Κάποτε στην Ελλάδα ήσουν εκκεντρικός αν είχες σκύλο, ιδίως αν ο σκύλος ήταν ράτσας και μάλιστα μικρόσωμος. Σήμερα, πηγαίνοντας τον σκύλο βόλτα στη γειτονιά ακούς από όλα τα σπίτια γαβγίσματα, βλέπεις σκυλόσπιτα, συναντάς άλλους dog walkers και τα pet shop υπάρχουν σε όλες τις γειτονιές.
Γίναμε άραγε τόσο φιλόζωοι οι Έλληνες;
Παρατηρώ τελευταία μια αγανάκτηση «φιλόζωων» απέναντι σε άλλους φιλόζωους, οργανώσεις εθελοντών που επιτίθενται σε οργανωμένους συλλόγους, εθελοντές που μαστιγώνουν με τη γλώσσα ιδιοκτήτες σκύλων, επειδή κάτι δεν έκαναν καλά, κτηνιάτρους που μάχονται για τα αδέσποτα και pet shop που αποφασίζουν να κάνουν την ανατροπή βάζοντας σε βιτρίνες ημίαιμα κουτάβια. Όλοι θέλουν να σώσουν τα αδέσποτα...;
Ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων 2004, έγιναν διάφοροι διαγωνισμοί από τους Δήμους, για ιδιώτες που τηρώντας ειδικές προδιαγραφές, προσέφεραν χώρους φύλαξης και φροντίδας αδέσποτων ζώων. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν γνωρίζω τα κίνητρα αυτών των ανθρώπων που ήθελαν διακαώς να δώσουν στέγη στα ζώα, αλλά αναγνωρίζω, ότι ένας σκύλος για παράδειγμα, έχει έξοδα τουλάχιστον 1 ευρώ την ημέρα, οπότε αν φιλοξενείς 15 αδέσποτα, θέλεις περίπου 450ευρώ το μήνα για να τα συντηρήσεις, χώρια οι εμβολιασμοί, οι στειρώσεις και η αποπαρασίτωση. Χωρίς μεγάλη φαντασία, θα καταλάβατε ήδη ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες όποτε και έληξαν οι συμβάσεις, τα αδέσποτα ξαναβρέθηκαν στους δρόμους.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από το Δήμο, όπως είναι το καταφύγιο του Λαυρίου (μέχρι πρότινος φιλοξενούσε 140 σκυλιά), ή αυτόνομοι εθελοντές, που φιλοξενούν τα αδέσποτα στα σπίτια και τις αυλές τους. Μεγάλη ιστορία και αυτή της Σαλαμίνας... Ο καθένας αφήνει εκεί τις «γέννες» που δεν ξέρει πώς να ξεφορτωθεί αλλά ακόμη και τον ίδιο του το σκύλο. Σου λέει, νησί είναι, να κολυμπήσει να γυρίσει στην Αθήνα δεν μπορεί, καλή ιδέα! Χαμός από αδέσποτα στη Σαλαμίνα, καμία πρόνοια πέρα από την πρωτοβουλία μερικών εθελοντών.
Γιατί αφήνει κάποιος το σκύλο του; Οι δικαιολογίες πολλές... Γιατί ο νέος σύντροφος δεν είναι φιλόζωος (ενώ αυτός είναι!). Γιατί μαδάει πολύ...(το ακούσαμε κι αυτό). Γιατί λόγω κρίσης, δεν μπορεί πια να το ταΐσει... Γιατί ήταν κυνηγητικό αλλά εμφάνισε κροτοφοβία και άρα είναι άχρηστο (όπως ένα αντικείμενο). Οι εθελοντές αποπαρασιτώνουν και κάποιες φορές εμβολιάζουν τα ζώα κι αν είναι τυχερά, τα κουτάβια κυρίως, βρίσκουν σπίτι μέσω συμβολαίου υιοθεσίας που ορίζει πλέον ο νόμος. Κι εδώ έρχεται ένα άλλο ζήτημα. Τα τσεπώνουν από τις υιοθεσίες; Από το μικροτσίπ; Από τα εμβόλια; Από την υποχρεωτική στείρωση που προβλέπει το συμβόλαιο; Μεγάλη η καχυποψία των άλλων φιλόζωων και επικριτών των πρώτων φιλόζωων.
Κι από την άλλη, είναι περισσότερο φιλόζωοι όσοι χτυπιούνται να μην στειρώνονται τα ζώα; Για να μη βγάλει ο κτηνίατρος τα λεφτά, είναι καλύτερο να είναι ανεξέλεγκτος ο πληθυσμός τους; Είναι καλύτερα να τα σκοτώσουμε; Είναι καλύτερα χωρίς τσιπάκι, να βασανίζει ή να αμολάει ο καθένας το ζώο του στη Σαλαμίνα, στο Λαύριο ή όπου αλλού τον βολεύει και να μην υπάρχουν κυρώσεις; Και τέλος, το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και κρυώνουν και έχουν πολλά προβλήματα, κανείς δεν είπε το αντίθετο, όμως είναι ο λόγος για τον οποίο κανείς δεν θα έπρεπε να βοηθάει τα ζώα, οπότε πρέπει να βρίζουμε τους εθελοντές και τις φιλοζωικές; Γιατί αν ναι, σε όλα αυτά, τότε η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά μέσα μας. Ποιοι είναι τελικά οι πραγματικοί φιλόζωοι; Έχουμε μπερδευτεί.