Παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο για την οικονομία, δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να αναδείξουμε το προφανές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, συζήτηση για την στήριξη και την διεύρυνση της αγοράς εργασίας, με τη δημιουργία νέων, ποιοτικών θέσεων, στον ιδιωτικό τομέα.
Ένα από τα παράδοξα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι το δυσανάλογο βάρος, στη δημόσια συζήτηση, για την φορολογία σε σχέση με τις θέσεις εργασίας που θα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο της αναζήτησης λύσεων. Και αυτό παρά το γεγονός ότι στο ερώτημα τι χρειάζεται η ελληνική οικονομία αλλά και η ελληνική κοινωνία, φόρους ή δουλειές, η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Οι φόροι οδηγούνται προς κάτι μη παραγωγικό - τη συντήρηση ενός δαπανηρού κράτους. Οι δουλειές βοηθούν την ανάπτυξη της οικονομίας και τη διεύρυνση της παραγωγικής πίτας.
Οι φόροι δημιουργούν μια αλυσίδα που οδηγεί την κοινωνία προς τα κάτω, αφαιρώντας εισόδημα, δυνατότητα κατανάλωσης και σε βάζει σε μια συνεχή δίνη που είναι αδύνατον να ξεφύγεις καθώς και σε μια κλειστή διαδικασία που σε εξαναγκάζει να μην σκέφτεσαι παραγωγικά. Οι δουλειές είναι μια αλυσίδα που οδηγεί τη κοινωνία προς τα πάνω, δημιουργώντας εισόδημα, επιτρέποντας τη παραγωγική σκέψη και συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της χώρας μας.
Και η αναφορά στους φόρους, προσδιορίζει το σύνολο της φορολογίας, ανεξάρτητα από το εύρος, τη στόχευση και τον τρόπο επιβολής τους. Οι άμεσοι φόροι αφαιρούν άμεσα εισόδημα και οι έμμεσοι αφαιρούν πάλι εισόδημα λόγω των αυξημένων τιμών, μειώνοντας δραστικά το διαθέσιμο των νοικοκυριών. Στο τέλος της ημέρας πρακτικά και οι δύο φόροι οδηγούν σε μια οδυνηρή πραγματικότητα: σημαντική μείωση της ποιότητας ζωής, χωρίς την ίδια στιγμή το κράτος να κερδίζει πόντους ανάκαμψης.
Παράδειγμα, ή αύξηση του ειδικού φόρου στη μπύρα κατά 90% οδήγησε στην αύξηση της τιμής τη μπύρας κατά 15% και τη πτώση της αγοράς κατά 10%! Αυτό δημιουργεί πρόβλημα τόσο στους καταναλωτές, όσο και στα σημεία διάθεσης μπύρας και έτσι επηρεάζει όλη την αλυσίδα αξίας που ασχολείται με τον κλάδο αλλά και με τον κλάδο της εστίασης, του λιανικού εμπορίου, κτλ. Αντίστοιχοι φόροι π.χ. στο πετρέλαιο, στη κινητή τηλεφωνία, στη συνδρομητική τηλεόραση, στον καφέ, δημιουργούν επίσης απώλεια αγοραστικής δύναμης και βάζουν τους καταναλωτές στη γνωστή δίνη που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει προσπαθούν να τα βγάζουν πέρα.
Όλο αυτό πρέπει να σταματήσει και γρήγορα γιατί όσο διαρκεί, μειώνει προοδευτικά αλλά βίαια το επίπεδο διαβίωσης και οδηγεί όλο και περισσότερους να προσεγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης. Δουλειές λοιπόν είναι η απάντηση σε αυτή τη δίνη, με κίνητρα για απασχόληση, μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων και μείωση της γραφειοκρατίας έτσι ώστε να λάμψει η επιχειρηματικότητα που όλοι μνημονεύουν αλλά δυστυχώς μόνο λίγοι καταλαβαίνουν!
Η αρνητική ή αρνητικά προκατειλημμένη προσέγγιση της επιχειρηματικότητας αποτελεί τη λάθος έναρξη της συζήτησης για την αγορά εργασίας. Όπως επίσης και η ενσωμάτωση στη συζήτηση νέων θέσεων εργασίας στο δημόσιο ή ευέλικτων μορφών εργασίας και επιδοτήσεων της εργασίας. Είναι τα στοιχεία που θα κάνουν περισσότερο έντονη την περιστροφή γύρω από τον εαυτό μας.
Οι νέες θέσεις εργασίας αφορούν, στην σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, κατέξοχήν στον ιδιωτικό τομέα. Προϋποθέτουν δε μια ευρεία και ουσιαστική συνεννόηση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων για την ενίσχυση της ποιοτικής και καλά αμειβόμενης απασχόλησης και κυρίως της πλήρους απασχόλησης, η οποία ποσοστιαία μειώνεται συνεχώς. Προϋποθέτουν τη δημιουργία ενός επενδυτικού περιβάλλοντος, φιλικού προς την απασχόληση. Έχουν ως προαπαιτούμενο την ενίσχυση της πρωτοβουλίας, της καινοτομίας και της αριστείας.
Οι φόροι αναφέρονται υποχρεωτικά σε αριθμούς. Οι θέσεις εργασίας εντούτοις δεν πρέπει να αναφέρονται σε αριθμούς. Αλλά σε ποιοτικά στοιχεία και σε προσεγγίσεις που θα ξαναβάλουν το ζήτημα της εργασίας στο επίκεντρο.