Στην είσοδο του ορόφου στην Αραβαντινού δεσπόζει το πορτραίτο του. Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήμουν νεαρή πολιτική ρεπόρτερ λίγο πριν το 2000. Θέμα η αναθεώρηση του Συντάγματος. Μέσα στην αγωνία μου πήρα και το ρίσκο. Ζήτησα να τον δω. Η Σάκη Κυπραίου μου ανακοίνωσε: «Σας περιμένει ο Πρόεδρος...»
Ο Μητσοτάκης με υποδέχθηκε όρθιος. Τον παρατηρούσα σχεδόν με δέος. Είχε άλλωστε τόσο πολύ κατηγορηθεί από διαφορετικές πλευρές... Θυμάμαι ακόμη τους δρόμους κλειστούς από διαδηλωτές στα πλάνα των ειδήσεων. Την αναταραχή που ανέβηκε ως τη Θεσσαλονίκη στη ΔΕΘ για την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας.
Η κουβέντα κύλησε γρήγορα από την άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τους πολίτες, στην οικονομία και τις σχέσεις με την ΕΕ. «Φρόντισα να εξυγιάνω κάποιες από τις ΔΕΚΟ, φρόντισα να μειώσω τη σπατάλη στο Δημόσιο...».
Το αφήγημα αφορούσε στις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η πατρίδα. Ο Μητσοτάκης έβλεπε το μέλλον μέσα από τη γνώση της ιστορίας και την εμπειρία της δίκης του διακυβέρνησης. Και αγωνιούσε...
Συγκρούστηκε, κέρδισε, έχασε, αλλά αδιαμφισβήτητα ήταν πρωταγωνιστής. Και διαδραμάτισε ρόλο μεταρρυθμιστή κόντρα στον καιρό.
Έκτοτε μου έδινε την ευκαιρία να τον συναντώ σχεδόν ανά δίμηνο. «Πρέπει να γίνει υπουργείο Οικονομικών αρμόδιο για τη Φορολογία και την τήρηση του Προϋπολογισμού...». Και πατρικές συμβουλές: «Να διαλέγεις με ποιους τσακώνεσαι».
Στις κρίσεις με τιμούσε με τηλεφωνήματα.
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς μου πρότεινε να είμαι υποψήφια ευρωβουλευτής του ζήτησα δεκάλεπτη συνάντηση: «Να πας», μου είπε. Μετά τις εκλογές έβλεπε τα βράχια. Προειδοποιούσε πως ο χρόνος που χάθηκε κοστίζει πάρα πολύ.
Η τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν στην προεκλογική συγκέντρωση του γιου του, ως υποψήφιου Προέδρου της ΝΔ. Μου είπε πως έβλεπε τη μάχη που δίναμε στην τηλεόραση. «Να δεις που ο κόσμος αλλάζει γι' αυτό να λέτε αυτά που πιστεύετε».
Ανήμερα της γιορτής του 21 Μαΐου φέτος το τηλέφωνο του σπιτιού στη Ρηγίλλης δεν απαντούσε. Τηλεφώνησα στο Μανούσο: »Ο Πρόεδρος δεν είναι καλά...».
Έφυγε έχοντας ήδη διαπιστώσει την αρχή της πολιτικής του δικαίωσης. Άνοιξε το δρόμο για την ορθολογική σκέψη, την αλήθεια στην πολιτική, τη σταθερή άποψη που δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Συγκρούστηκε, κέρδισε, έχασε, αλλά αδιαμφισβήτητα ήταν πρωταγωνιστής. Και διαδραμάτισε ρόλο μεταρρυθμιστή κόντρα στον καιρό... Οραματίστηκε την Ελλάδα στο κέντρο των αποφάσεων στην Ευρώπη, όχι επαίτη στο όνομα της Ιστορίας της. Είναι ο λόγος που του οφείλουμε τιμή και ευγνωμοσύνη. Είναι δικό μας πλέον το καθήκον να σταθεί η πατρίδα στα πόδια της.