Υπάρχει μία συγκεκριμένη ομάδα ατόμων η οποία παρότι δεν τοποθετήθηκε ποτέ ευθαρσώς υπέρ του Σύριζα άθελά της τον στήριξε με συνέπεια. Όχι από πρόθεση αλλά μάλλον από αφέλεια. Είναι αποκαλούμενοι και ως μεγάθυμοι. Οι μετριοπαθείς που τον περασμένο Χειμώνα έλεγαν ας υπάρξει αλλαγή κυβέρνησης, δεν έγινε τίποτα. Διαψεύστηκαν εκκωφαντικά από την διαπραγμάτευση της ταπείνωσης και της ήττας. Στο δημοψήφισμα τα έχασαν και εξαφανίστηκαν ή δειλά στήριξαν το «ΝΑΙ». Αμέσως μετά, ήθελαν η αντιπολίτευση να συμμαχήσει με τις κυβερνητικές πολιτικές άνευ όρων.
Η υπόθεση, έλεγαν με ύφος, είναι ζήτημα συλλογικής σωτηρίας. Η απάντηση της συγκυβέρνησης αφού πήρε όλα όσα ήθελε ήταν εκλογές. Ακόμα και εκεί επιζητούσαν διαδικασίες fast track, όπως γίνεται με τις ΠΝΠ που αναντίρρητα περνάει η σημερινή βουλή. Μετά τη νίκη των εθνολαϊκιστών άρχισαν να εκφράζουν συναισθήματα δυσφορίας, αμηχανίας ή και αποστροφής για την επικινδυνότητα της ανανεωμένης σύνθεσης. Ώσπου έπεσαν ξανά στην παγίδα του Πρωθυπουργού. Αίσθημα ευθύνης, συνδιαχείριση του προβλήματος, ανωτερότητα. Αοριστολογίες. Kομπάρσοι, σε ένα παίγνιο συνενοχής.
Αλήθεια πως μπορείς να συναινέσεις στο ασφαλιστικό όταν ριζικά διαφωνείς στη συνολική οικονομική πολιτική που ακολουθείται;
Όταν δεν γίνεται ο παραμικρός λόγος για την παραγωγή, την ανάπτυξη ή κάποιες σοβαρές ιδιωτικοποιήσεις ως αντιστάθμισμα; Σε ποια δημοκρατία η στάση της αντιπολίτευσης ενδιαφέρει περισσότερο από τις πολιτικές των κυβερνώντων; Θα πρέπει να δοθεί συγχωροχάρτι στις οργανωμένες ομάδες συμφερόντων του παρασιτισμού που καθ' όλη την μεταπολίτευση αρνήθηκαν τις μεταρρυθμίσεις ή να τεθούν μπροστά στις ευθύνες τους υπερψηφίζοντας τις όποιες αλλαγές και αποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο ιστορική δικαιοσύνη για τα λάθη τους; Θέλουν να μας κάνουν να αποδεχτούμε τον αντιμνημονιακό μύθο πως το PSI ήταν η αιτία της καταστροφής του ασφαλιστικού δικαιώνοντας την παραμυθία των εκπροσώπων των πλατειών; Αισθάνονται ικανοποιημένοι που στο σκάνδαλο των τραπεζών δεν υπήρξε η παραμικρή αντίσταση; Μήπως το μόνο που καταφέρνουν είναι την διατήρηση στην εξουσία κάποιου που ομολογουμένως δεν μπορεί να ανταποκριθεί για να φλυαρούν λέγοντας «κυβερνήστε»; Κάποιου που παραληρηματικά επιτίθεται γιατί γνωρίζει πως η κλεψύδρα γύρισε; Εξάλλου ο Πρωθυπουργός που τελικά μόνο εν είδει ομοιοπαθητικής τους αρέσει να λοιδορούν, είχε υποσχεθεί πως με την φορολόγηση του πλούτου θα υπάρξει μία επιστροφή in natura στην προ-κρισιακή εποχή.
Ας σοβαρευτούμε. Το πεδίο των ψεμάτων και της κοροϊδίας, της καταγγελίας άνευ νοήματος, της δόλιας συναίνεσης, του βαλκανικού επαρχιωτισμού, της διαρκούς βιοτικής υποχώρησης, της αιώνιας θυματοποίησης, των κατασκευασμένων ηθικών, των προσόδων και των οικογενειακών εξαρτήσεων, των καταλήψεων και του εκπαιδευτικού Θρασυβουλισμού, του αγοραφοβικού μικρόκοσμου, των χαμόγελων που προσπαθούν να κρύψουν την πιο βαθιά αμάθεια επιδιώκοντας την ίδια ώρα τον οίκτο και την συγκατάθεση, η χώρα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η δική μας Ελλάδα. Θα πρέπει δημοκρατικά να ηττηθεί μαζί με όλα όσα αντιπροσωπεύει: την χρεοκοπική πτώση.
YΓ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο άνθρωπος που συνέθλιψε τη μεταπολιτευτική συνθήκη της αμνησικακίας, ο μεταπολιτευτικός πολιτικός χωρίς μεταπολιτευτική συνείδηση, ο βασικός φορέας ιδεών διαλυτικών της μεταδικτατορικής ασφάλειας, λίγες μέρες μετά την συνάντηση με τους πολιτικούς αρχηγούς που ο ίδιους συγκάλεσε παρομοίωσε αυτούς και τους οπαδούς τους με σκυλιά. Ας μιλήσουμε για συναίνεση.