Ο Παντελής και τέσσερις ακόμα έφυγαν την Πέμπτη με φριχτό και πολύ άδικο τρόπο. Αναρωτιόμαστε το γιατί αλλά η ουσία είναι ότι 5 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα στην άσφαλτο και οι οικογένειες τους έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους.
Πριν την Πέμπτη χάθηκαν άλλοι 5 και την Παρασκευή άλλοι 5 και το Σάββατο που κήδεψαν τον Παντελή άλλοι 5. Κάθε μέρα χάνονται στην άσφαλτο 5 ανθρώπινες ζωές κατά μέσο όρο, ενώ το 60%-70% είναι κάτω των 30 ετών! (πηγή «Ιαβέρης»). Όλοι άνθρωποι με όνειρα, που αγωνιούν να τα καταφέρουν, άνθρωποι που μπορεί να μας είναι τελείως άγνωστοι αλλά μπορεί να είναι και αδέρφια μας.
Δυστυχώς αυτό συνεπάγεται αυτόματα και μια συντετριμμένη οικογένεια και δεκάδες άλλους ανθρώπους να υποφέρουν από το χαμό αυτό.
Η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από το ξαφνικό χαμό του δικού της λαϊκού παιδιού, που κατάφερε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα με τις δυνάμεις του και θύμισε τι είναι αυθεντικότητα στην εποχή του φαίνεσθαι. Μεγάλο κρίμα. Όμως ο περισσότερος κόσμος ήξερε τον Παντελή από την τηλεόραση, τα μαγαζιά, τη γειτονιά, κανείς από αυτούς δεν τον μεγάλωσε, δεν ξενύχτισε στο πλάι του όταν ήταν άρρωστος, κανείς δεν αγωνιούσε τις νύχτες να γυρίσει, κανείς δεν τον άκουγε να παίζει κιθάρα από το δωμάτιό του. Οι δικοί του άνθρωποι το έκαναν, ήταν το παιδί τους, ο αδερφός τους, ο παιδικός τους φίλος και ο θάνατος του δικού σου ανθρώπου είναι απόλυτα ισοπεδωτικός, δε μπορείς να τον διαχειριστείς ούτε στο ελάχιστο κι αυτό κρατάει για χρόνια, κάθε μέρα. Δεν το ξεπερνάς ποτέ.
Αν ήταν λοιπόν ο δικός σου γιος; Αδερφός; Παιδικός φίλος;
Εγώ, ένας άνθρωπος μόνο, γνωρίζω 4 οικογένειες αυτή τη στιγμή που έχουν χάσει ένα νέο άνθρωπο από τη στενή τους οικογένεια στην άσφαλτο. Εύχομαι να μη γνωρίζετε και να μην γνωρίστε κανέναν, αν και τα στατιστικά στοιχεία παρακάτω δεν επαληθεύουν την ευχή μου.
Εκτός από αυτούς που μας άφησαν, υπάρχουν δυστυχώς καθημερινά και 5 τετραπληγικοί, 10 παραπληγικοί και 60 τραυματίες. Σύνολο 80 άνθρωποι κάθε μέρα (πηγή «Ιαβέρης»).
Όποια και αν είναι η έκβαση ενός τροχαίου, είτε ο θάνατος, είτε η παράλυση είτε ένας Γολγοθάς για να επανέλθεις αν επανέλθεις, καμία οικογένεια και κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να βιώνει κάτι τέτοιο. Κι όμως δεν κάνει και κάτι ουσιαστικό για να το αποτρέψει!
Δυστυχώς η πολιτεία μας αλλά και τα ΜΜΕ είναι έτη φωτός μακριά από τη σωστή διαχείριση και αυτού του μείζονος θέματος, της οδηγικής συμπεριφοράς.
Μέχρι λοιπόν η πολιτεία ή/και τα ΜΜΕ να δράσουν, στο βαθμό που μπορούν να αφυπνίσουν και να βοηθήσουν, είμαστε εκτεθειμένοι αλλά και υπεύθυνοι γι' αυτή τη μάστιγα. Εμείς.
Οι παράγοντες που καλούμαστε να διαχειριστούμε σε ένα τροχαίο το οποίο συμβαίνει ξαφνικά και κρατάει μια στιγμή, είναι δεκάδες ανεξάρτητα με το αν φταίμε ή ίδιοι ή κάποιος άλλος. Το σοκ μας, την ταχύτητα, τα πιθανά εμπόδια (που ίσως είναι ακόμα και συνάνθρωποι μας), την ολισθηρότητα, κ.α. κι όλα αυτά σε ένα δευτερόλεπτο, με την πλήρη απειρία στο τι πρέπει να κάνουμε για να μη σκοτωθούμε και να μη σκοτώσουμε.
Ο νούμερο ένα στόχος λοιπόν, είναι να ελαχιστοποιήσουμε επιτέλους τις πιθανότητες να συμβεί και αν συμβεί να έχουμε τις λιγότερες δυνατές πιθανότητες σοβαρής σωματικής βλάβης.
Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν ο κάθε ένας μας, νεότεροι και μεγαλύτεροι, να περιορίσουμε τους παράγοντες που μπορούμε τουλάχιστον να ελέγξουμε. Να φροντίζουμε για την ασφάλεια τη δική μας και των συνανθρώπων μας. Να γίνουμε επιτέλους ένα παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μας και εκείνα μετά για τα δικά τους. Να διδαχτούμε και να τα διδάξουμε. Από εκεί πρέπει να αρχίσουμε κι ας έρθει μετά η πολιτεία να επιβάλει και μεγάλα πρόστιμα και να κάνει συνεχείς ελέγχους και να εισάγει και μάθημα και στα νηπιαγωγεία και τα σχολεία.
Αν δεν το κάνουμε;
Τα στατιστικά των τελευταίων 60 χρόνων του Ιαβέρη απαντούν, 140 χιλιάδες νεκροί. 150 χιλιάδες ζωντανοί-νεκροί. 200 χιλιάδες ανάπηροι. 2 εκατομμύρια τραυματίες.
Μόνο που πίσω από το κάθε ένα νούμερο, υπάρχει και μια μάνα που πενθεί, ένα ορφανό παιδί... υπάρχει απεριόριστη δυστυχία.
Σίγουρα δεν μπορούμε να αποτρέψουμε όλα τα τροχαία μα αν αισθανόμασταν την τεράστια ευθύνη της αμέλειάς μας κάθε φορά που δε φοράμε ζώνη και κράνος, κάθε φορά που αναπτύσσουμε ταχύτητα, κάθε φορά που κάνουμε παραβάσεις, κάθε φορά που μιλάμε στο κινητό, που οδηγούμε επιθετικά, μεθυσμένοι, νυσταγμένοι ή φορτισμένοι, σίγουρα τα περισσότερα από όλα αυτά τα τροχαία ναι δεν θα είχαν συμβεί και πάρα πολλοί από όσους έφυγαν τόσο τραγικά και ξαφνικά θα ήταν ανάμεσα μας.
Στη μνήμη του Γ.