Στην ιταλική πολιτική σκηνή εμφανίστηκε ως «μπουλντόζας»- για την ακρίβεια ως εκείνος ο νέος που «ξεσκαρτάρει» τα μπάζα από την κατάρρευση του παλιού- αλλά προς το παρόν η κατεδάφιση πάει από αναβολή σε αναβολή. Εν τω μεταξύ ο Ματέο Ρέντσι δεν το βάζει κάτω, έστω κι αν η επιμονή του να συγκρούεται ταυτοχρόνως με τη Μέρκελ και τα πανίσχυρα συνδικάτα του έχουν αφαιρέσει μερικές μονάδες δημοφιλίας. Άλλωστε το παρατσούκλι που τον συνοδεύει- «rottamotore» - κάθε άλλο παρά είναι τυχαίο. Μ' αυτό μπήκε στο Δημοκρατικό Κόμμα και «ξεσκαρτάρισε» την ισχυρή αριστερή πτέρυγα και μ' αυτό ευελπιστεί ότι θα «ξεσκαρτάρει» το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της Ιταλίας. Την ίδια, όμως, στιγμή πρέπει να εξηγήσει γιατί στη καρδιά της Ρώμης πολλά καταστήματα έχουν κατεβάσει ρολά, γιατί η ανεργία αυξάνεται και επιπλέον να πείσει για τους λόγους που τον οδηγούν σε μια άνευ αντικρίσματος ρητορική κατά της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, αφού στο τέλος η Γερμανία... κερδίζει κατά το ευφυολόγημα του Άγγλου ποδοσφαιριστή Λίνεκερ.
Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία- συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες των χωρών του Νότου- έχουν τη σημασία τους και οδηγούν σε χρήσιμα συμπεράσματα. Αρκεί βέβαια πριν προχωρήσουμε στην εξαγωγή τους να επιλέξουμε τι θέλουμε: Ηγέτες που έχουν το χάρισμα να συγκινούν και να συνεγείρουν αποκρύπτοντας, ή έστω παραβλέποντας την πραγματικότητα, ή ηγέτες που αναλαμβάνουν το κόστος να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πλειονότητα των Ελλήνων προσυπογράφει τις περισσότερες από τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού της Ιταλίας. Προφανώς και τις δηλώσεις, στις οποίες προβαίνει για να καταδικάσει την κηδεμονία που ασκεί η πολιτική της Γερμανίας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά το θέμα είναι τι γίνεται στο τέλος και πάντως αν αυτό το μοντέλο αντίστασης φέρνει αποτελέσματα. Αν κρίνουμε από τους... αντιστασιακούς προϋπολογισμούς που προσπάθησαν η Ιταλία και η Γαλλία να πετάξουν στα μούτρα της Μέρκελ, μάλλον θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό το μοντέλο είναι αναποτελεσματικό.
Σ' αυτό το σημείο θυμίζουμε τι υπέστη η Κύπρος όταν επιχείρησε να κάνει τους Καλβινιστές, που έχουν τα ηνία της Ευρώπης και την καθοδηγούν, να αλλάξουν πολιτική. Αλλά θυμηθείτε και τι έγινε εδώ στην Ελλάδα που απ' ότι φαίνεται κάποιοι ξεχνούν και αρκετοί άλλοι δεν θέλουν να θυμούνται. Δηλαδή, θα πείτε, πρέπει να υποταχθούμε και να αποδεχθούμε μοιρολατρικά το αυστηρό πλαίσιο των δανειστών μας; Κάθε άλλο, αλλά μόνο όταν έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας και κυρίως των συνθηκών, τότε μπορούμε συγκροτημένα και συντεταγμένα να διαπραγματευθούμε τη βελτίωση του πλαισίου. Βεβαίως υπάρχει και ο δρόμος της ρήξης, αλλά αυτός οδηγεί εκτός πλαισίου και υπό τις παρούσες συνθήκες καμία χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν αντέχει να πορευθεί μόνη της.
Ωστόσο θα ήταν ευκταία η επιλογή της ρήξης αν περισσότερες της μιας χώρας συμφωνούσαν σ' ένα κοινό μέτωπο για την επαναφορά της Ευρώπης στο γενεσιουργό της αίτιο: Την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών μελών και το κοινωνικό δίχτυ προστασίας. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν είναι εφικτό σε μια Ευρώπη που οριοθετείται νομισματικά και όχι πολιτικά. Οπότε, και μέχρι οι χώρες του Νότου να αντιληφθούν ότι οφείλουν να συμπορευθούν, τη σημερινή πραγματικότητα πρέπει να την αντιμετωπίσουν και να τη διαχειρισθούν σοβαρές και υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες. Το ερώτημα είναι: Υπάρχουν;