Απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκηςη της Γαλλίας (l' ENA) και αυτός ο πρόεδρος της Γαλλίας. Άλλος ένα ένοικος των Élysée που είναι énarque. Εκ πρώτης, είναι παράδοξο, να κερδίζει ακόμα ένας «τεχνοκράτης» τις εκλογές, την ίδια στιγμή που αμφισβητούνται οι «ελίτ», όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε όλη την Ευρώπη. Κι όσο χαρισματικοί κι αν είναι οι άνθρωποι αυτοί (που είναι, αλλιώς πώς θα έπειθαν περί τα 20 εκ. Γάλλους να τους ψηφίσουν;), σίγουρα κάτι καλό συμβαίνει σε αυτή τη σχολή: παράγει ανθρώπους όχι μόνο με γνώση «τεχνοκρατική», όπως πολλές φορές υποτιμητικά λέγεται για τα στελέχη καριέρας της δημόσιας διοίκησης, αλλά και ανθρώπους με όραμα, πάθος και παλμό για να κάνουν την πατρίδα τους καλύτερη.
Δε στέκομαι στο όραμα του καθενός από αυτούς για την Γαλλία, αλλά στο γεγονός ότι ένας τεχνοκράτης της διοίκησης μπορεί να είναι και παθιασμένος με τη χώρα του, με το κράτος. Και για να είμαι πιο ακριβής: ο καλός ο τεχνοκράτης είναι ο παθιασμένος τεχνοκράτης. Αυτός που με τη γνώση του αλλά και το όραμά του μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να πετύχει μια αλλαγή. Έτσι θα 'θελα να ήταν κι όλοι οι Έλληνες απόφοιτοι της σχολής δημόσιας διοίκησης (κάποιοι είναι): να κάνουν δική τους υπόθεση την αλλαγή του κράτους και να μην περιμένουν ξενόδουλα να σηκώσουν από το πάτωμα τα ψυχία «μεταρρύθμισης» που ρίχνει η εκάστοτε «τεχνική βοήθεια» του μνημονίου, αλλά ούτε και να ακολουθούν σκυφτά την εκάστοτε κυβερνητική νομενκλατούρα περιμένοντας ένα βλέμμα αναγνώρισης.
Η ειδοποιός διαφορά με τη μακρά γαλλική παράδοση προέδρων - énarques, είναι ότι εκείνοι αναπτύχθηκαν σε ένα κράτος και μια κοινωνία, η οποία επιβραβεύει την αξιοσύνη και δίνει διεξόδους σε ανθρώπους που είναι όχι μόνο κατηρτισμένοι και καλοί στη δουλειά τους, αλλά και δημιουργικοί. Δίνει ευκαιρίες σε ανθρώπους που παίρνουν πρωτοβουλίες και ρίσκα.
Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει πρώτα από όλα, να αντιταχθούμε στο πελατειακό σύστημα, που κάνει κάθε άξιο και παθιασμένο επαγγελματία της δημόσιας διοίκησης να παραιτείται από την προσπάθεια.
Στην ελληνική περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί απειλούν το πελατειακό σύστημα πανω στο οποίο έχει οικοδομηθεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, και γι΄ αυτό, αντιμετωπίζονται ως απειλή από τους εκάστοτε ευρισκόμενους στην εξουσία. Γι' αυτό, άλλωστε, όλοι οι υπουργοί της μεταπολίτευσης, διαχρονικά, σέρνουν μαζί τους από υπουργείο σε υπουργείο στρατιές συμβούλων. Όχι γιατί δεν υπάρχει η γνώση στη διοίκηση, αλλά γιατί η γνώση μπορεί να ξεσκεπάσει την φαυλότητά τους. Η χρόνια απαξίωση των επαγγελματιών της διοίκησης, τους έχει οδηγήσει σε παραίτηση. Έχει σε μεγάλο βαθμό, αποστερήσει από αυτούς, το πάθος που πιθανότατα είχαν στην αρχή της καριέρας τους. Αυτό το πάθος, που σε κάθε Γάλλο πρόεδρο énarque, έμεινε ζωντανό και τον οδήγησε ψηλά, με την ελπίδα ότι ο ίδιος, εν συνεχεία, θα οδηγήσει ψηλά τη χώρα του.
Καιρός, λοιπόν, να πάψουμε, οι Έλληνες, να πιστεύουμε πως θα αλλάξει κάτι στην τάλαινα πατρίδα μας, αν φέρουμε μερικούς super experts από το εξωτερικό ή αν υιοθετήσουμε άκριτα κάποιες αλλαγές που έγιναν αλλού. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει πρώτα από όλα, να αντιταχθούμε στο πελατειακό σύστημα, που κάνει κάθε άξιο και παθιασμένο επαγγελματία της δημόσιας διοίκησης να παραιτείται από την προσπάθεια.
Allons enfants!