Με την πάροδο των αιώνων, και του χρόνου που διαπερνά και μας καθορίζει σαν οντότητες με σημαντικό ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας και των κοινωνιών, ο διαχωρισμός των δυο φύλων υπήρξε καθοριστικός για να σηματοδοτήσει τη ζωή και την πορεία μας. Το ισχυρό και ασθενές φύλο δεν είναι πλέον δεδομένο. Μετά από την καταπίεση αιώνων που βάναυσα η γυναίκα είχε υποστεί, θέτοντας την στο περιθώριο, η εξέλιξη και αφύπνιση «μερικών» ήταν το έναυσμα ώστε τελικώς να ευνοηθούν και να διακριθούν τα μείζονα προτερήματα της. Έτσι με την ανάδειξη του γυναίκειου φύλου, κατακτήθηκαν ισχυροί ρόλοι στην παγκόσμια κοινότητα, αποτελώντας παράγοντα αντιστάθμισης στα κοινωνικά δρώμενα.
Εν τούτοις, ρίχνοντας μια ματιά στον εποχή των «τελείων μέσων και συγκεχυμένων σκοπών» δηλ την εποχή που ζούμε, διακρίνουμε ότι η βία εναντίον των γυναικών εξακολουθεί ν' ασκείται σε όλες τις κοινωνίες, σε όλα τα μήκη και πλάτη, μέχρι και σήμερα.
Υπάρχουν ακόμη κοινωνίες που ζουν αναχρονιστικά, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα αλλάξει στη θέση της γυναίκας από τα βάθη των αιώνων. Εννοώ συγκεκριμένα τον κόσμο του Ισλάμ, εκεί που κάποιοι επιθυμούν τη γυναίκα ακόμη υποδουλωμένη, υποταγμένη, εκεί που η θρησκεία διακατέχει σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, διαμορφώνοντας χαρακτήρες, παιδεία και κουλτούρα, μια θρησκεία διαμορφωτής των πάντων. Εκεί που η γυναίκα όχι μόνο δεν κατέχει καμία θέση αλλά και υφίσταται αδιαμαρτύρητα τη μεγαλύτερη βία ως δεδομένη, λόγω των θρησκευτικών αντιλήψεων. Η γυναίκα με παρωπίδες, παραμένει τυφλό όργανο του αφέντη πατέρα ή αργότερα κάποιου συζύγου που θα την εξαγοράσει έναντι κάποιας αμοιβής όπου και στο θέμα αυτό το κασέ ανεβαίνει ανάλογα με την κοινωνική θέση του αγοραστή συζύγου.
Κάπως έτσι ένοιωσα και εγώ εισπράττοντας όλα τα καταδυναστευτικά μειονεκτήματα ενός συστήματος μιας απάνθρωπης θρησκειοκουλτούρας που στόχευε στην αποδυνάμωση μου και από σκεπτόμενο άτομο να με υποβιβάσει σ' ένα πειθήνιο όργανο του δυνάστη τυράννου συζύγου, τελώντας υπό πλήρη υποταγή, αντιμετωπίζοντας μια πρωτόγνωρη βία, σε όλες της τις μορφές, υποβάθμιση και ευτελισμό της ανθρωπίνης αξιοπρέπειας μου.
Ο τελικός στόχος του κατακερματισμού της προσωπικότητας μου με τρόπους που υποβιβάζουν το ανθρώπινο γένος και της μετατροπής μου από νοήμονα σε «αντικείμενο», πρωταρχικά διακοσμητικό και κατόπιν σε μηχανή τεκνοποίησης με τελικό προορισμό την απόρριψη, ήταν τα βασικά κίνητρα που μ' έκαναν να επαναστατήσω με τον τρόπο μου, υποβάλλοντας τον εαυτόν μου σε ανείπωτες ταλαιπωρίες προκειμένου να κρατηθεί ο αγώνας που επέβαλε ο διαχωριστικός ανθρώπινος παράγων από τα άλλα είδη της δημιουργίας.
Δεν πρέπει κανείς να παραβλέπει και την θέση των γυναικών που είναι γηγενείς και ζουν σαν γνήσια «προϊόντα» αυτής της ανθρώπινης καταδυνάστευσης και οι οποίες αβίαστα αποδέχονται αυτόν τον υποβαθμισμένο τους ρόλο και τη βία, διότι όχι μόνο δεν έχουν γνωρίσει κάτι διαφορετικό αλλά υφίστανται μυητικά από την παιδική τους ηλικία την δέουσα γαλούχηση και πλύση εγκεφάλου για τον εν γένει ρόλο τους. Δεν έχουν δικαίωμα στη διεκδίκηση ούτε στην ανατροπή! Υποχρεωμένες, ενστερνίζονται τον ευτελισμό της προσωπικότητάς τους διότι είναι "γυναίκες" και δεν έχουν δικαίωμα ούτε στη λήψη αποφάσεων αλλά και οποιασδήποτε πρωτοβουλία που θα ανασκεύαζε το ρόλο τους και θα αναθεωρούσε τη θέση τους.
Μια στάση ζωής για τις γυναίκες μέσω της θρησκείας και του φαλλοκρατικού κοινωνικού καθεστώτος, που πρέπει να υπάρχει χωρίς ενδιαφέρον για να ενισχύει και μόνο τη θέση των αντρών. Όχι μόνο πιστά τηρείται η θρησκεία αλλά και παρερμηνεύεται αποδυναμώνοντας τες όλο και περισσότερο σαν πλάσματα κατωτέρου θεού. Δεν θεωρείται δώρο όταν μια οικογένεια έχει κορίτσια! Ζώντας την σκλαβιά από τη γέννηση τους, απλώς γιατί έτσι θεωρείται από τη μοίρα τους, έχουν ήδη προσαρμοστεί να μη διεκδικούν και να μην έχουν απαιτήσεις και σαν άβουλα όντα που έχουν διαμορφωθεί, στέκουν ΄΄σε μια γωνιά΄΄ έρμαια βίας και των αποφάσεων του αντρός που τις καταδυναστεύει και εξουσιάζει τη ζωή τους.
Ένα πρόσφατο άρθρο που αφορούσε τους γάμους παιδιών - μικρά κορίτσια να σέρνονται αλυσοδεμένα- μου απέσπασε το ενδιαφέρον για το σκληρό και απάνθρωπο σύστημα ως προς τη γυναίκα στο Ισλάμ. Είναι ατυχία να γεννιέται κανείς γυναίκα! Ουδέν δικαίωμα στη ζωή, ουδέν δικαίωμα στο να αναπνέεις και να νοιώθεις ότι υπάρχεις διότι η Φύση έκανε το «λάθος» να σε κάνει γυναίκα!
Αυτά βέβαια όσον αφορά, την επικρατούσα κατάσταση μεταξύ ομoεθνών και ομοθρήσκων γυναικών που θεωρούν τη θέση αυτή σωστή και δεδομένη λόγω της άμεσης επιρροής από τη θρησκεία. Όταν όμως η γυναίκα η οποία καλείται να αναλάβει καθήκοντα συζύγου είναι ξένη κι ως προς το θρήσκευμα και φυλετικά, τότε οι δυσκολίες είναι αξεπέραστες και πρωτόγνωρες διότι υποχρεούται να υποταχθεί πλήρως στη βούληση του συζύγου και από σκεπτόμενος άνθρωπος να αποδεχθεί την πλήρη υποδούλωση, τη βία και την καθ' ολοκληρία υποταγή της συνειδήσεως της σε "εκείνον". Άμεσο αποτέλεσμα είναι η αντίδραση η οποία οδηγεί σε τελικά αδιέξοδα με σκληρές και αναπάντεχες επιπτώσεις στην ακεραιότητα της. Νόμοι και κοινωνικά πλαίσια δεν υπάρχουν που θα στήριζαν μια τέτοια κατάσταση αλλά μόνος σύμμαχος γίνεται η απελπισία και η απόγνωση στην οποία θα οδηγηθεί ύστερα από ένα έρωτα κεραυνοβόλο που παγιδεύει όχι μόνο τα αισθήματα αλλά και την ανθρώπινη οντότητα. Αυτά ήταν τα δικά μου συναισθήματα όταν υπέκυπτα εν αγνοία μου στον σκληρό κόσμο της βίας και ανυπαρξίας των γυναικών!
« Θα σε κάνω βασίλισσα» είπε ο νεαρός ιππότης στην κοπέλα που ερωτεύτηκε
Και εκείνη όταν πήγε εκεί συνήντησε το βασίλειο του Τρόμου και της Βίας.
«Μα ποιοι είστε εσείς;» ρώτησε αμέριμνα η νεαρή κοπέλα. « Εμείς θα μπούμε στη ζωή σου...» είπαν γελώντας σαρκαστικά.
Έτσι θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς τη ζωή της γυναίκας που γνωρίζει τη βία. Ένα δελεαστικό παραμύθι που καταντά ο χειρότερος εφιάλτης της. Εγκαθίσταται μέσα της και την ελέγχει.
Ένας αγώνας σθεναρός μεταξύ δυο ανθρώπων που τα άυλα, ανώτερα αισθήματα ενός ανίκητου έρωτα, μας έφεραν κοντά αλλά ο κόσμος των θρησκειών και των καταβολών μας χώρισαν. Δεν υπήρχε σημείο τομής στη σκέψη διότι ο ένας μεν πάσχιζε οδηγούμενος τυφλά από τον κοινωνικοθρησκευτικό φανατισμό να με «δαμάσει» και να με υποτάξει στα δικά τους μέτρα και σταθμά ενώ εγώ πνιγμένη από την αδικία αγωνιζόμουν να μη χαθώ ανάμεσα σ' ένα κόσμο βαθιά βυθισμένο στην άβυσσο ενός θρησκευτικού μένους. Ήμουν και παρέμενα η «ξένη», ένα μίασμα λόγω διαφορετικής καταγωγής και θρησκείας. Έτσι πιστεύουν εκεί, σαν οπαδοί της τελευταίας θρησκείας. Παρά τις προσπάθειες εκ μέρους μου κατανόησης από το περιβάλλον, παρέμενα βορά ανοικτών κατηγοριών και επικρίσεων και ψυχολογικής κακοποίησης της προσωπικότητας μου. Παρέμενα έρμαιο της τύχης μου και της αγάπης του Θεού, του δικού τους Θεού, όπως διατείνονται, κάνοντας και εκεί το διαχωρισμό τους. Σαν αποδέκτης όλων των κακών συναισθημάτων και εμπαθειών όφειλα να αποδείξω το εμφανώς ψευδές ως αληθές, επιθυμώντας την διαστρέβλωση και υποταγή της συνειδήσεως μου. Απίστευτες καταστάσεις για τους σημερινούς κατοίκους του πλανήτη γη. Εκεί που δεν χωράει η αγάπη σκιάζεται από το αδηφάγο μίσος. Όμως η κατάσταση αυτή δεν οδηγεί πουθενά. Οι άνθρωποι, αλληλοτρώγονται για να επικρατήσει ο ισχυρότερος, λες και η παραμονή τους στη γη είναι παντοτινή.
Η αντιπαράθεση και βία του μουσουλμάνου τότε συζύγου μου με εμένα την χριστιανή σύζυγο, ήταν το έναυσμα πολλών μαχών και αγώνων και προσωπικών θυσιών για να αποδείξω το αυταπόδεικτο και αυτονόητο ότι ήμουν και εγώ πλάσμα του ιδίου Θεού χωρίς διαχωριστικά και παρωπίδες, ενός Θεού που κήρυξε το «αγαπάτε αλλήλους» και όχι «σφαγιάζετε τους χριστιανούς».
Είθε η προσωπική μου εμπειρία, που είναι αδιαμφισβήτητα μια διαμαρτυρία ενάντια του βασανιστικού κατεστημένου ως προς τη θέση και τη βία κατά της γυναίκας, διαφωτίσει και προβληματίσει τις νέες γυναίκες πριν από κάθε απόφαση ζωής.