Συχνά οποιαδήποτε αναφορά στους νέους και την πολιτική, συνεπάγεται την σχέση δύο αντιθετικών πόλων, σαν η ύπαρξη του ενός να καταργεί αυτομάτως τον άλλο. Υπ' αυτό το πρίσμα αναιρούμε εκ των προτέρων, την παρουσία των νέων σε οποιαδήποτε συμμετοχή ή παρέμβαση πολιτικού χαρακτήρα. Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι η σχέση των νέων με την πολιτική, είναι μια σχέση οργής που καταλήγει στην απάθεια και στην απόρριψη. Γενικοί αφορισμοί και αόριστοι χαρακτηρισμοί περιγράφουν συχνά άδικα και αβασάνιστα τη νέα γενιά θεωρώντας την απολίτικη, συχνά ανιστόρητη και κυρίως παθητική στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Η σημερινή νέα γενιά για πολλούς αγνοεί τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών. Σύμφωνα με έρευνες περιορίζεται σε συντηρητικές επιλογές,περνά τον περισσότερο χρόνο της στο διαδίκτυο, στερείται πολιτικής σκέψης και παρακολουθεί τις εξελίξεις αδύναμη να παρέμβει και να εκφράσει την επαναστατικότητα και την ορμή της σκέψης της.
Μια πιο διερευνητική ματιά, όμως, μας επιτρέπει, να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα πιο κριτικά και χωρίς στεγανά, καταρρίπτοντας μια σειρά από μύθους γύρω από τους νέους και την πολιτική. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να δημιουργούνται με πρωτοβουλίες των νέων, μικρές και μεγάλες οργανωμένες ομάδες. Οι ομάδες αυτές προσπαθούν να συμμετάσχουν δημιουργικά στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Οι νέοι δεν διστάζουν να αρθρώνουν έναν εναλλακτικό, δημιουργικό αλλά και καταγγελτικό λόγο και να διεκδικούν μεγαλύτερη και ισότιμη παρουσία στην πολιτική και συμμετοχή στα κοινά.
Ο μύθος της απολιτικοποίησης, της πολιτικής απάθειας και της αποϊδεολογικοποίησης της νέας γενιάς υπονομεύεται από την ίδια την πραγματικότητα και τις τρέχουσες εξελίξεις. Σήμερα, η νεολαία δεν διστάζει να εκφράσει πολιτική άποψη και να παρέμβει διεκδικώντας το αυτονόητο: να αναπτύξει οργανωμένη δράση, να εκφράσει την άποψή της για την πολιτική και να αντικαταστήσει το ατομικό με το συλλογικό αλλά και το τετριμμένο με το όραμα.Η νέα γενιά δεν μένει στο περιθώριο των εξελίξεων. Γίνεται και πάλι ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας και αναλαμβάνει ευθύνες, διαμαρτύρεται, αντιδρά και ζητά δικαίωμα στο όνειρο. Ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της κοινωνίας.
Οι νέοι δεν είναι παθητικοί πολίτες. Προβληματίζονται για τα πολιτικά ζητήματα αλλά απαιτούν μια σχέση εμπιστοσύνης με την πολιτική. Οι νέοι επιστρέφουν. Και όταν το δυναμικότερο κομμάτι της κοινωνίας είναι «παρών», μπορούμε να αισιοδοξούμε για ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι αλήθεια ότι και μόνο στο άκουσμα της λέξης πολιτικός, ο νέος μιλά συνήθως για έλλειψη ευαισθησίας, για αδυναμία απάντησης στις ανησυχίες του, για ξύλινο, αποστειρωμένο και αφυδατωμένο πολιτικό λόγο. Δεν πρόκειται όμως για απολιτικοποίηση. Οι νέοι αδιαφορούν για αυτό που τους παρουσιάζεται ως πολιτική, ενώ δεν είναι.
Όσο η πολιτική συμμετοχή εξαντλεί τη σημασία της σε εσωκομματικά επίπεδα, όσο δεν περνά από τα μεγάλα λόγια σε συγκεκριμένα έργα, όσο δεν οραματίζεται και δεν επιδιώκει μια επανάσταση του συγκεκριμένου τόσο προκαλεί πλήξη και απέχθεια στους νέους. Η πολιτική για να ξανακερδίσει τη νέα γενιά πρέπει να οικοδομήσει μια νέα σχέση μαζί της. Αυτό σημαίνει ενίσχυση των θεσμών συμμετοχής και παρέμβασης των νέων. Σημαίνει ότι η νέα γενιά πρέπει να βρεθεί στο προσκήνιο με άποψη και απαίτηση.
Το Υπουργείο Παιδείας και η Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης και Νέας Γενιάς δεν θα πρέπει να αγνοήσει αυτήν την πραγματικότητα στην διαβούλευση που ολοκλήρωσε πριν λίγες μέρες σχετικά με το «Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για τη Νεολαία 2017-2027» και να ενεργοποίησει και πάλι τα Τοπικά Συμβούλια Νέων που θεσμοθετήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2006 με νόμο του Υπουργείου Παιδείας μετά από πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.