Οι Γερμανοί πηγαίνουν στη κάλπη στις 24 Σεπτεμβρίου όπου θα ρίξουν τις δυο καθοριστικές ψήφους -η πρώτη για το μέλος του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου (Μπούντεσταγκ) που θα τους αντιπροσωπεύει στη περιφέρεια τους και η δεύτερη για το εθνικό κόμμα που προτιμούν να πάρει την εξουσία. Το αποτέλεσμα δείχνει αναπόφευκτο: H Άνγκελα Μέρκελ θα εκλεγεί καγκελάριος για τέταρτη φορά έπειτα από 12 χρόνια.
Σκεφτείτε τώρα πόσο «γερμανικές» είναι οι γερμανικές εκλογές. Αντίθετα με τα εκλογικά rollercoaster που ζήσαμε αλλού στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ, όπου στα βαγόνια επιβιβάστηκαν λαϊκιστές κάθε κοπής και οι οποίοι επιδίωξαν να εκτροχιάσουν το πολιτικό σύστημα, απορρυθμίζοντας παραδοσιακές πολιτικές ισορροπίες, η Γερμανία χαρίζει στον εξωτερικό παρατηρητή μια ακλόνητη αίσθηση σταθερότητας και της συνέχειας. Στο πολιτικό παιχνίδι κυριαρχούν δυο βασικά κόμματα (τέσσερα, αν υπολογίσουμε τους Πράσινους και το Die Linke), ενώ τα 38 μικρότερα προσπαθούν μάταια να ακουστεί η φωνή τους, με περιορισμένη πιθανότητα να εισέλθουν στη Μπούντεσταγκ, λόγω του εκλογικού ορίου του 5%.
Το περίφημο εφέ του υποψήφιου του SPD Μάρτιν Σουλτς υπήρξε βραχύβιο, καθώς τελικά υστερεί στις δημοσκοπήσεις, ενώ η προσπάθεια των σοσιαλδημοκρατών να προσφέρουν ένα εναλλακτικό όραμα δεν μοιάζει και τόσο εναλλακτική. Οι υποσχέσεις για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη ακούγονται αόριστες και κοινότοπες, ενώ η απουσία μιας ταραχώδους και χαρισματικής φυσιογνωμίας από το πολιτικό πλαίσιο, όπως εκεινη του Τζέρεμι Κόρμπιν, στέρησε από την γερμανική αριστερά την ευκαιρία να προωθήσει μια πειστική εναλλακτική στη Μέρκελ.
Άλλωστε, όπως σχολιάζουν οι Γερμανοί πολιτικές συντάκτες, όλοι ξέρουν ότι παρόλο που τώρα το SPD αντιπολιτεύεται τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU), μετά τις εκλογές θα είναι πανέτοιμοι να επιστρέψουν πρόθυμα σε έναν νέο και βολικό (δίχρωμο ή τρίχρωμο) κυβερνητικό συνασπισμό. Η ίδια η Καγκελάριος το γνωρίζει καλύτερα από όλους, αν κρίνουμε από την μάλλον άνευρη προεκλογική εκστρατεία. Το κεντρικό μήνυμα της εκστρατείας του CDU είναι
«Για μια Γερμανία στην οποία όλοι θα ζουν καλά», ενώ μέσα από το προεκλογικό σποτ αισθητικής Τέρενς Μάλικ, η «αγία Μητέρα Μέρκελ» υπόσχεται να συνεχίσει η Γερμανία να αποτελεί μια όαση οικονομικής σταθερότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Πράγματι, όπως εξήγησε στη HuffPost ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών IFO του Μονάχου Κλέμενς Φουστ, η Γερμανία έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανισότητας στις χώρες του G7 και αυτό κατά τη γνώμη του τεκμηριώνει την μικρή απήχηση της Αριστεράς στη γερμανική κοινωνία. Ωστόσο η αίσθηση που υπάρχει στο Βερολίνο λίγο πριν τις εκλογές είναι ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο ρόδινη όσο αποτυπώνεται από το αφήγημα του CDU για την ευημερούσα Γερμανία. Στη πολυπολιτισμική πρωτεύουσα της Γερμανίας σημειώνεται ένα εθνικό ρεκόρ: ένας στους πέντε επιβιώνει αποκλειστικά μέσω του κοινωνικού επιδόματος που προσφέρει το κράτος, ένα στα τρία παιδιά ζουν στα όρια της φτώχειας και τα ενοίκια έχουν αυξηθεί 10% μέσα στη προηγούμενη μόνο χρονιά.
Η συγκυβέρνηση CDU/SPD δεν έχει δείξει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να ανακουφίσει αυτές τις φρέσκες ανισότητες, αλλά στα αλήθεια δεν έχει και κάποιο κίνητρο να το κάνει. H «μητέρα Μέρκελ» απολαμβάνει τα εύσημα για τα επιτεύγματα της κυβέρνησης της, ακόμη και όταν η ίδια και το κόμμα της διαφωνούν με αυτά (βλέπε την θέσπιση του βασικού μισθού το 2015 έπειτα από πιέσεις του SPD αλλά και την νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών που η ίδια καταψήφισε).
Αρκετοί προοδευτικοί Bερολινέζοι που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο SPD και στο Die Linke έχουν ήδη στραφεί και αναζητούν το όραμα για μια εναλλακτική Γερμανία στην ενδυνάμωση των μικρότερων κομμάτων με ετερόκλητη σύνθεση ακτιβιστών, μεταναστών τρίτης γενιάς από το Kreuzberg, παλαίμαχους ριζοσπάστες, καλλιτέχνες, δικηγόρους, μικροεπαγγελματίες. Θέλουν κοινωνικό κράτος, έλεγχο στην ασυδοσία των αγορών, πραγματική μέριμνα για το περιβάλλον. Οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Aμβούργο στο περιθώριο των G20 έδειξαν ότι υπάρχει ένα αυξανόμενο κίνημα αμφισβήτησης, αν και δεν έχει κατορθώσει να εκφραστεί συνολικά μέσα από ένα κόμμα στις εκλογές.
Εν τέλει, παρόλο που οι Γερμανοί εναντιώνονται σε θέματα, όπως οι εξαγωγές όπλων ή στην αγωνία των Χριστιανοδημοκρατών να ικανοποιούν όλα τα καπρίτσια των μεγάλων γερμανικών εταιρειών (θυμηθείτε το περίφημο dieselgate με το παράνομο λογισμικό που είχε εγκατασταθεί στα ντιζελοκίνητα οχήματα και για το οποίο δεν επιβλήθηκαν ποτέ πρόστιμα αντίστοιχα μεγάλα με εκείνα στις ΗΠΑ) έχουν αποφασίσει για το μέλλον τους. Κατά βάθος αισθάνονται περήφανοι γιατί η Γερμανία αποδείχθηκε ανθεκτική απέναντι στην οικονομική κρίση του 2008 και μάλιστα επωφελήθηκε από αυτή. Η γερμανική αντίληψη της έγκαιρης θωράκισης της βιομηχανικής βάσης της αλλά και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο τμήμα της γερμανικής βιομηχανίας που έχει ιδιοκτήτες οικογένειες και όχι επενδυτικά funds βοήθησε στον περιορισμό της έκθεσης στην κρίση. Κοινώς, οι Γερμανοί βιομήχανοι, παρόλο που τα πράγματα δυσκόλεψαν, δεν έπαψαν να θέλουν να παραμείνουν βιομήχανοι. H πλειοψηφία των Γερμανών στις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου θα ψηφίσει με έναν γνώμονα: να διατηρηθεί το status quo και να εξακολουθήσει η Γερμανία να είναι όσο αξιόπιστη, αποδοτική αλλά και προβλέψιμη είναι μια οικιακή συσκευή Siemens.