Κοιμάμαι στην πλώρη με μαξιλάρι τα μαντάρια και με νανουρίζει το ήρεμο κούνημα της "ΑΘΗΝΑΣ", περιμένοντας την εκκίνηση της δεύτερης ιστιοδρομίας. Ο αέρας δεν αποφασίζει που θέλει να φυσήξει, η επιτροπή αγώνων ζητάει την υπομονή μας (βασικό στοιχείο των ιστιοπλόων) και εν τω μεταξύ έχουμε χρόνο να τσεκάρουμε τα πανιά, και όλα αυτά με γέλια και πειράγματα. Όντας η μοναδική γυναίκα στο σκάφος, μου δηλώνουν πως συνήθως οι γυναίκες απαγορεύονται, και έτσι το νέο μου όνομα είναι "Δάφνος"!
Προετοιμασμένη καλύτερα από την πρώτη μέρα, δηλαδή ντυμένη με τον κατάλληλο εξοπλισμό (μαγιό και αντιηλιακό) έχω φτάσει με θαλάσσιο ταξί συνοδεία του Στρατή Ανδρεάδη, και οι ατάκες του πληρώματος είναι του τύπου "πάλι αυτή εδώ, δεν τη γλιτώσαμε, βλέπω σήμερα βάλαμε μαγιό κ.ο.κ".
Εδώ να δηλώσω πως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ιστιοπλοΐας που με έκανε να την αγαπήσω τόσο πολύ είναι το χιούμορ, δηλαδή τα ανέκδοτα και η καλή διάθεση που σου προσφέρει εφόσον βέβαια το πλήρωμα είναι το κατάλληλο.
Και κατάλληλο πλήρωμα σημαίνει καλός καπετάνιος, καθώς εκείνος επιλέγει τους ανθρώπους του. ´Ενα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα είναι πως στη θάλασσα δεν υπάρχει δημοκρατία. Κουμάντο κάνει ένας, και εσύ οφείλεις να υπακούς, να κάνεις το καλύτερο δυνατό ακόμα και αν διαφωνείς, ακόμα και αν έχεις ενδεχομένως δίκιο. Η ευθύνη και η απόφαση δεν είναι δική σου (εκτός βέβαια αν είσαι στη θέση του tactician).
Και όπως γράφει ο Ανδρέας Καρκαβίτσας το 1899 στα Λόγια της πλώρης: "Από τότε φάντασμα η ζωή. Θα μου ειπής: δε μετάνιωσα; Και γω δεν ξέρω. Αλλά και να γυρίσω τώρα στο νησί, πάλι δε θα ησυχάσω. Με κράζει η θάλασσα."
Υ.Γ. Η "ΑΘΗΝΑ" είναι κυπελλούχος, πρώτη στο ranking στα Ελληνικά Καΐκια και στις 2 ημέρες των αγώνων.
