Με το που αναγγέλθηκε η υπουργοποίηση του Θεοδόση Πελεγρίνη, πλημμύρισαν τα μέσα ενημέρωσης από τις αναρτήσεις του πλούσιου βιογραφικού του. Ωστόσο, οι ελλείψεις είναι πολλές. Έτσι, δεν δίδεται στο κοινό η ευκαιρία να κατανοήσει, σε βάθος, την πολυσχιδή προσωπικότητα του τέως πρύτανη και, τώρα, Υφυπουργού Θ.Π. Ανταποκρινόμενη σε αυτό το αίτημα, σπεύδω να συμπληρώσω τα κενά σας:
Το υψηλότερο, μετά τον υφυπουργικό θώκο, αξίωμα με το οποίο έχει τιμηθεί ο Θ.Π., είναι αδιαμφισβήτητα αυτό του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εδώ θα δανειστώ τα λόγια του ίδιου: «Διετέλεσα Κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής από το 2001 έως το 2007, Πρόεδρος του Τμήματος ΦΠΨ από το 2007 έως το 2011, Διευθυντής του ΜΠΣ στη Φιλοσοφία από το 2005, και Πρύτανης του ΕΚΠΑ από τον Σεπτέμβριο του 2010 έως τον Αύγουστο του 2014». Την περίοδο 2007- 2011, φαίνεται πως ήταν ένας άνθρωπος σε ναπολεόντειο βαθμό πολυάσχολος. Υπήρξε, δε, ταυτόχρονα και διευθυντής του Τομέα Φιλοσοφίας, αρμοδιότητα την οποία δεν αναφέρει στο βιογραφικό του. Την παράλειψη αυτή μόνον η μετριοφροσύνη του μπορεί να την δικαιολογήσει. Και τούτο, λαμβανομένου υπ' όψιν ότι πρόκειται για θέση η οποία τον ενδιέφερε σε μέγιστο βαθμό, εφόσον την κατέλαβε, υποβάλλοντας υποψηφιότητα γι' αυτήν, ενώ ήταν ήδη Πρύτανης!
Με φόντο αυτόν τον ωκεανό αρμοδιοτήτων, ο Θ.Π. εύκολα θα μπορούσε να αναφωνήσει :« l'université, c' est moi!». Δεν το έπραξε, πράγμα που ανάγεται και πάλι στην ταπεινότητά του, την απορρέουσα, πιθανότατα, από το αδιαμφισβήτητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Aριστεράς. Σε απάντηση οποιασδήποτε συκοφαντικής υπόθεσης, ορθώνεται το ηθικό ανάστημα του ακαταπόνητου ηγέτη να καταδείξει πως η πρωτοφανούς μεγέθους διαβαθμισμένη πολυθεσία του απέβλεπε αμιγώς στην αδιαμεσολάβητη εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου και στην άμεση αποκατάσταση του δικαίου. Ο Τομέας Φιλοσοφίας αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα: Όποιο μέλος Δ.Ε.Π. είχε ενστάσεις για οποιοδήποτε ακαδημαϊκό ζήτημα αναζητούσε τον Διευθυντή Τομέα-Θ.Π, ο οποίος προωθούσε ταχύτατα το θέμα στον Πρόεδρο Τμήματος-Θ.Π. που, με τη σειρά του, το κοινοποιούσε αυτοστιγμεί στον Πρύτανη- Θ.Π. Αδικίες και παράνομες ενέργειες εντός του Τομέα Φιλοσοφίας σε κλάσματα δευτερολέπτου είχαν επιλυθεί από την ανώτατη ηγεσία του πανεπιστημίου και μάλιστα με την απόλυτη συμφωνία των υπολοίπων βαθμίδων της διοίκησης!
Τον Ιανουάριο του 2011, ο εμβληματικός υπερασπιστής της δημοκρατίας έμεινε έκπληκτος μπροστά σε μία απρόσμενη αποκάλυψη: Ένας εκ των τριών Αντιπρυτάνεων της επιλογής του, ο Αστέριος Δουκουδάκης, υπήρξε αναμεμειγμένος με τη Χούντα! Υπερβαίνοντας το σοκ, μας διαβεβαίωσε ότι δεν είχε ιδέα για τον βίο και την πολιτεία του μέλους του δικού Του πρυτανικού σχήματος- άγνοια την οποία προφανώς δικαιολογεί η ακάματη προσπάθεια ανακάλυψης των τρωτών σημείων των αντιπάλων του, καθώς και η αφοσίωσή του στην επιστήμη, αφοσίωση γενεσιουργός σπουδαίων επιστημονικών έργων, όπως το αλήστου μνήμης: Ο πυγμάχος, το λιοντάρι και η σκόνη.
Αυτό που χάρισε στον Θ.Π. τη μεγαλύτερη φήμη δεν ήταν το υποκριτικό του ταλέντο, αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα [κακο]διαχείρισης. Το Σ.Ι. του ΕΚΠΑ, η κατά δήλωση του Θ.Π. «Πέμπτη φάλαγγα του Φράνκο», κατήγγειλε την αμέλειά του να αξιολογήσει τους υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Του. Στην καταγγελία, μάλιστα, αναφέρεται ότι η αμέλεια αυτή είχε ως συνέπεια τη μεγάλη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του 2013 (αυτή που παραλίγο να στοιχίσει ένα εξάμηνο στο ΕΚΠΑ, πράγμα που δεν συνέβη, καθώς ο Πρύτανης φρόντισε για μια πρωτόγνωρη εμπειρία εξαμήνου-εξπρές). Τα «διαπλεκόμενα» ΜΜΕ έκαναν γνωστή μία ακόμη πτυχή του δράματος: κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την άρση της απεργίας, ο υπερασπιστής του επαναστατημένου, κοινώς λουκετωμένου, πανεπιστημίου, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο κάλεσμα της Τέχνης. Ο Θ.Π. έλαβε την απόφαση που ο Σωκράτης δεν είχε το «κουράγιο» να λάβει: Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του δικού του, καλλιτεχνικού, εδώ, δαιμονίου, επέλεξε να αποδράσει από τα θεσμικά του καθήκοντα. Οι «πεμπτοφαλαγγίτες», (δι)έπραξαν τότε το ανήκουστο: του καταλόγισαν ευθύνη. Όρος που προσφάτως προστέθηκε και στο λεξιλόγιο του Αλέξη του Τσίπρα.
Έτσι, παρά τις συγκινητικές αντιδράσεις θερμών υποστηρικτών του, και ενώ, μετά την ιστορική θεατρική του επιτυχία στο Παρίσι, η εν Αθήναις πρυτανεία δεν αποτελούσε για τον ίδιο παρά πάρεργο, οδηγήθηκε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Παράλληλα, στη διάρκεια της αξιομνημόνευτης θητείας του, βρέθηκε αντιμέτωπος με μία ακόμη συκοφαντική κατηγορία: ζημίες ύψους 70 εκατομμυρίων ευρώ στο χαρτοφυλάκιο κινητών αξιών του πανεπιστημίου! Κατήγοροι και πάλι τα, εξ ορισμού, κακοπροαίρετα μέλη του Σ.Ι. Ανταπαντώντας σε αυτή την κακόβουλη επίθεση, ο «Αδιάφθορος» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ήγειρε αγωγή, διεκδικώντας το ποσόν του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Ποσόν που, σίγουρα, φαντάζει ευτελές στα μάτια του φιλόσοφου-Πρύτανη, εφόσον αυτός έχει προ πολλού αφήσει πίσω του τον υλικό κόσμο του πλατωνικού σπηλαίου με τα πολύ επίγεια ενδιαφέροντά του. Ακόμη και τα σκουπίδια που είχαν πλημμυρίσει το πανεπιστήμιο δεν ήταν γι' αυτόν παρά τα απατηλά «είδωλα» της Ιδέας της ακαθαρσίας. Γι' αυτό και η συσσώρευσή τους απέτυχε να τραβήξει την προσοχή του, ενώ η ιδέα της αποκομιδής τους ουδόλως απασχόλησε την υψιπετή σκέψη του. Τα πορίσματα του Σ.Ε.Ε.Δ.Δ. περί «διαδοχής παράνομων ενεργειών» σε ό,τι αφορούσε στους διαγωνισμούς ανάληψης των υπηρεσιών καθαριότητας στο ίδρυμα, δεν ήταν παρά κακόηχες φωνές δεσμωτών του σπηλαίου.
Τον Αύγουστο του 2011 ψηφίστηκε ο νόμος πλαίσιο 4009/2011. Ο φιλόσοφος-Πρύτανης απέδειξε περίτρανα πως για τον θεωρό, όπως ο ίδιος, της Ιδέας του Αγαθού, οι νόμοι των ανθρώπων στερούνται κύρους. Διαπιστώνοντας, λοιπόν, ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου έβλαπτε σοβαρά την (αν)αξιοκρατία, και παρά τις ενστάσεις που έγιναν, ολοκλήρωσε διαδικασίες, όπως π.χ. εκλογές μελών ΔΕΠ, σύμφωνα με τις διατάξεις του καταργημένου νόμου 3848/2010, ο οποίος του φάνηκε δικαιότερος του ισχύοντος!
Ο φωτισμένος ηγέτης, τέλος, θεώρησε χρέος του να καταδιώξει όσους δεν ευθυγραμμίζονταν με το όραμα που είχε για το Πανεπιστήμιο Του. Στάθηκε έτσι βράχος, περιθωριοποιώντας τους ανθρώπους που δεν υπηρετούσαν τις αρχές του και τον ίδιο, στον απολαυστικό ρόλο του ως «έμψυχου νόμου». Όσοι τόλμησαν να υπερβούν την ακαδημαϊκή μετριότητα ακόμη περιμένουν την εξέλιξή τους. «Η αριστεία είναι ρετσινιά» και ο Πελεγρίνης για να υλοποιήσει αυτή την αρχή, θα...πουλούσε και την ψυχή του στο διάβολο. Όσοι δεν μοίρασαν με έξοδα του ελληνικού δημοσίου συγγράμματα επιπέδου Πέντε εποχών της φιλοσοφίας, όσοι δίδαξαν πάνω από πέντε ώρες/εξάμηνο, όσοι διόρθωναν οι ίδιοι τα γραπτά τους, όσοι δεν υπήρξαν λογοκλόποι του ίδιου τους του εαυτού δεν ήταν παρά εχθροί του Νέου Πανεπιστημίου.
Δικαίως, λοιπόν, ο Θ.Π. βρίσκεται σήμερα στη θέση του Υφυπουργού Παιδείας. Ο Αλέξης Τσίπρας με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει, έκανε και πάλι την ιδανική επιλογή. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι στο πρόσωπο του Πελεγρίνη δεν είδε μόνον έναν υπηρέτη της δικής τους δημόσιας Παιδείας. Είδε έναν άνθρωπο που έχει το «θάρρος» να διατυπώνει βαθιά δημοκρατικές θέσεις. Λίγοι θα ξεχάσουν το άρθρο του τέως Πρύτανη στην Ελευθεροτυπία με τίτλο: «Γερμανία και Ναζισμός», και το οποίο, σε μια προσπάθεια να συμβάλει στην οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με τους ευρωπαϊκούς λαούς, αφήνει να εννοηθεί ότι ο ναζισμός συνιστά βιολογικό οιονεί γνώρισμα του Γερμανικού λαού.
Η παιδεία ευγνωμονούσα!