Κοντά τέσσερις δεκαετίες στο Παρίσι όχι μόνο δεν εξάλειψαν αλλά δόμησαν την πρώτη μου επαφή με την πολιτική: το καφενείο. Τελετουργική στάση του παππού στη διαδρομή ανάμεσα στο νηπιαγωγείο και στο σπίτι, το καφενείο με μύησε σ' αυτή την «τιτανομαχία γιγάντων» (άλλη ανάμνηση, κινηματογραφικής ρεκλάμας αυτή τη φορά) που διεξήγετο μεταξύ του κεντρώου παππού μου αφενός και των δεξιών και των αριστερών θαμώνων αφετέρου, που κάθε μέρα, την ίδια ώρα, επισφράγιζαν με ηχηρό τάβλι και τσιγάρο μια σαδιστική συμμαχία εναντίον του.
Το καφενείο σήμερα είναι το Muscade στο Palais Royal και αντίπαλός μου, ίδιος κάθε εβδομάδα, ο φίλος Guillaume Malaurie, ιστορικός, διευθυντής των έγκυρων περιοδικών L'Histoire και Historia και γνωστός πολιτικός αναλυτής. Το σημερινό θέμα είναι οι προεδρικές εκλογές.
Βλέπω τον Μακρόν, ανακοινώνω αρχίζοντας τις αψιμαχίες. Οι μόνοι πολιτικοί που θα μπορούσαν να επωφεληθούν μιας συναινετικής ψήφου, ο κεντροαριστερός Μανουέλ Βαλς και ο κεντροδεξιός Αλέν Ζιπέ, είναι εκτός παιχνιδιού μετά τις εκατέρωθεν προκριματικές εκλογές. Ο Φρανσουά Φιγιόν, με το προφίλ του συντηρητικού οικογενειάρχη αστού που είναι αποφασισμένος να ζητήσει θυσίες για να βάλει επιτέλους τάξη στην οικονομία με την «ίδια πυγμή που κυβερνά το σπιτικό του», θα μπορούσε όχι μόνο να ενώσει την Δεξιά καθησυχάζοντας το μέσο καθολικό νοικοκυριό αλλά και να προκαλέσει έκπληξη με μεγάλη διαρροή προς αυτόν ψήφων από την Μαρίν Λεπέν. Από τότε που αποκαλύφθηκε ότι μισθοδοτούσε την γυναίκα του εν αγνοία της, όπως και δυο από τα πέντε παιδιά του όταν ήταν ακόμα φοιτητές, η ροή ανετράπη προς όφελος της Λεπέν και του συνθήματός της «Δεξιά και Αριστερά, όλοι σάπιοι».
Ο Μπενουά Αμόν, νικητής των προκριματικών της Αριστεράς, θα έχει a minima την υποστήριξη του Βαλς, που περιμένει την αποτυχία του στις εκλογές για να ηγηθεί του διαλυμένου πλέον σοσιαλιστικού κόμματος. Η δε τυχόν σύμπραξή του με τον Ζαν-Λικ Μελονσόν, θαυμαστή του Τσάβεζ, θα πολώσει ακόμα περισσότερο την ήδη αδύναμη ψήφο.
Ο Μακρόν, πρώην υπουργός του Φρανσουά Ολάντ αλλά «ούτε δεξιός ούτε αριστερός», κατεβαίνει μόνος εναντίον όλων των κομμάτων (κάτι πρωτοφανές στο γαλλικό πολιτικό τοπίο) ποντάροντας στην τάση απόρριψης της παραδοσιακής πολιτικής όπως η τάση αυτή επιβεβαιώνεται από την άνοδο των λαϊκιστικών «αντισυστημικών» μορφωμάτων και το αποτέλεσμα του Brexit και της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ. Αποτελεί τον κύριο στόχο επιθέσεων παραπληροφόρησης εκ μέρους της Ρωσίας, η οποία στηρίζει τον Φιγιόν και de facto χρηματοδοτεί την Λεπέν που το κόμμα της πήρε επισήμως δάνειο από ρωσική τράπεζα. Ανακοινώνοντας, ενώ βρίσκεται στην Αλγερία, την πρόθεσή του να αναγάγει την γαλλο-αλγερινή συνεργασία στο ίδιο επίπεδο με την γαλλο-γερμανική, βυθίζοντας το μαχαίρι στην πληγή με το εκρηκτικό «η αποικιοκρατία υπήρξε έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας» που κανένας αριστερός ηγέτης ουδέποτε αποτόλμησε, ο Μακρόν μας αποκαλύπτει μια μιτερανική, φλωρεντίνικη πλευρά: διατηρεί σαν καταξιωμένος τραπεζίτης ακέραια την εμπιστοσύνη και εκτίμηση των δεξιών τραπεζικών κύκλων, ενώ καταφέρνει από αριστερά ένα αναπάντεχο πλήγμα στους Αμόν και Μελονσόν που φλερτάρουν την ψήφο του μουσουλμανικού προλεταριάτου των Προαστίων. Μένει να αποσπάσει την υποστήριξη του κεντρώου Φρανσουά Μπαϊρού για να εκλεγεί με άνεση.
Η ανάλυσή σου είναι λογική και εμβριθής, μου απαντά ο Guillaume. Έτσι όμως ξεφεύγει από τον σκοπό των εβδομαδιαίων μας συναντήσεων που, σου υπενθυμίζω, είναι η αναπαραγωγή των ενίοτε ανεύθυνων συζητήσεων καφενείου των παιδικών σου αναμνήσεων. Θέλεις ένα σενάριο άξιο καφενείου;
Η πραγματική δυναμική ψήφου βρίσκεται στην πλευρά της Λεπέν, οι ψηφοφόροι της είναι οι μόνοι που ψηφίζουν με τον ενθουσιασμό που λείπει και στην Αριστερά και στην Δεξιά. Στο σενάριο που σου υποβάλλω λοιπόν, η Λεπέν κερδίζει με διαφορά δυο χιλιάδων ψήφων από τον Μακρόν - υπόθεση εργασίας πολύ πιο πιστευτή από μια ενδεχόμενη νίκη του Τραμπ δυο μήνες πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Ανακοινώνει δύο δημοψηφίσματα, για την έξοδο από την Ευρώπη και για την «Εθνική προτεραιότητα». Χάνει τις βουλευτικές εκλογές προς όφελος της Δεξιάς, αλλά σαν συνέπεια των «Τριγωνικών εκλογών» διορίζει πρωθυπουργό τον Λορόν Βακιέζ σε μια κυβέρνηση ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και έναν ακόμα δεξιότερο σχηματισμό χωρίς ετικέτα.
Η Αριστερά τεμαχίζεται σε τρία κομμάτια: στους «Κάτω ο φασισμός» που κάνουν διαδηλώσεις, στους «Ζήτω οι διαφορές μας» (συμμαχία του Μπενουά Αμόν με τον νεο-ισλαμιστή Ταρίκ Ραμαντάν) και στο «Λαϊκο-Ρεπουμπλικανικό κόμμα» του Μανουέλ Βαλς και των κεντροδεξιών σαραντάρηδων του Σαρκοζί και του Ζιπέ. Το αντίστοιχο συμβαίνει στη Γερμανία στις 27 Σεπτεμβρίου: CDU/CSU-AFD-SPD. Μια συμμαχία SPD-CDU υπό την Μέρκελ ; Όχι, αλλά ένας εμφύλιος στην CDU, όπου η πιο ακραία τάση πλειοψηφεί και διαμορφώνει μια συμμαχία με το AFD. Πρώτη απόφαση: τελεσίγραφο σε Γαλλία, Ελλάδα και Ιταλία να προβούν σε εκκαθάριση του χρέους τους, χωρίς την οποία το Βερολίνο επιφυλάσσεται του δικαιώματος να εγκαταλείψει την Ένωση και σε σύντομο χρονικό διάστημα να σταματήσει τις πολιτικές συγκράτησης των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Τον Οκτώβριο ο Πούτιν συναντά τον καινούργιο καγκελάριο με σκοπό να σχεδιάσουν μια γερμανο-ρωσική συγκυριαρχία στην Γηραιά Ήπειρο. Η ιδέα μιας ΡΕΕ, (Ρωσο-Ευρωπαικής Ένωσης), κερδίζει έδαφος. Και το Αιγαίο, ανέκαθεν γεωπολιτικό θέατρο, θα αποτελεί το καινούργιο ερωτηματικό ως προς το ποιους, Έλληνες ή Τούρκους, θα στηρίξει η Ρωσία (παρά την χριστιανική της παράδοση!) σε μια ένοπλη πλέον διεκδίκηση του Ερντογάν.
Παραγγείλαμε από ένα δεύτερο καφέ, ο δικός μου είχε εν τω μεταξύ κρυώσει. Η θέα στον κήπο αξίζει από μόνη της ένα ταξίδι στο Παρίσι· ακριβώς απέναντι βρίσκεται το διαμέρισμα όπου έμενε η Κολέτ, μια από τις πιο σημαντικές Γαλλίδες συγγραφείς των αρχών του εικοστού αιώνα. Αλλάζοντας τη συζήτηση για θέματα που κατέχω καλύτερα, σκέφτηκα πως ίσως είναι καιρός, στην ηλικία μου, να σταματήσω τις συζητήσεις καφενείου.
Palais Royal, Παρίσι