Κυκλοφορώντας στην Αθήνα με μηχανάκι τα τελευταία (πάρα πολλά) χρόνια, αισθανόμουν τυχερός που δεν έπρεπε να περιμένω στις στάσεις των λεωφορείων και των τρόλεϊ, προσπαθώντας να διακρίνω από μακριά το όχημα που έρχεται (ή, συνήθως, δεν έρχεται), και μετά να γίνομαι «σαρδέλα» για να πάω στον προορισμό μου, έχοντας συνεχώς το νου μου μήπως κάποιο πονηρό χέρι προσπαθήσει να τρυπώσει στο σακίδιό μου...
Με το που μου έκλεψαν το μηχανάκι, είπα να δοκιμάσω ξανά τα αστικά μέσα μεταφοράς, μήπως στο διάστημα που μεσολάβησε από τη... διακοπή των σχέσεών μας, συνέβη κάτι που θα με εξέπληττε ευχάριστα. Είχα δει άλλωστε και αυτές τις ταμπέλες τηλεματικής στις στάσεις, που μου φαίνονταν πολλά υποσχόμενες για ένα προβληματικό σύστημα δημόσιας μεταφοράς, όπως ήταν πάντα αυτό της Αθήνας.
Η πρώτη δοκιμή στέφτηκε με απόλυτη... αποτυχία. Πήγα στο περίπτερο, πήρα το εισιτηριάκι μου έναντι 1,40 ευρώ, προχώρησα προς τη στάση και κοίταξα την απαστράπτουσα από «καινουργίλα» μάτριξ πινακίδα που ενημέρωνε τον κόσμο για την άφιξη των δρομολογίων.
Πότε θα ερχόταν το τρόλεϊ που με εξυπηρετούσε; Σε 27 λεπτά!
Όχι, αγαπητοί μου. Αν έπρεπε να περιμένω μισή ώρα για να κάνω την απόσταση των 2 χιλιομέτρων που ήθελα, χίλιες φορές να πάω με τα πόδια ή να δώσω περίπου τα διπλάσια λεφτά και να πάω με ταξί, γρήγορα και ξεκούραστα, όπως και τελικά έκανα.
Στη δεύτερη απόπειρα ήμουν πιο τυχερός. Η ωραία ταμπελίτσα ενημέρωνε τον κόσμο ότι θα παραμείνει στη στάση για... πάντα (διότι υπήρχε κυκλοφοριακό πρόβλημα στο κέντρο από κάποια πορεία), αλλά το δικό μου δρομολόγιο θα ερχόταν σε 7 λεπτά!
«Ουάου!», που θα έλεγε και ο Γιάνης.
Το τρόλεϊ ήρθε πραγματικά σε επτά λεπτά (έκπληξη πρώτη) και όταν μπήκα μέσα, διαπίστωσα ότι ήταν... state of the art (αυτή κι αν ήταν έκπληξη!).
Τι οθόνες είχε που ενημέρωνε για τις επόμενες στάσεις, τι ηχητικές ανακοινώσεις, μέχρι και τον καιρό έδειχνε... Κάποια στιγμή νόμισα ότι θα σερβίρουν και καφέ... Άψογο, σας λέω.
Τα προβλήματα άρχισαν να φαίνονται όταν ξεκίνησε τη διαδρομή... Στις οκτώ στάσεις που είχα για να κατέβω, ζήτημα είναι αν το τρόλεϊ κατάφερε να πιάσει κάποια στιγμή τα 20 χιλιόμετρα την ώρα. Παρατηρούσα τους πεζούς από το παράθυρο να πήγαιναν πιο γρήγορα από εμάς στο όχημα!
Και δεν ήταν ότι είχε ιδιαίτερη κίνηση... Απλά είχε παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη λεωφορειο-λωρίδα, που ο οδηγός έπρεπε να κάνει ταχυδακτυλουργικά για να προσπεράσει.
Μιλάω για ένα χάος παρανομίας.
Ταξιτζήδες να μπαίνουν και να βγαίνουν για να «ψαρέψουν» κόσμο, κυρίες και κύριοι να έχουν σταματήσει με τα αλάρμ για να πάρουν τσιγάρα από το περίπτερο, Πακιστανοί με τρίκυκλα να έχουν απλώσει το περιεχόμενο των κάδων για να διαλέξουν μεταλλικά απολιθώματα, ποδηλάτες να προσπαθούν να χάσουν τα κιλά του χειμώνα για να βγουν στις παραλίες ως σπαλιάρες... Όλοι οι μάγκες πάνω στη λεωφορειολωρίδα!
Από πού να περάσει το σούπερ λουξ τρόλεϊ μου; Εκεί, καθηλωμένο, με τον οδηγό να φυσάει και να ξεφυσάει, τους επιβάτες να έχουν φτάσει στην κορυφαία πίστα του bubbles στα κινητά τους, και εμένα να σκέφτομαι ότι η σχέση μου με τα επίγεια μέσα μαζικής μεταφοράς δεν έχει αύριο.
Δεν είμαι της άποψης «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι». Σωστά, πιστεύω, βάλανε τηλεματική στις στάσεις, σωστά εξοπλίσανε τα οχήματα με οθόνες και πίνακες, καλά θα κάνουν να πάρουν και νέα οχήματα, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν θα κάνει ελκυστικό το σύστημα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, εάν δεν λειτουργήσει σε ένα πλαίσιο ευνομίας στους δρόμους που θα του επιτρέπει να κάνει τακτικά δρομολόγια σε γρήγορους χρόνους.
Σήμερα τα επίγεια ΜΜΜ είναι μόνο για συνταξιούχους που δεν έχουν πίεση χρόνου και όσους δεν μπορούν να μετακινηθούν αλλιώς. Δεν είναι αυτό το σωστό.
Το σωστό θα ήταν να είναι επιλογή όλων μας η μετακίνηση με ΜΜΜ.
Και μπορεί να γίνει, αν κάποια στιγμή η πολιτεία αποφασίσει να τηρήσει τους νόμους σε αυτόν τον τόπο. Έστω εκείνους που αφορούν στην κίνηση...
Αναδημοσίευση από postmodern.gr