Ο Ερντογάν είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Τουρκίας την τελευταία δεκαπενταετία, γεγονός που επισφραγίστηκε και με την σπουδαία επίδοση του AKP στις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Ωστόσο η παντοδυναμία του στο εσωτερικό δεν μεταφράζεται και σε αντίστοιχη επίδειξη ισχύος στο εξωτερικό. Η προσφυγική κρίση και ο πόλεμος στη Συρία είναι δύο από τα βασικά ζητήματα που μπορούν να αλλάξουν την πορεία και το μέλλον της χώρας, αρχής γενομένης από το 2016.
Το ταξίδι του Ντεμιρτάς στη Μόσχα και το «άδειασμα» που έκανε στην τουρκική κυβέρνηση αναφορικά με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αποτελούν απλά μια πρόγευση για εκείνα που θα ακολουθήσουν εάν η Τουρκία δεν λειάνει τη στάση της στο κουρδικό. Η επιμονή του Ερντογάν και της κυβέρνησης να βάλλουν κατά των Κούρδων στα νοτιοανατολικά σύνορα διαμορφώνοντας συνθήκες εμφυλιακής σύρραξης στο εσωτερικό της χώρας, απλώνοντας παράλληλα και την στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας στο ιρακινό Κουρδιστάν (με το οποίο ειρήσθω εν παρόδω η τουρκική κυβέρνηση διατηρεί στενές εμπορικές και επενδυτικές σχέσεις), είναι επιλογές που έρχονται σε σύγκρουση τόσο με τα ρωσικά όσο και με τα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Αμφότεροι Ρώσοι και Αμερικανοί γνωρίζουν τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες στην Τουρκία, με το AKP να παραμένει ακλόνητο χωρίς αντίπαλο στην πολιτική σκακιέρα, με τους γκρίζους λύκους του MHP να δείχνουν διάθεση ανοιχτής συμπόρευσης με την πολιτική της κυβέρνησης εναντίον των Κούρδων, και την αξιωματική αντιπολίτευση του CHP να παραμένει βουβή μπροστά στις εξελίξεις, η μόνη λύση για να αποδυναμωθεί ο Ερντογάν είναι μέσω της ανοιχτής πλέον εμπλοκής τρίτων στο κουρδικό - δηλαδή της Μόσχας και της Ουάσινγκτον.
Το ταξίδι του Ντεμιρτάς στη Μόσχα και το «άδειασμα» που έκανε στην τουρκική κυβέρνηση αναφορικά με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αποτελούν απλά μια πρόγευση για εκείνα που θα ακολουθήσουν εάν η Τουρκία δεν λειάνει τη στάση της στο κουρδικό.
Η αποδόμηση του Ερντογάν έχει ξεκινήσει με την σιωπηρή υποστήριξη του Ντεμιρτάς από Ρώσους και Αμερικανούς και τη συνεχή πίεση προς την Άγκυρα για να κόψει τους όποιους δεσμούς διατηρεί με το ΙΚ. Θα συνεχιστεί με την ασφυκτική πίεση που θα δεχθεί ο Νταβούτογλου στις συνομιλίες για τη Συρία τον Ιανουάριο και θα κορυφωθεί τους επόμενους μήνες με μια διαρκή και «ανοιχτή» απειλή προς την τουρκική κυβέρνηση: την υποστήριξη της αυτονομίας των Κουρδικών πληθυσμών στα νοτιανατολικά σύνορα και τον γεωγραφικό αποδεκατισμό της χώρας. Απόσχιση των περιοχών με κουρδικό πληθυσμό σημαίνει επί τους ουσίας απώλεια 20%-25% των εδαφών και του συνολικού πληθυσμού της χώρας αντίστοιχα. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοεί επίσης και τον έλεγχο των κουρδικών πληθυσμών στη Συρία με την ομοσπονδιοποίηση της χώρας κατά τα πρότυπα του Ιράκ. Ο στόχος δηλαδή είναι διττός: αποδυνάμωση της Τουρκίας (και κατά συνέπεια του Ερντογάν) και αποτροπή του οράματος για το «μεγάλο Κουρδιστάν» σε συνδυασμό με τον παράλληλο έλεγχο και συντήρηση των μίνιμουμ θρησκευτικών και πολιτικών ισορροπιών στη Μέση Ανατολή.
Στο πλαίσιο αυτό, οι επιλογές της Άγκυρας είναι συγκεκριμένες: είτε θα σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον των Κούρδων και θα επιχειρήσει το «άνοιγμα» και την κοινωνική/οικονομική ενσωμάτωση των πληθυσμών, επιδιώκοντας ανάλογες προβλέψεις ισότητας και ισονομίας στο πλαίσιο της συνταγματικής μεταρρύθμισης, εγκαταλείποντας ευρύτερα την μεροληπτική και εθνοκεντρική προσέγγιση επί των άλλων εθνοτικών ομάδων της Τουρκίας, είτε η χώρα θα μπει σε έναν φαύλο κύκλο βίας, εσωτερικής και πολιτικής αναταραχής με άμεσες συνέπειες την αποσταθεροποίηση στο Αιγαίο, στην Κύπρο, και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο.