Η ρετσίνα είναι ένα κρασί με ιστορία τουλάχιστον 4.000 ετών. Το πιθανότερο είναι ότι ανακαλύφθηκε τυχαία, όταν χρησιμοποιώντας ρετσίνι, φυτική ρητινίτη πεύκου, για την πρακτική σφράγγισης των αμφορέων και μετέπειτα των γυάλινων δοχείων, διαπίστωσαν ενδιαφέρουσα γεύση και αρώματα στο κρασί όταν το ξανάνοιγαν λόγω ότι το άρωμα του ρετσινιού είχε ποτίσει το κρασί. Η επαφή του ρετσινιού με το περιεχόμενο ήταν αρκετή για να του δανείσει κάποια από τα αρώματα του αλλά και τον πικάντικο γευστικό χαρακτήρα του. Στη συνέχεια διαπιστώθηκε ότι ο αρωματισμένος οίνος με το ρετσίνι αύξανε την αντοχή του κρασιού στην οξείδωση και χρησιμοποιήθηκε ως μέσο συντήρησης για την επιμήκυνση του χρόνου ζωής του.
Ιστορικές πηγές αναφέρουν τη χρήση ρετσινιού στο κρασί ενώ πρόσφατα ανακαλύφθηκαν στην Κρήτη αμφορείς που χρονολογούνται στο 2.200 - 2.700 πχ οι οποίοι σύμφωνα με αναλύσεις περιείχαν κρασί με ρετσίνι.
Στην πορεία του χρόνου, δοκιμάζοντας διάφορες τεχνικές, καθιερώθηκε η μέθοδος της ανάμιξης ρετσινιού με τον μούστο κατά τη διαδικασία της ζύμωσης.
Η ρετσίνα είναι ένα από τα πιο γνωστά παραδοσιακά προιόντα που παράγει και διαθέτει η Ελλάδα. Ειναι οίνος με ένδειξη «ονομασίας κατά παράδοση», αυτό σημαίνει πως νομοθετικά η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μπορεί να το παράγει. Ενώ, στην αρχή για την παρασκευή της χρησιμοποιούνταν κρασιά δεύτερης ποιότητας με σκοπό τη χαμηλή τιμή αλλά και αμφίβολη ποιότητα, τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει ριζικά.
Δυστυχώς η κακή ποιότητα των προηγούμενων χρόνων έχει κυριολεκτικά αφήσει το στίγμα της σε ένα κρασί που θα μπορούσε να αποτελεί ορόσημο για την ελληνική οινοπαραγωγή, συμπαρασύροντας ολόκληρο τον ελληνικό αμπελώνα γενικότερα. Συνώνυμο του κακής ποιότητας παλεύει σκληρά για να ξεφορτωθεί το βαρύ της φορτίο.
Ευτυχώς νέοι οινοποιοί έχουν αναλάβει να την αναδείξουν χαρίζοντάς της και πάλι την αρχική της αίγλη. Χρησιμοποιώντας εξαιρετικές πρώτες ύλες αποδεικνύουν ότι η σωστή και περιορισμένη χρήση ρητίνης μπορεί να χαρίσει μοναδικό χαρακτήρα στα παραγόμενα κρασιά χωρίς να καλύπτει τα χαρακτηριστικά τους. Με τα πρωτογενή αρώματα σε πρώτο ρόλο το ρετσίνι συμπληρώνει χαρίζοντας πικάντικη και βοτανική αίσθηση σε μύτη και στόμα.
Οι πιο συνηθισμένες ποικιλίες που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή της ρετσίνας είναι ο Ροδίτης και το Σαββιατιανό. Πειράματα έχουν γίνει και με άλλες ποικιλίες όπως το Ασύρτικο με το αποτέλέσμα να αγγίζει το τέλειο.
Καιρός να αλλάξουμε άποψη για το εθνικό μας κρασί. Καιρός να το αποδεχτούμε για αυτό που είναι. Αφήνοντας πίσω κακές εμπειρίες του όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος ας χαρούμε τις νέες, ποιοτικές, ελαφριές ρετσίνες οι οποίες συνοδεύουν επάξια την ελληνική κουζίνα.
*Διαβάστε περισσότερα στο botilia.gr