Μας πήρε ένα μήνα να εξηγήσουμε στον παππού ότι η Άντζελα Γκερέκου κατεβαίνει πλέον με τη Νέα Δημοκρατία. Άντε τώρα να κάνουμε το ίδιο με τον Θ. Πάγκαλο, εάν τελικά αυτό συμβεί. Τι κι αν το κάλεσμα γίνεται από τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, τι κι αν πρέπει να κυβερνήσουν με τη Σοφία Βούλτεψη, δεν είναι λίγες οι παραδοσιακά αντιδεξιές προσωπικότητες που φέρονται πρόθυμες, στο όνομα του απολίτικου «Ευρωπαϊκού Μετώπου», να κάμψουν όλες τις ιδεολογικές τους διαφορές και να συστρατευτούν με τη συντηρητική παράταξη.
Τους τελευταίους μήνες η μόδα της ανεσταλμένης ιδεολογίας έχει εμπνεύσει το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης. Η Νέα Δημοκρατία επικεντρώνεται στη στροφή της στο κέντρο (ένα κέντρο που προορίζεται να περιλαμβάνει από τον Β. Οικονόμου μέχρι τον Μ. Βορίδη) ενώ το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ αυτοπεριορίζονται στο ρόλο του κυβερνητικού συμπληρώματος σε μια πιθανή δεξιά συγκυβέρνηση. Χρησιμοποιώντας μετριοπαθή λόγο και μια μία ασαφή υπόσχεση «εμείς θα στηρίξουμε τη χώρα»τα δύο μικρά κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά υιοθετούν μια πλήρως απολίτικη στάση.
Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις συνεχείς αποτυχίες, παραμένει το συστατικό στοχείο του ΣΥΡΙΖΑ που τον κρατά σε διψήφιο ποσοστό. Σε αντίθεση με την απολιτίκ αντιπολίτευση, ο Τσίπρας επιμένει στην πολιτική αντιμετώπιση του ζητήματος. Ξέρει ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχουν οι πολίτες της μεσαίας τάξης που κουράστηκαν από τη λιτότητα, τη μιζέρια και την ανασφάλεια. Κατανοεί επίσης ότι πρέπει να φαίνεται δυναμικός και αισιόδοξος ότι θα φέρει κάτι καλύτερο, ακόμη κι αν αυτό είναι σχεδόν απίθανο.
Ο Τσίπρας ως Πρωθυπουργός μάλλον απέτυχε, ωστόσο παραμένει ο πλέον επιτυχημένος εκπρόσωπος του ακροατηρίου των προοδευτικών δυνάμεων. Των πολιτών που ζητούν κοινωνική δικαιοσύνη, αλλαγή πολιτικής (έστω και σταδιακή) και που εν τέλει, φαίνονται έτοιμοι να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο, εφόσον πειστούν ότι υπάρχει προοπτική. Η πίστη τους, άλλωστε, στον Α. Τσίπρα ακόμη και μετά το 3ο Μνημόνιο και την διάσπαση του κόμματος το αποδεικνύει.
Αυτό το ακροατήριο, λοιπόν, χρειάζονται οι προοδευτικές - κεντροαριστερές δυνάμεις. Όπως σωστά πράττει ο Αλέξης Τσίπρας, πρέπει να ακούσουν την κοινωνία και να θέσουν τις προτεραιότητές τους με βάση τις ανάγκες της. Όσοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους κατ'επάγγελμα σωτήρες, όσοι δεν εκφράζονται μέσα από την απολίτικη στάση της πολιτικής ορθότητας, η οποία ευνοεί μόνο τη Συντήρηση, πρέπει να συγκροτηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Ήρθε η ώρα για τον Τσίπρα να ακούσει αυτούς που υποτιμούσε και να ξεκαθαρίσει τη νέα του -κεντροαριστερή- θέση, και με τη σειρά τους εκείνοι να ακούσουν τον ίδιο και τους πολίτες που τον εμπιστεύονται. Μέσα από αυτό το διάλογο θα μπορέσουμε να θέσουμε τις κοινές πολιτικές μας προτεραιότητες και να σχηματίσουμε το λεγόμενο «Προοδευτικό Μέτωπο», το οποίο δεν θα είναι μόνο κατ'επίφαση.
Δύο λοιπόν είναι οι δρόμοι μας: Ο πρώτος η απολίτικη συσπείρωση στο όνομα της «Σωτηρίας», χωρίς καμία ιδεολογική προτεραιότητα και ιεράρχηση των αναγκών, μια στάση που θα σχημάτιζε δυναμική στον απόηχο της αποτυχημένης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το πιθανότερο όμως είναι ότι θα εξαφανιζόταν με το πρώτο επαχθές μέτρο.
Κι ο δεύτερος η βαθιά πολιτική αντιμετώπιση. Με σαφές προοδευτικό πρόσημο και ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα. Με πολιτικές προτεραιότητες όπως οι κρατικές επιχορηγήσεις σε υγιείς επιχειρήσεις, οι επενδύσεις σε ανερχόμενους τομείς, στην δημόσια παιδεία και στη νεανική επιχειρηματικότητα με στόχο την δημιουργία πόρων για Κοινωνική Δικαιοσύνη και προστασία του ασθενέστερου. Ένα ισχυρό οικονομικά κράτος για ένα σταθερό σύστημα Κοινωνικής Πρόνοιας. Οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να πρωτοστατήσουν στον αγώνα για εξορθολογισμό των οικονομικών με απόλυτο σκοπό την φροντίδα των πολιτών, κι όχι στην απολίτικη, σχεδόν τεχνοκρατική, ολοκλήρωση μιας πολύ κακής συμφωνίας.
Οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί δεν μπορούν να επικροτούν την μετριότητα και το απολίτικο. Δεν μπορούν να αγνοούν τους πολίτες και με σιωπηρό τους μότο το «Λαέ δεν καταλαβαίνεις, εμείς ξέρουμε» να συνεχίσουν να πολιτεύονται. Ούτε μπορούν να έχουν πιθανό τους Πρωθυπουργό τον εκάστοτε Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί, πρώτα- πρώτα, δεν είναι Προοδευτικοί, αλλά κυρίως, γιατί πηγαίνουν κόντρα στη βούληση των παραδοσιακών τους ψηφοφόρων. Και ως προοδευτικός κυβερνάς ακούγοντας τον Λαό, όχι διορθώνοντάς τον...