«Ο Αρχιεπίσκοπος κυβερνά;», είναι ο τίτλος της πολεμικής που δημοσίευσε όχι ένα γραφικό ακροαριστερό έντυπο αλλά η έγκυρη και αστική Καθημερινή, η οποία ουδέποτε διακρίθηκε για εχθρότητα προς τις εκκλησιαστικές αρχές. Για να καταλήξει: «Ανεξαρτήτως του αν πιστεύει κανείς ότι όσα απειλήθηκαν θα συνέβαιναν ποτέ, και μόνο που λέγονται είναι ντροπή για τη Δημοκρατία μας».
Τα όσα απειλήθηκαν, λίγο πολύ γνωστά, αξίζει να τα διαβάσουμε verbatim από την τηλεοπτική συνέντευξη του Ιερώνυμου στον Αλέξη Παπαχελά:
- Α.Π. Είπε (ο υπουργός Άμυνας) ότι αν το ζητήσετε, θα ρίξει την κυβέρνηση, ισχύει αυτό ;
- Ι. Τώρα βέβαια αφού τα έχετε μάθει, εγώ δεν θα το έλεγα ποτέ αυτό το πράγμα, αλλά πρέπει να είμαστε δίκαιοι, ευθείς. Το ομολόγησε, είπε «αν μου πείτε μακαριότατε ότι δεν συμφωνείτε ή δεν θέλετε, εγώ ρίχνω την κυβέρνηση αύριο το πρωί». Και μάλιστα παρακάλεσε να μην φύγουμε από αυτό τον χώρο, σχεδόν μετά δακρύων, αν δεν βρούμε λύση.
Αν αυτός ο διάλογος αποτελεί παγκόσμια πρώτη στην ιστορία των Δυτικών Δημοκρατιών, η πρωτιά δεν οφείλεται στην αποκάλυψη ότι η εκκλησία επεμβαίνει στα του Καίσαρος και τα επηρεάζει. Αλίμονο, δεν ανακαλύπτουμε ξαφνικά τον τροχό. Το καινούργιο εδώ είναι η απόλυτη ηγεμονία που ασκείται στον πολιτικό χώρο από ένα και μόνο πρόσωπο, τον κατά κόσμον Ιωάννη Λιάπη, και εν Θεώ Ιερώνυμο ΙΙ των Αθηνών. «Όταν επιθυμείς να αποκτήσεις κάτι, μην το αποκαλύψεις σε κανένα πριν να το έχεις ήδη αποκτήσει» συμβουλεύει στο Breviarium Politicorum ο Μαζαρίνος. Αντίθετα όμως με τον δεξιοτέχνη πολιτικό που έδρασε ως καρδινάλιος κατά τον 17ο αιώνα, ο Ιωάννης Λιάπης δεν έχει ανάγκη αυτές τις παρασκηνιακές διπλωματικές λεπτότητες. Δεν χρειάζεται καν το παρασκήνιο. Παρουσιάζοντας όχι μόνο την παράσταση άλλα και την πρόβα επί σκηνής κερδίζει χρόνο, μιας και επικρατεί πλήρως και στη σκηνή και στο παρασκήνιο. Σαν καλλιτέχνης δεν μπορώ παρά να τον χειροκροτήσω.
Και ο θαυμασμός μου στο πολιτικό του αισθητήριο βρίσκεται μόνο στην αρχή: η κατάργηση των στεγανών παρασκηνίου-σκηνής είναι πρελούδιο στον τρόπο που χειρίζεται την αλήθεια και το ψεύδος.
Η Δημοκρατία λέει πάντα την αλήθεια; Όχι βέβαια! Όμως οι Πούτιν, Φαράτζ, Τραμπ ψεύδονται και περισσότερο και καλύτερα, μιας και έλυσαν το πρόβλημα από την ρίζα: κατάφεραν να απαλλαγούν από την ίδια την έννοια της αλήθειας. 80% των προεκλογικών δηλώσεων του Τραμπ υπήρξαν ψευδείς. «Facts don't matter», είναι το συμπέρασμα σχολιαστών όσο προφανώς και του ιδίου, του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ. Και εδώ ακόμα ο Ιωάννης Λιάπης βρίσκεται στο τελευταίο τρεντ του πολιτικού γίγνεσθαι: ζητώντας αποζημίωση από το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος, για μια άνω της εκατονταετίας αμφιλεγόμενη εκκλησιαστική περιουσία, σαν όρο για να δεχθεί έναν οριστικό οικονομικό χωρισμό από το κράτος, ασκεί αυτήν ακριβώς τη τεχνική. Ας συμφωνήσουμε και επαυξήσουμε: γιατί αποζημιώσεις μόνο 100 ετών; Δεν έχει το ελληνικό κράτος παρά να απαιτήσει με τη σειρά του αποζημιώσεις από την Ιταλία για τον ναό της Εγέστης, από τη Γαλλία για το ελληνικότατο λιμάνι της Μασσαλίας, του οποίου τα ανείσπρακτα τέλη 2.500 χρόνων επαρκούν για να λύσουν θριαμβευτικά την παρούσα ελληνική κρίση.
«Δεν υπάρχουν ταλιμπάν στην Εκκλησία», απαντά ο Μακαριότατος στην αντίστοιχη ερώτηση του Αλέξη Παπαχελά. Σε μια από τις αναρίθμητες συνεντεύξεις του, ο μητροπολίτης του Πειραιά Σεραφείμ απαντά στον δημοσιογράφο που απορεί γιατί δεν συμφωνεί με τον Χίτλερ, μιας και θεωρεί ότι σχέδιο των Εβραίων είναι η καταστροφή της Ελληνικής οικογένειας: «Ο Αδόλφος Χίτλερ, όργανο του παγκόσμιου σιωνισμού ήταν». Το ότι τέτοιου είδους επαναλαμβανόμενες δηλώσεις δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να αποκτήσει ένας ορθόδοξος μητροπολίτης τον τίτλο του «ταλιμπάν», είναι εξαιρετικά άδικο για τους ίδιους τους ταλιμπάν, που μη έχοντας πλησιάσει τέτοιο επίπεδο ευρηματικότητας, πρέπει δικαίως να αναρωτιούνται: «μα επιτέλους, τι να εφεύρουμε επιπλέον;»
«Δεν αγαπώ τα αίματα. Δεν αρνήθηκα τον διάλογο με όλους τους πρωθυπουργούς. Προτείνω τις δικές μου λύσεις και περιμένω. Αν τα πράγματα πάνε σε αδιέξοδο, ε, ασφαλώς δεν θα μείνω με κλειστά τα μάτια και με δεμένα τα χέρια», αποκαλύπτει ο αρχιεπίσκοπος ερωτώμενος αν θα ζητήσει από τον κόσμο να κατέβει στον δρόμο ενάντια στην συζήτηση για το χωρισμό κράτους-εκκλησίας. Υποθέτουμε ότι και οι ταλιμπάν «δεν αγαπούν τα αίματα». Όσο συμφωνεί κάποιος με τις απόψεις τους.
Χωρισμό κράτους-εκκλησίας, τον οποίο ο Ιερώνυμος αναλύει με μια λογική ικανή να άρει στον Λοτρεαμόν την ψευδαίσθηση ότι ανακάλυψε τον σουρεαλισμό: «Δεν υπάρχει στην αποστολή την ποιμαντική της εκκλησίας μας η λέξις χωρισμός. Θα χωρίσω ποιον, το παιδί μου; Στην Ελλάδα οι πολίτες δημιουργούν το κράτος. Η εκκλησία γεννάει τους πολίτες. Μπορείτε να το καταλάβετε αυτό το πράγμα;». Προσπαθούμε.
Ευγενέστατος εσωτερικά και εξωτερικά (το ράσο κάνει τον παπά), ο Αλέξης Παπαχελάς είναι σε θέση να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης στον επικεφαλής της ελληνικής εκκλησίας. Δεν τον διακόπτει ποτέ και οι ερωτήσεις του ακούγονται ακόμα περισσότερο. Εξ ου και η απορία γι' αυτή την χαμένη ευκαιρία να αποσπάσει ένα δημοσιογραφικό λαβράκι πανελλήνιας, τι λέγω, παγκόσμιας εμβέλειας, όταν ο Ιερώνυμος, αντίθετος στην φιλοξενία των προσφύγων, δηλώνει για το προσφυγικό δύο μόλις εβδομάδες πριν ο πρόεδρος Ομπάμα απευθυνόμενος στους Έλληνες τονίσει ότι «ζούμε όλοι κάτω από τον ίδιο ήλιο, ερωτευόμαστε κάτω από το ίδιο φεγγάρι»: «Είναι μια απόπειρα αλλοίωσης αυτού του τόπου από κέντρα που (τα) ξέρουνε αυτά: να μην είναι η γλώσσα μόνο ελληνική ή η θρησκεία ελληνική. Ο τόπος προχωρά στον αφελληνισμό και στον αποχριστιανισμό και αυτοί που το βλέπουν χαίρονται διότι το όνειρο τους και το πρόγραμμά τους πραγματοποιείται». Η ερώτηση «ποια είναι αυτά τα κέντρα που στοχεύουν στον αφελληνισμό και την καταστροφή της Ελλάδας», δεν ετέθη.
Ζω πάνω από τριάντα χρόνια στο Παρίσι και αυτός που είναι έξω από την κουζίνα σίγουρα δεν την γνωρίζει όσο ο μάγειρας. Είναι όμως σε θέση να φωνάξει «βρωμάει σκόρδο» σε αντίθεση με τον μάγειρα που συνήθισε πλέον τις μυρωδιές. Μια τόσο σημαντική πληροφορία αφήνεται ανεκμετάλλευτη από όλους τους Έλληνες δημοσιογράφους. Γιατί; Ακόμα και ο Λόρδος Βόλντεμορτ ονομάζεται, έστω σαν «ο-Ξέρεις- Ποιος» ή «ο Ακατονόμαστος».
Αποφεύγουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι να θέσουν ερώτηση γι' αυτό που ο αρχιεπίσκοπος αποφεύγει να ονομάσει; Ή μήπως ολόκληρη η χώρα, σαν κουζίνα όπου όλοι συνήθισαν πλέον τις μυρωδιές, ανενόχλητα σιγοβράζει σε δύσοσμες θεωρίες συνωμοσίας, την κατάληξη των οποίων γνωρίζουμε από την Ιστορία;
Ξαναδιαβάζοντας το άρθρο μου, ένα μόνο σημείο ενοχλεί την... αστική μου διαπαιδαγώγηση: μήπως υπερβάλλω αποκαλώντας Ιωάννη Λιάπη τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο; Χρησιμοποιώντας την κατά κόσμο ταυτότητά του αντί της εκκλησιαστικής; Δεν είναι μια περιττή πρόκληση, από εκείνες που αποδυναμώνουν μια μετριοπαθή και τεκμηριωμένη γραφή; Δεδομένου ότι θεωρώ τους ταλιμπάν του αθεϊσμού το ίδιο επικίνδυνους με τους ταλιμπάν των θρησκειών, αναρωτιέμαι μήπως αυτή η αναφορά στον αρχιεπίσκοπο διαστρεβλώνει τις προθέσεις μου.
Ξανακούω την συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά. «Δεν θα θελήσω να πάρω ρεβάνς για εκδικήσεις και άλλα πράγματα. Επομένως σέβομαι το έργο του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου», αναφέρει σε σχέση με τον προκάτοχό του. Ποιος μιλά εδώ; Ο Αρχιεπίσκοπος μιας θρησκείας που έφερε την έννοια της Αγάπης στο κέντρο της; Ή ο Γιάννης ο Λιάπης;
Ο Ντόναλντ Τραμπ, στον οποίον πολλά μπορούμε να καταλογίσουμε, όχι όμως και την αποτυχία στο ριάλιτι σόου, όπου έκρινε την καταλληλότητα υποψηφίων για ένα συγκεκριμένο πόστο εργασίας, πώς άραγε θα απαντούσε;