Το Λίντο είναι κάτι σαν το δικό μας Λουτράκι. Κι εκεί σταματάει κάθε (;) ομοιότητα, αφού, άλλωστε, δεν φιλοξενεί το Λουτράκι το αρχαιότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου*, αλλά το Λίντο. Σ' αυτό το μακρόστενο νησάκι που βρίσκεται στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας, ο χρόνος σού φαίνεται σαν να έχει σταματήσει, αλλά πιθανόν αυτό να οφείλεται στη χαλαρότητα που έχει η Μόστρα, σε σύγκριση με τα άλλα δύο μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, του Βερολίνου και των Καννών. Εδώ, δεν σπρώχνεσαι ανηλεώς για να μπεις σε μια προβολή (κι αν υπάρχουν ουρές, αυτές τελειώνουν γρήγορα), οι μισοί και βάλε δημοσιογράφοι είναι Ιταλοί, πράγμα που σημαίνει πως είναι τρελά μαυρισμένοι ακόμα και γελάνε όλη των ώρα και λένε διάφορα, δυνατά. Αν δεν καταλαβαίνεις ιταλικά για να στήσεις αυτί, στα διαλείμματα σου, πηγαίνεις λίγο πιο κάτω να φας ήσυχα ένα απίθανο gelato/να πιεις έναν ακόμα εσπρέσο/να χαζέψεις την γοητευτικά «παρακμιακή» θέα από την ταράτσα του ξενοδοχείου Εξέλσιορ κλπ. Lido rules.
Μιλώντας βέβαια για χαλαρότητα, αυτή δεν έχει να κάνει καθόλου με το θέμα της ασφάλειας, αφού σε κάθε γωνιά της σχεδόν περιφραγμένης περιοχής όπου εκτυλίσσεται το φεστιβάλ, αντικρίζεις βλοσυρούς, πλην ευγενικούς, καραμπινιέρους με τα όπλα στο χέρι, ενώ μετά το τέλος κάθε προβολής οι αίθουσες ερευνώνται εξονυχιστικά, πολλές φορές και με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Οι τρομοκρατικές υποθέσεις ή, μάλλον, το τέλος αυτών, είναι και το θέμα μιας από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε μέχρι στιγμής, "The Journey", του Νικ Χαμ, με τους εκπληκτικούς Τίμοθι Σπολ και Κολμ Μίνι, στους ρόλους των προαιώνιων πολιτικών εχθρών Ίαν Πέσλεϊ και Μάρτιν ΜακΓκίνες, αντίστοιχα, που πρέπει πρώτα ν' ακονίσουν καλά τα σπαθιά τους, πριν υπογράψουν τελικά την ιστορική συμφωνία παύσης των εχθροπραξιών στη Βόρεια Ιρλανδία, το 2006. Κρίμα που η ταινία δεν είναι στο Διαγωνιστικό, αφού ο Σπολ θα είχε βάσιμες ελπίδες για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας.
Το θέμα της βίας, γενικότερα, είναι διάχυτο στη δεύτερη ταινία της Άνα Λίλι Αρμιπούρ, της Ιρανοβρετανίδας εικαστικού που έγινε γνωστή με το μαυρόασπρο «Ένα Κορίτσι Γυρίζει Σπίτι Μόνο του τη Νύχτα», το πρώτο «ιρανικό βαμπιρο-γουέστερν». Εδώ, δυστυχώς, η Αρμιπούρ φαίνεται πως έχει χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια, ψάχνοντας, για μια ακόμα φορά, τον αντισυμβατικό έρωτα στην οθόνη: Κανίβαλοι στη μέση του πουθενά, που κόβουν χέρια και πόδια άτυχων περαστικών, δίπλα σε μια φυτεία χασίς-καταφύγιο απόκληρων, με τους Κιάνου Ριβς, Τζιμ Κάρεϊ, Τζέισον Μομόα ("Game of Thrones"), Τζιοβάνι Ρίμπιζι και Σούκι Γουότερχαουζ, να προσπαθούν, ανεπιτυχώς, να δώσουν νόημα σ' αυτό το αλλοπρόσαλλο κανίβαλο-γουέστερν. Γιατί, γουέστερν είναι σίγουρα.
Η ταινία που μέχρι στιγμής έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, και των κριτικών, αλλά και του κοινού, είναι το θαρραλέο, αντισυμβατικό πορτρέτο της Πρώτης Κυρίας και enfant gate των Αμερικανών, Τζάκι Κένεντι, που υποδύεται με εξαιρετική μαεστρία η Νάταλι Πόρτμαν, φαβορί για το βραβείο Volpi γυναικείας ερμηνείας (και πιθανή υποψήφια για δεύτερο Όσκαρ, μετά από εκείνο για τον «Μαύρο Κύκνο», που επίσης είχε προβληθεί στη Βενετία). Σκηνοθέτης είναι ο Χιλιανός Πάμπλο Λαραϊν - τον οποίο επέλεξε προσωπικά η πρωταγωνίστρια, όταν είδε τη «Μυστική Λέσχη» του πριν από δύο χρόνια στην Berlinale. Η Πόρτμαν, πάντως, που βρίσκεται στη Βενετία με δύο ταινίες (όπως και η Έιμι Άνταμς, με το "Nocturnal Animals" του Τομ Φορντ και το "Arrival" του Ντενίς Βιλνέβ), πήρε μέτριες κριτικές για την ερμηνεία της, σαν μέντιουμ στη Γαλλία του Μεσοπολέμου, στο μάλλον κενό περιεχομένου "Planetarium", όπου συμπρωταγωνιστεί η κόρη της Βανέσα Παραντί και του Τζόνι Ντεπ, Λίλι Ρόουζ.
Κατά τ' άλλα, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό πρόκειται να παραλάβει σήμερα τιμητικό Χρυσό Λέοντα, και τίποτε άλλο δεν φαίνεται να επισκιάζει αυτό το γεγονός.
*Το φεστιβάλ της Βενετίας ιδρύθηκε το 1932, στα πλαίσια της Biennale, σαν «Έκθεση της Κινηματογραφικής Τέχνης»/ "Mostra Internazionale di Arte Cinematografica" (εξού και το «Μόστρα»).