Τι περίεργο; Μου φαίνεται απίστευτο ότι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε έστω και να συζητάει το σκέλος, αντίλογος...
Εγώ λοιπόν έχω «λόγο» και ευχαρίστως να συζητήσω με οποιονδήποτε τον «αντίλογο».
Εξάλλου κάθε άποψη σεβαστή...
Ζορίζομαι όμως, ζορίζομαι πολύ και δε θεωρώ ότι είμαι πια τόσο μεγάλη σε ηλικία και άρα εκτός πραγματικότητας ώστε να δυσκολεύομαι να αποδεχθώ ότι ο κόσμος άλλαξε και ίσως εγώ έμεινα πίσω.
Όχι! Δεν το δέχομαι!
Και δεν το δέχομαι, όχι από εγωισμό αλλά γιατί εξακολουθώ να μαθαίνω, εξακολουθώ να δουλεύω σκληρά, γιατί ζω καθημερινά ανάμεσα σε νέους ανθρώπους.
Ζω ανάμεσα σε παιδιά που ξεκινούν να χτίζουν το μέλλον τους με κέφι, δυναμισμό, αισιοδοξία, στόχους και όνειρα.
Ναι, ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς παγκοσμίως.
Την κατεύθυνση όμως της αλλαγής την ορίζουν οι κοινωνίες και θα έπρεπε, λογικά, να είναι προς την κατεύθυνση του κάνω τη ζωή μου πιο ενδιαφέρουσα, πιο ποιοτική και κατ' επέκταση την κοινωνία καλύτερη.
Μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο χαρούμενη, πιο δημιουργική, πιο ισορροπημένη.
Πολλές οι χώρες, παγκόσμια, που έχουν επιλέξει αυτή την κατεύθυνση αλλά δυστυχώς όχι και η Ελλάδα μας. Η επιλογή αυτή, έχει κατά τη γνώμη μου, βαθιά τις ρίζες της στο χαρακτήρα μας (DNA) ως λαού και βέβαια στον ορισμό και την αποδοχή ή όχι της έννοιας της αριστείας.
Η αριστεία και το τι σημαίνει για τον καθένα από εμάς, τεράστια συζήτηση. Όμως ας πάμε πίσω στο χρόνο. Ας σκεφτούμε την έννοια της αριστείας από τα αρχαία χρόνια. Ας κοιτάξουμε την ιστορία της πατρίδας μας και ας παραδεχτούμε όλοι, ακόμα και οι πολέμιοι της αριστείας, ότι εμείς οι νεοέλληνες αν καμαρώνουμε για κάποιους, αν κάτι «πουλάμε» ως χώρα, εκτός από ήλιο και θάλασσα, ακόμα και σήμερα είναι αυτοί οι ξεχωριστοί, οι άριστοι αρχαίοι Έλληνες.
Είναι τα σπουδαία ελληνικά μυαλά που ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες μέρες που βιώνει η πατρίδα μας, μας δίνουν ελπίδα κάνοντάς μας περήφανους στο εξωτερικό. Είναι αυτοί οι νέοι για τους οποίους όλοι καμαρώνουμε και συγχρόνως χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα γιατί «κάποιοι», τους ανάγκασαν να φύγουν από την Ελλάδα και να διαπρέψουν στο εξωτερικό....
Την ίδια στιγμή όμως λίγοι τολμάμε να πούμε φωναχτά αυτό που ίσως πολλοί σκέφτονται αλλά δε ξεστομίζουν. Ευτυχώς που έφυγαν. Ευτυχώς, γιατί αν είχαν μείνει εδώ το πιο πιθανό είναι ότι θα είχαν μείνει στη μετριότητα.
Αγώνας για το γονιό που θέλει να δώσει στο παιδί του, αυτό που θεωρεί ότι είναι το καλύτερο. Που θέλει να το ενισχύσει με γνώσεις, δεξιότητες, αξίες ώστε να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που θα του επιτρέψει στο μέλλον να είναι δημιουργικός, χρήσιμος, αποτελεσματικός και πάνω από όλα ευτυχισμένος.
Τι βιώνει αυτός ο γονιός; Τον απόλυτο διωγμό. Τα μηνύματα από παντού τα ίδια. «Θέλεις να επιλέγεις; Θέλεις αυτό που εσύ κατά τη γνώμη σου πιστεύεις καλύτερο για το παιδί σου; Θέλεις να ξεχωρίσεις από το κοπάδι;» Τότε θα πληρώσεις. Με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Να πιάσουμε τους επιχειρηματίες; Τι να πει κανείς...Στην αγαπημένη μου χώρα, δυστυχώς το επιχειρείν είναι από απαγορευτικό έως κατάρα. Απόλυτα συμβατή λοιπόν και η εχθρική αντιμετώπιση της επιχειρηματικότητας αφού το ζητούμενο είναι η μετριότητα.
Όλα τα παραπάνω έχουν απόλυτη σχέση με την Αριστεία αφού μέσω της προσπάθειας για κατάκτηση της Αριστείας, προχωράμε μπροστά. Προσπαθούμε και εν τέλει γινόμαστε καλύτεροι. Έχω εμμονή με την αριστεία; Θεωρώ πως όχι, αφού πιστεύω ότι σημασία έχει η προσπάθεια, η διαδρομή και όχι απαραίτητα η νίκη.
Για αρκετούς αλλά και για εμένα, αριστεία είναι η συνεχής προσπάθεια για ατομική βελτίωση, ανανέωση και δεν έχει να κάνει με τους άλλους.
Όλοι όσοι πρεσβεύουμε την αριστεία ως Στάση Ζωής, ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι βασική κινητήριος δύναμη που δίνει χρώμα στη ζωή μας. Μας κάνει να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι, να βάζουμε στόχους, να καινοτομούμε, να είμαστε δημιουργικοί, χρήσιμοι στην κοινωνία και τελικά ευτυχισμένοι.
Ωριμάζοντας μέσα από μια προσπάθεια που δε σταματάει ποτέ και έναν αγώνα που έχει μόνο νικητές.
Σα μητέρα αλλά και ως εκπαιδευτικός, θλίβομαι που η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε την έννοια της Αριστείας, είναι εκτός «παιχνιδιού».
Που στη χώρα μου η έννοια της αριστείας απαξιώνεται ενώ στις πιο προηγμένες χώρες του πλανήτη θεωρείται πυλώνας προόδου.
Η θετική πλευρά
Το ενθαρρυντικό είναι όμως ότι πληθαίνουν τα σημάδια που δείχνουν ότι η Αριστεία είναι ίσως ο μοναδικός δρόμος για να αποφύγουν τα παιδιά μας τις γκρίζες πλευρές της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας.
Σε μια χώρα που αυξάνονται οι πιέσεις από παντού, οι μαθητές/μαθήτριές μας με διακρίσεις, είναι αυτά τα παιδιά που έχουν δυνατότητα επιλογής ενός δρόμου (στη ζωή, στη δουλειά) που τους δίνει ευκαιρίες. Αυτά τα παιδιά είναι τα πρώτα που μπορούν να αξιοποιήσουν ευκαιρίες. Είτε μείνουν στην Ελλάδα, όπου οι ευκαιρίες τα τελευταία χρόνια (και τα 2-3 που ακολουθούν) είναι πολύ λίγες. Είτε επιλέξουν να ζήσουν σε άλλη χώρα, όπου οι ευκαιρίες προσφέρονται μετά από πολλές απαιτήσεις, στις γνώσεις , δεξιότητες και στην δύναμη του χαρακτήρα.
Όσοι επιμένουν να δυσφημίζουν την Αριστεία με τους «σπασίκλες», έχουν μείνει σε στερεότυπα πολλών δεκαετιών πίσω. Το βλέπω κάθε χρονιά, κάθε μέρα ως δασκάλα πολλών και πολύ διαφορετικών παιδιών. Οι μαθητές/μαθήτριες που ενδιαφέρονται να είναι άριστοι, είναι -κατά κανόνα- πολύπλευρες προσωπικότητες, που διακρίνονται στα μαθήματα που επιλέγουν, αλλά και σε τομείς που ενισχύουν την προσωπικότητά τους (τέχνη, αθλητισμός, εθελοντισμός, κοινωνική δράση). Έχουν φιλοδοξίες, διαθέτουν ηγετικές τάσεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις διακρίνονται από διάθεση συμμετοχής στα κοινωνικά δρώμενα.
Αυτά, που βιώνω κάθε μέρα, με βοηθούν να μην θλίβομαι, γιατί η αντίσταση στο μήνυμα της μετριότητας πλέον από τις νέες γενιές είναι έντονη. Όλο και περισσότερα παιδιά, όλοι και περισσότεροι νέοι φωνάζουν δυνατά:
«Θέλω να μάθω, να ζήσω, να δημιουργήσω, να αποκτήσω εμπειρίες, να κάνω τη διαφορά, δε θέλω τον εύκολο δρόμο, δε θέλω να είμαι μέτριος....Τολμώ και θέλω την ελευθερία που μόνο η αριστεία μπορεί να μου προσφέρει... είμαι έτοιμος να αναλάβω την ευθύνη της αλλαγής που ξεκινάει πρώτα από εμένα...».
Όσοι έχουν αναγάγει την Αριστεία σε ρετσινιά, είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν ότι αν έχει η Ελλάδα πιθανότητες να ανακάμψει -και έχει πολλές-, αυτές θα προκύψουν μέσα από την αξιοποίηση, ανάπτυξη της Αριστείας. Τα παιδιά που αναζητούν διακρίσεις είναι εκείνα που θα αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή για την ενίσχυση του εργασιακού ήθους, την παραγωγή στην Ελλάδα προϊόντων/υπηρεσιών που αντέχουν στον διεθνή ανταγωνισμό.
Χρέος μας λοιπόν ως γονείς, ως δάσκαλοι, να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη της αριστείας και την πρόσβαση σε αξιοκρατική και ποιοτική εκπαίδευση.
Προσωπικά δεσμεύομαι να υπηρετώ καθημερινά την έντονη επιθυμία αλλά και το χρέος που αισθάνομαι απέναντι στα τρία παιδιά μου αλλά και σε όλους τους μαθητές μου ώστε η δυνατότητα πρόσβασής τους στην αριστεία να είναι απρόσκοπτη.
Σε μια ομάδα, μια Κοινότητα, μια Κοινωνία, δεν μπορούν όλοι να είναι άριστοι, ούτε είναι απαραίτητο. Ήλθε η στιγμή όμως να πυροβολήσουμε τους βολικούς μύθους και να παραδεχθούμε, οτι οι άριστοι και οι άριστες είναι αυτοί που δίνουν το κάτι παραπάνω στην ομάδα, την Κοινότητα, την Κοινωνία. Όσοι ψάχνουν άλλοθι για τη δική τους αδυναμία ή απροθυμία να διακριθούν σε κάτι, ήλθε η ώρα να σταματήσουν να διεκδικούν τις θέσεις που αξίζουν σε όσους μοχθούν, βάζουν στόχους, διδάσκονται από τις αποτυχίες, καταφέρνουν διακρίσεις και είναι διαθέσιμοι για να πάει η χώρα μερικά βήματα ή άλματα μπροστά.