Όλοι μας μπορούμε να είμαστε τουρίστες στην χώρα μας ως απλοί επισκέπτες ενός νησιού ή άλλου προορισμού. Όταν όμως επισκέπτεσαι την χώρα σου ως Έλληνας του εξωτερικού, νιώθεις λίγο παραπάνω τουρίστας όπως και να έχει. Ο περιορισμός της άδειας σου, το μεγάλο ταξίδι με το αεροπλάνο, οι συνήθειες που σου έχουν λείψει, δίνουν μία άλλη διάσταση στον σκοπό των διακοπών σου. Όπως μου είπε ένας συνταξιδιώτης από την Αγγλία πρόσφατα, «θέλεις να βάλεις τικ σε όλα στη λίστα» (φαγητά, διασκέδαση, φίλους, οικογένεια κτλ.). Αυτό ένιωσα κι εγώ, ήθελα να χωρέσω σε 30 ημέρες τα πάντα... Σαν την βαλίτσα που την πατάς για να κλείσει, τρέχοντας να προλάβεις το αεροπλάνο.
Τουρίστας ναι, ξένος ποτέ. Όταν λείπεις καιρό από την Ελλάδα, θέλεις να γίνεις πιο ντόπιος και από τους ντόπιους. Θέλεις να εξερευνήσεις νέα μέρη, να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, να βιώσεις εμπειρίες και να ζήσεις στιγμές. Θέλεις να ανακαλύψεις μία νέα Ελλάδα που θα σε παρασύρει και θα σου γλυκάνει τον δρόμο της επιστροφής προς το αεροδρόμιο. Προπαντός, αυτό που θέλεις να κάνεις είναι απλά πράγματα. Τι εννοώ; Μπορείς να αρχίσεις κοιτάζοντας από κάτω προς τα πάνω και όταν βαρεθείς χαζεύεις την παραλία και το ηλιοβασίλεμα, έχω και άλλα στη δικιά μου λίστα.
Είναι απίστευτο πὠς ταυτίζονται στις σκέψεις και δράσεις τους οι «Έλληνες τουρίστες του εξωτερικού». Γνώρισα αρκετούς τέτοιους τουρίστες στις διακοπές μου. Ένα περιστατικό που δεν θα ξεχάσω όμως είναι ότι ένα από εκείνα τα ωραία ξημερώματα που πέρασα στα Κουφονήσια, ξαφνικά έχασα από δίπλα μου έναν φίλο που ζει στο Μόναχο. Μετά από αρκετή αναζήτηση, τον βρήκα ξαπλωμένο σε έναν λευκό, πετρόχτιστο τοίχο να κοιτάει τα αστέρια. Η διαφορά αυτού που ζει μόνιμα στην Ελλάδα και του Έλληνα που ζει στο εξωτερικό είναι ότι εγώ τον κατανόησα πλήρως... Τον ξενιτεμένο θα τον καταλάβεις από τον τρόπο που παρατηρεί καθετί μικρό σε γη, θάλασσα και ουρανό.
Σε ένα παλιότερο άρθρο μου έχω γράψει ότι όποτε επισκέπτομαι την Ελλάδα, μου θυμίζει τους λόγους για τους οποίους έφυγα. Ισχύει ακόμα. Έξω από τον σταθμό ηλεκτρικού του Πειραιά, υπάρχει μόνος ένας δρόμος για να περάσεις απέναντι στις πύλες για τα πλοία. Ένας δρόμος στρωμένος από σπασμένα πλακάκια, έτοιμος να καλωσορίσει κάθε τουρίστα, ο οποίος πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ αυτών και των επαιτών της γειτονιάς. Ευτυχώς, οι Κυκλάδες θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει γρήγορα το σοκ. Αυτή η τραγελαφική εικόνα αποτυπώνει κατά μία έννοια την αιώνια αντίφαση αυτής της χώρας. Και για να δώσουμε και μία άλλη διάσταση, κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί και σε έναν τουρίστα θεατή ενός έργου στην Αρχαία Επίδαυρο. Αν είναι άτυχος, μπορεί να ψάχνει την έξοδο κινδύνου ανάμεσα στα διαζώματα από το πρώτο δεκάλεπτο. Ακόμη και με αυτές τις εικόνες, στην βαλίτσα δεν υπάρχει χώρος για αρνητικά συναισθήματα (ίσως για λίγη γλυκιά πίκρα μόνο). Δεν υπάρχουν καλύτεροι και αποδοτικότεροι πρεσβευτές της Ελλάδας στο εξωτερικό από αυτούς που ζουν έξω. Το #visitgreece ήταν προέκταση της κάθε φωτογραφίας που μοιραζόμουν στα κοινωνικά δίκτυα, ενώ θα είμαι ευχαριστημένος εάν έρθουν μόνο οι μισοί από τους ξένους συναδέλφους μου που με ρωτούσαν για διακοπές σε ελληνικά νησιά.
Ελπίζω αυτές οι σκόρπιες σκέψεις -γραμμένες στο αεροπλάνο της επιστροφής- να απέδωσαν όσο καλύτερα γίνεται μία διαφορετική οπτική για τις διακοπές ενός Έλληνα στην πατρίδα του. Συνοψίζοντας, θα μοιραστώ μαζί σας μία σκέψη που έκανα σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου στις Κυκλάδες. Η Ελλάδα είναι αυτή η πανέμορφη, γοητευτική και πολύ ελκυστική γυναίκα με προδιαγραφές μοντέλου, την οποία όμως δεν μπορείς να παντρευτείς γιατί τυχαίνει να είναι καλή μόνο σε ένα πράγμα. Δεν την ξεχνάς ποτέ, χαίρεσαι όταν την ξαναβλέπεις έστω και για λίγο αλλά δεν μπορείς να την εμπιστευτείς.