Ελάχιστοι αμφισβητούν σήμερα το θετικό πολιτικό αποτύπωμα που άφησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε αυτή τη χώρα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τη δεύτερη και πιο καθοριστική περίοδο διακυβέρνησής της μετά την πτώση της δικτατορίας. Ο Καραμανλής υπήρξε πολιτικός με όραμα και διεθνές κύρος, ισχυρή προσωπικότητα που κυβερνούσε με πυγμή και ορθολογισμό. Ήταν εχθρός του λαϊκισμού, ρεαλιστής και αποτελεσματικός.
Υποθέτω ότι αρκετοί από εμάς, που τη δεκαετία του '70 τον πολεμούσαμε, παρακαλούσαμε κρυφά τα βράδια σε μυστικές προσευχές να τον έχουν οι Θεοί καλά, ώστε και αυτός να κυβερνά και εμείς να μπορούμε να τον βρίζουμε εκ του ασφαλούς.
Αυτά είναι πλέον παρελθόν. Ο Καραμανλής έφυγε από τη ζωή με το αίσθημα της προσωπικής δικαίωσης, πράγμα το οποίο ελάχιστοι πολιτικοί έχουν την τύχη να βιώσουν. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, στο ηττημένο από τον «παπανδρεισμό» κόμμα του, οι συγγενείς του και παλιοί συνεργάτες του συνέπηξαν την τάση του «καραμανλισμού». Η Νέα Δημοκρατία πήρε μια ρεβάνς, μετά από αλλεπάλληλες ήττες, από το ΠΑΣΟΚ όταν ο διάδοχος, ανιψιός Κώστας Καραμανλής νίκησε στις εκλογές του έτους -μαγική εικόνα 2004, τον διάδοχο του «παπανδρεϊσμού» Γιώργο Παπανδρέου.
Ο Κώστας Καραμανλής κυβέρνησε για πέντε χρόνια μια χώρα που έπρεπε να αλλάξει επειγόντως, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Αύξανε το ΑΕΠ και την τεχνητή ευδαιμονία μέσω του κρατικού δανεισμού ,των αθρόων διορισμών και του «έχει ο Θεός». Όταν είδε τα μαύρα σύννεφα να μαζεύονται έδωσε τη βόμβα στον Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος την νόμιζε τούρτα έως ότου έσκασε στα χέρια του. Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μια καταστροφική οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση που διαρκεί έξι χρόνια χωρίς να είναι ορατό το τέλος της. Ο «παπανδρεϊσμός» συνεχίζεται ως αριστερή καρικατούρα μέσω του ταλαντούχου Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του και ο «καραμανλισμός» προσπαθεί να κάνει κουμάντο στις εσωκομματικές εκλογές της ηττημένης και πολυδιασπασμένης ΝΔ.
Βεβαίως με τα χρόνια ο «καραμανλισμός» απομακρύνθηκε από την έννοια της συνέχειας της πολιτικής πρακτικής και αρχών του ιδρυτή της ΝΔ και πρακτικά μιλώντας, σήμερα σημαίνει ότι κάποιος ανήκει και επηρεάζεται από το περιβάλλον του Κώστα Καραμανλή. Αν δούμε με μια κριτική ματιά ως παρατηρητές αυτό που συμβαίνει στη ΝΔ σήμερα, μπορούμε να κατανοήσουμε σημαντικές πλευρές του τέλματος που βιώνει η χώρα. Ο Κώστας Καραμανλής διεκδικεί και μάλλον έχει τον ρόλο του πιο ισχυρού πόλου στη ΝΔ, χωρίς όμως να έχει ενεργό δημόσιο λόγο και παρεμβάσεις. Επί 6 χρόνια σιωπά και αρνείται υπερασπιστεί τον εαυτό του από τις σοβαρές και τεκμηριωμένες κατηγορίες για καταστροφική οικονομική και όχι μόνον, πολιτική κατά τη θητεία του. Επιπλέον σιωπά ενώ είναι σχετικά νέος και θα όφειλε να είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης με την παράταξή του.
Αντ' αυτού είναι προφανής μια τάση μίμησης της «παρισινής περισυλλογής» του μεγάλου θείου του, η οποία όμως συνέβη από άλλου μεγέθους άνδρα, σε άλλες ιστορικές περιόδους. Επειδή ακριβώς τα μεγέθη και οι εποχές είναι άλλα, είναι προφανής και η ματαιότης και το κάπως αστείο αυτής της στάσης. Άλλωστε και η δοκιμή της παρέμβασης στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού την οποία επιχείρησε, έδειξε ότι μάλλον η πλειονότητα των πολιτών δεν συμμερίζεται την άποψη του «πολιτικού κεφαλαίου εν εφεδρεία».
Ο ελιγμός της τελευταίας στιγμής -τύπου Ανδρέα- και η ανάδειξη από τον Τσίπρα του Προκόπη Παυλόπουλου σε πρόεδρο της δημοκρατίας, δείχνει ότι η φράση «εγώ τον πάω τον μικρό» ήταν κάτι παραπάνω από ένας επιπόλαιος στιγμιαίος θαυμασμός.
Η κρίση όμως έχει συνολικό χαρακτήρα και δεν πρόκειται να αφήσει τίποτε όπως το γνωρίζαμε πριν. Η κορύφωση της σκληρής προεκλογικής αντιπαράθεσης στη ΝΔ έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που αργά ή γρήγορα θα αναφλεγεί. Τα σαλιαρίσματα ορισμένων αυτοαποκαλούμενων καραμανλικών με το περιβάλλον Μαξίμου και με τον επίσημο προπαγανδιστή του Τσίπρα, Λαζόπουλο, έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Καραμανλής δεν έχει και πολύ σχέση με όλα αυτά και ότι στο κάτω-κάτω ουδέποτε έχει πει κάτι επίσημα. Η ενεργός απουσία και η παρασκηνιακή ενασχόληση με την πολιτική δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα. Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος ο Τσίπρας και το περιβάλλον του αφήνουν να εννοηθεί ότι έχουν να κάνουν με φίλιο χώρο.