Όσο προχωρούσαν στη Βουλή οι συζητήσεις σχετικά με την ψήφιση ή όχι του νέου Mνημονίου, τόσο μεγάλωναν και οι «ρωγμές» της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συμφωνία που έφερε ο Αλέξης Τσίπρας απέσπασε πλειοψηφία χάρη στις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, πέραν φυσικά των ΑΝ.ΕΛ που συμμετείχαν ενεργά στο κυβερνητικό σχήμα.
Η ιστορία γνωστή: Τα πρώτα σύννεφα εκλογών είχαν κάνει έντονα την εμφάνιση τους και η μπόρα δε θα αργούσε. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης άρχισαν να τάσσονται από τη μία κατά των εκλογών, από την άλλη διεμήνυαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ασκεί κυβέρνηση με τις δικές τους ψήφους. Μία από τις πολλές αντιθέσεις, στις εκατοντάδες που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια.
«Βαφτίστηκαν» λοιπόν οι εκλογές ως ο τρόπος που θα έλυνε τα εσωκομματικά του κριτήρια ο ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς, λέω εγώ, που βαφτίστηκαν έστω κι έτσι! Γιατί αν κάτσουμε και το σκεφτούμε, ποιο άλλο μπορεί να θεωρηθεί το αληθινό διακύβευμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου;
Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά τη νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, βρέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο μιλώντας μπροστά σε Ευρωβουλευτές και άλλους αξιωματούχους. Στην ομιλία του διατύπωσε μία θέση που οι πρώτοι που θα πρέπει να διερευνήσουμε είμαστε εμείς οι κάτοικοι του ελληνικού κράτους: «...αν δεν είναι δικαίωμα μιας κυρίαρχης κυβέρνησης να βρει εκείνη τα ισοδύναμα μέτρα, τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε να υιοθετήσουμε μια αντιδημοκρατική τακτική και να αποφασίσουμε ότι δεν θα γίνονται εκλογές στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα», είχε πει χαρακτηριστικά. Σε αυτή τη θέση του δρόμου βρισκόμαστε ακόμα και σήμερα, μετά από πέντε χρόνια.
Το Μνημόνιο 3 (σαν άλλο sequel τύπου «Χάρι Πότερ») έχει ψηφιστεί. Έχει ψηφιστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ., από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Ορίστε η μετεκλογική κυβέρνηση. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, μετέβησαν στις Βρυξέλλες τόσο ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, όσο και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ξαφνικά «διαρρέει» από από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων ότι το ζήτημα του χρέους θα τεθεί στο τραπέζι μόνο σε περίπτωση ευρείας κυβέρνησης. Αυτή θα είναι και η δικαιολογία της μεταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να δικαιολογήσει την επίσημη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία του με τη Νέα Δημοκρατία.
Άρα, όσον αφορά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, πιστεύει κανείς ότι πραγματεύονται επί της ουσίας πολιτικές εξελίξεις; Μάλλον όχι καθώς τα κόμματα που φαίνεται να κερδίζουν το μεγαλύτερο μερίδιο των ψήφων του ελληνικού λαού έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική ατζέντα, αυτή που ψήφισαν με 222 ψήφους τον Αύγουστο διαφοροποιούμενοι μονάχα στην επικοινωνιακή διαχείριση του προγράμματος αλλά και στην κατανομή ευθυνών.
Το θέμα των ιδεολογιών και των εκλογικών αναμετρήσεων
«Να τα βρούνε να τελειώνουμε! Να βάλουν μπροστά το συμφέρον της χώρας. Δεν είναι εποχή για ιδεολογίες», ακούγεται συχνά πυκνά σαν προτροπή του κόσμου ο οποίος έχει «κουραστεί» να πηγαίνει στις κάλπες. Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε όλοι μας ότι οι ιδεολογίες δεν είναι, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι, θεωρίες γραμμένες σε τόμους για φοιτητές και διανοούμενους. Η ιδεολογία του κάθε ανθρώπου χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής του και αντίστροφα: ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου φωτογραφίζει την ιδεολογία του. Η ψήφος μας πρέπει να έχει αποκλειστικά ιδεολογικό χαρακτήρα καθώς εκεί εμφανίζεται και ο τρόπος που σκεφτόμαστε σαν ψηφοφόροι αλλά κυρίως σαν άνθρωποι!
Τέλος, μαζί με την προσπάθεια εξίσωσης των πάντων και αποδόμησης των ιδεολογιών, οδηγούμαστε και σε μία αποδόμηση της ίδιας της εκλογικής διαδικασίας. Θα πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί κάθε φορά που φωνάζουμε «πάλι εκλογές»; Πιστεύω κανείς μας δεν θα ήθελε να περάσει μια μακρά περίοδο χωρίς το δικαίωμα της δημοκρατικής έκφρασης. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο...