τι βρήκαν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις όταν τελικά με την συγκεκριμένη αφορμή κατέλαβαν τη χώρα; Απολύτως τίποτα! Ο Πάουελ παραιτήθηκε εξαπατημένος από το βαθύ σύστημα των ΗΠΑ. Και οι αμερικανικές οικογένειες που θρηνούν για τα χαμένα παιδιά τους; Και οι άμαχοι νεκροί πολίτες του Ιράκ; Παράπλευρες απώλειες για τα κέρδη των πολεμικών βιομηχανιών και των ιδιωτικών εταιρειών που τις ακολουθούν μετά τον πόλεμο. Και μετά γεννήθηκε το τζιχαντιστικό κίνημα το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τους φίλους των ΗΠΑ στην περιοχή και ξέφυγε όπως και οι Ταλιμπάν από κάθε έλεγχο.
Ναι αλλά με το αέριο Σαρίν δεν είναι το ίδιο. Αυτό δεν είναι φωτογραφίες. Αυτό έχει χρησιμοποιηθεί. Πράγματι, αλλά όταν το κακό επεκτεινόταν, ο Άσαντ δέχθηκε να παραδώσει ό,τι απόθεμα αερίου υπήρχε, ώστε να αποφύγει τη χρέωση σε αυτόν από τη χρήση Σαρίν. Μάλιστα τον Οκτώβριο του 2016, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ παρέλαβε την εμπιστευτική έκθεση ερευνητικής επιτροπής, η οποία εξέτασε εννέα περιπτώσεις -μεγαλύτερης ή μικρότερης έκτασης- χρήσης χημικών στη Συρία. Απέδωσε την ευθύνη στον Άσαντ για τρεις από αυτές και στο Ισλαμικό Κράτος για μία. Που σημαίνει ότι ο ISIS ήταν αποδεδειγμένα κάτοχος τέτοιων όπλων. Γιατί λοιπόν χωρίς σοβαρή έρευνα, έσπευσε ο Λευκός Οίκος να βομβαρδίσει εγκαταστάσεις του Συριακού στρατού; Η απάντηση είναι απλή. Διότι χρειαζόταν μια αφορμή την οποία ευχαρίστως αξιοποίησε για τους δικούς του λόγους καθώς ήταν και προσχεδιασμένη.
Και αν είναι μια φορά κατακριτέος ο πρόεδρος Τραμπ, δύο φορές είναι οι ηγέτες της Βρετανίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας που χωρίς στοιχεία αποδέχτηκαν ευχαρίστως την δικαιολογία και την ενέργεια του αμερικανού προέδρου να βομβαρδίσει τη Συρία, παρότι την αφορούν άμεσα οι συνέπειες, με τις προσφυγικές ροές. Μάλιστα η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, σχολίασε την ακύρωση της επίσκεψης του Βρετανού ΥΠΕΞ, Μπόρις Τζόνσον στη Μόσχα, ως εξής: «Υπάρχει η αίσθηση ότι οι δυτικοί εταίροι μας ζουν σε κάποιο είδος ατομικής πραγματικότητας, στην οποία μόνοι τους σχεδιάζουν κοινά πλάνα, μετά μόνοι τους τα αλλάζουν, εφευρίσκοντας παράλογα προσχήματα».
«Μα δεν έχει κόστος αυτή η τυφλή υποστήριξη;» μπορείτε να ρωτήσετε. Θα είχε μεγαλύτερο, αν δεν υπήρχε μαζική χειραγώγηση των Ευρωπαίων πολιτών από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Άλλωστε το ίδιο είχαν κάνει και για τη Γιουγκοσλαβία χειροκροτώντας τους βομβαρδισμούς μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, του Βελιγραδίου, με εντολή του ειρηνιστή Μπιλ Κλίντον! Το ερώτημα είναι, πότε θα βρει η ΕΕ την ταυτότητά της στην εξωτερική πολιτική. Πότε θα αρχίσει να συμπεριφέρεται ως μεγάλη ανεξάρτητη δύναμη και να χρησιμοποιεί την πολιτική της ισχύ για τα δικά της συμφέροντα;
Δύσκολη η απάντηση. Άλλωστε γεωοικονομικά η Συρία ενδιαφέρει τη Δύση κυρίως ως οικόπεδο για να την διασχίζουν ο νέοι μεγάλοι αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το πάθημα με τους τζιχαντιστές δεν έχει γίνει μάθημα. Μάλιστα όπως αποκάλυψε ο αμερικανός υπουργός οικονομικών Ρεξ Τίλρεσον κατά την επίσκεψη του στη Μόσχα, τώρα για τις ΗΠΑ πρώτη προτεραιότητα δεν είναι ο ISIS αλλά η απομάκρυνση του Άσαντ! Εξάλλου δεν υπάρχει δίκαιο στην εξωτερική πολιτική. Υπάρχουν μόνον συμφέροντα. Μόνο που στα παιχνίδια με τη φωτιά, πολλά συμφέροντα καίγονται ακόμα και κατά λάθος.