Ενώ οδεύουν προς την τελευταία τους δοκιμασία, την τελευταία ώθηση που θα τους φέρει αντιμέτωπους με την κορυφή του κόσμου - αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς τους- τα μέλη της πρώτης ελληνικής αποστολής ανάβασης του Έβερεστ μετά από 13 χρόνια, χαιρετούν και ευχαριστούν για την αγάπη που τους έδειξε ο κόσμος αυτούς τους επίμονους δυο μήνες της κοπιαστικής σπονδυλωτής ανάβασης.
Το αφήγημα που καταλήγει στο παραπάνω κρίσιμο κομβικό σημείο και του οποίου την έκβαση θα γνωρίζουμε εντός των επόμενων εικοσιτετράωρων, ξεκινά με την γνωριμία των Μάικ Ευμορφίδη και Αντώνη Συκάρη, όταν πριν από δύο δεκαετίες ο τελευταίος ζήτησε τη στήριξη της εταιρείας COCO-MAT για τις ανάγκες της ανάβασης στο όρος Ακονκάγκουα των Άνδεων το 1997.
Όταν μετά από χρόνια το 2016, ο Μάικ ανέβηκε το Κιλιμάντζαρο με τον γιο του Ιάσωνα και μαγεύτηκε από την εμπειρία, θέλησε να την επαναλάβει. Έκανε λοιπόν επαφή με τον Αντώνη και ξεκίνησε η κουβέντα για το ποια κορυφή θα μπορούσε να είναι η επόμενη. Όταν τελικά ο Μάικ εκμυστηρεύτηκε στον Αντώνη ότι στο μυαλό του είχε ορθωθεί όχι άλλη από την κορυφή του Έβερεστ, και όχι σε τρία με πέντε χρόνια που απαιτεί η τυπική διαδικασία προετοιμασίας αλλά σε τέσσερις μήνες, ο Αντώνης σιώπησε και είπε ότι θα το σκεφτόταν και θα του απαντούσε την επομένη. Τέσσερις μήνες μετά, οι δοκιμασμένοι στις κορφές της Ευρώπης σχοινοσύντροφοι ήταν έτοιμοι να τραβήξουν τον μακρύ δρόμο για την κορυφή του κόσμου.
Σε μια συναισθηματικά φορτισμένη, θα την έλεγε κανείς οικογενειακή, συγκέντρωση στα κεντρικά της εταιρείας COCO-MAT στην Αθήνα, οι δυο Έλληνες απαριθμούσαν με υπευθυνότητα ως όφειλαν στους αγαπημένους οικείους, τις αντίξοες συνθήκες του εγχειρήματος σε μία από τις πιο αφιλόξενες περιοχές στον πλανήτη. Ανησυχία και δυσπιστία φανερά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα του ακροατηρίου τους.
Η απόφαση και κατόπιν η επιχείρηση του Μάικ και του Αντώνη να αποτολμήσουν την κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής του πλανήτη αποτελεί ενέργημα πολλαπλών νοημάτων που σπανίζει στις ημέρες μας και από την πολύπαθη δημόσια σφαίρα αυτής εδώ της χώρας. Όχι μόνον επειδή η καθαυτού ανάβαση είναι μια υπεράνθρωπη προσπάθεια που έχει κοστίσει κατά καιρούς τη ζωή σε πολλούς, αλλά κυρίως επειδή στις παρούσες συνθήκες που βιώνουν οι Έλληνες εντός μιας εξουθενωτικής απουσίας παραδειγμάτων αριστείας και ήθους, δύο άνδρες με πολλές «κορυφές» στο δυναμικό τους επιχειρούν να δώσουν ένα παράδειγμα κάνοντας τον λόγο τους πράξη.
Κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσπάθειας τους αυτής μας υπενθυμίζει την πραγματεία που αγωνιζόμαστε να μεταλαμπαδεύσουμε μέσα από το Φιλότιμο Ίδρυμα, γύρω από την αξία του να βάζεις στόχους και να αφιερώνεις ψυχή τε και σώματι σε αυτούς, πάντα συνάμα με την συνειδητοποίηση ότι μια κορυφή αποκτά αξία όταν την ανεβαίνεις με ή για έναν «σχοινοσύντροφο».
Φιλότιμο, φιλία, αριστεία ήταν και παραμένει τρίπτυχο ευδαιμονίας του πολίτη και της πόλη. Βέβαια, για τους περισσότερους από εμάς φαντάζει απόμακρο σε ημέρες που η έννοια του ευ αγωνίζεσθαι εκφυλίζεται μέσα σε τηλεοπτικούς στίβους δήθεν επιβίωσης με όρους και κανόνες που μόνο αγνοί ή δίκαιοι δεν είναι. Κατακτήσουν ή όχι την κορυφή του Έβερεστ οι Μάικ και Αντώνης, θα έχουν κατακτήσει τα ύψη του μυαλού και της καρδιάς μας αφού θα έχουν διδάξει με παράδειγμα βίου το «φτάσε όπου Δεν μπορείς» του Καζαντζάκη. Ρήση ορόσημο, αφού από τη μία εμπερικλείει την εσωτερική αριστεία, της οποίας αντίπαλος και τελευταίος κριτής είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει το ακριβοθώρητο μυστικό ότι οι ισχυρότερες δυνάμεις εντός μας προέρχονται από τη σχέση μας με τον άλλο.
Η προσπάθεια, η συγκίνηση, κορυφώνονται. Οι συνθήκες εκτός αντίξοες, εντός ιδανικές. Όραμα στο μέτωπο, χώρα στο πλευρό, τραβάνε εμπρός. Ακολουθούμε.