Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Ένα δημοψήφισμα που προκηρύχθηκε και διεξάχθηκε μέσα σε μία βδομάδα. Το ερώτημα στο οποίο έπρεπε να απαντήσουν οι Έλληνες πολίτες ήταν σε γενικές γραμμές εάν εγκρίνουν το σχέδιο συμφωνίας που αποτελείται από δύο μέρη με τίτλο "reforms for the completion of the current program and beyond" και "preliminary debt sustainability analysis".
Οι συγκεντρώσεις, οι ομιλίες, οι συζητήσεις, η αγωνία. Στο τέλος η πραγματικότητα επιβλήθηκε των λαϊκίστικων συνθημάτων και το ΌΧΙ έγινε ΝΑΙ. Αναπόφευκτα λοιπόν η ιστορία θα καταγράψει το συγκεκριμένο δημοψήφισμα ως ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά ανέκδοτα το οποίο σφράγισε το τέλος της μεταπολίτευσης και θα προσδώσει τον χαρακτηρισμό που πρέπει στους πρωταγωνιστές του.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε και η χώρα ως ένα σώμα προσπαθεί να μείνει στον αφρό της θάλασσας για να μην καταλήξει στον πάτο της κουνώντας ασυντόνιστα χέρια και πόδια. Εκεί που λέμε ότι επιτέλους αναπνεύσαμε, τα βαρίδια του λαϊκισμού μας ξανατραβάνε προς τα κάτω. Ένα κουρασμένο σύνολο πολιτών ακούει και ξανακούει για μεταρρυθμίσεις, για περικοπές, για θυσίες, παραδομένο τις περισσότερες φορές σε έναν διάλογο γεμάτο στερεότυπα.
Στερεότυπα για την επιχειρηματικότητα, για τις επενδύσεις, για τη δημόσια τάξη, για τη δημόσια διοίκηση. Τόσο προβλεπόμενα πλέον που απωθούν τον μέσο πολίτη. Ένας τομέας του δημόσιου διαλόγου που βρίθει ιδεολογικών στερεοτύπων είναι αυτός της παιδείας και ιδιαίτερα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ένας χώρος που αντιμετωπίσθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις με αδιαφορία και οπορτουνισμό από τα αστικά κόμματα. Ως πεδίο επαναστατικής γυμναστικής και ριζοσπαστικής αντιδραστικότητας από την αριστερά και τα άκρα της.
Οι πραγματικές μεταρρυθμιστικές φωνές αποτελούσαν εξαίρεση και κάθε πνεύμα καινοτομίας και επιστημοσύνης αργά ή γρήγορα ερχόταν αντιμέτωπο και συνήθως έχανε από τον υπόκωφο νεποτισμό της πανεπιστημιακής ελίτ και τον ακραίο κομματισμό που είχε θεσμοθετηθεί στο όνομα της δημοκρατικής λειτουργίας των πανεπιστημίων με τον νόμο πλαίσιο του 1982. Ασχολούμαστε με ψευτοδιλήμματα όπως το άσυλο λες και αν υπάρξει ποτέ ξανά δικτατορία θα σεβαστεί τον σχετικό νόμο.
Αντιδρούμε με τη διασύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά την ώρα που τρία στα τέσσερα πτυχία δεν καλύπτουν τις ανάγκες της και χιλιάδες επιστήμονες φεύγουν στο εξωτερικό.
Επιβεβαίωση της παρακμής ο αισθητικός βανδαλισμός των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ.
Ας αναλογιστούμε ότι ένας σημαντικός παράγοντας που διαχωρίζει τα κράτη σε πλούσια και φτωχά είναι και ο βαθμός καινοτομίας που έχουν υιοθετήσει. Όσο πιο καινοτόμο είναι ένα έθνος τόσο πιο πλούσιο είναι, τόσο μικρότερη ανεργία έχει, τόσο υψηλότερους μισθούς απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι. Οι Έλληνες φεύγουν για να δουλέψουν στην Ολλανδία και στη Σουηδία διότι οι χώρες αυτές είναι πιο πλούσιες, πιο καινοτόμες. Μήτρα καινοτομίας σε κάθε κοινωνία είναι το εκπαιδευτικό της σύστημα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μία ακόμα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ένας ακόμα νόμος πλαίσιο μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης εξέλιξης και προόδου του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Η απάντηση είναι αρνητική. Δεν υπάρχει το πολιτικό και εκπαιδευτικό προσωπικό που βασιζόμενο σε ένα νόμο θα καταφέρει να υποστηρίξει με την απαιτούμενη ταχύτητα και ένταση την μετεξέλιξη του πανεπιστημίου και της εκπαίδευσης γενικότερα. Το έχει αποδείξει το πρόσφατο παρελθόν. Οργανωμένες μειοψηφίες προασπίζονται καλύτερα τα μικροσυμφέροντά τους εκμεταλλευόμενες την αδιαφορία ή την άγνοια της κοινωνίας.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα και ιδιαίτερα το πανεπιστήμιο θα είναι δέσμιο στερεοτύπων και συμφερόντων, εκτός και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απαιτήσει την αλλαγή. Μία πρόταση προς τους πολίτες τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν θα κινούνται στον άξονα δεξιάς-αριστεράς, αλλά θα υιοθετούν την απλή κοινή λογική.
Η συμμετοχή των πολιτών εξασφαλίζεται μέσω ενός δημοψηφίσματος με ξεκάθαρο ερώτημα και με πραγματικό διακύβευμα την αξιολόγηση, τη διαφάνεια, τη διασύνδεση των πανεπιστημίων με την κοινωνία και την οικονομία, με την καταπολέμηση της ανομίας και της παραβατικότητας και τον εξοβελισμό του κομματισμού. Ένα δημοψήφισμα που θα ενώνει τους πολίτες και θα δίνει προοπτική στους νέους ανθρώπους να μείνουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους.