«Η αριστεία είναι ρετσινιά»
Η «κλασική», πια, φράση του Αριστείδη Μπαλτά δεν εκφράζει μία προσωπική ιδεοληψία, ούτε εκστομίσθηκε «εν τη ρύμη του λόγου», όπως λίγους... μήνες μετά εξομολογήθηκε ο πρώην Υπουργός Παιδείας. Πρόκειται για ιδεώδες που ασπάζεται τυφλά η κυβέρνηση της Αριστεροδεξιάς (!) στο σύνολό της, καθώς απορρέει από την αρχή της ισοπέδωσης.
Ο Αριστείδης Μπαλτάς μπορεί να μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού (όπου και σημειώνει λαμπρές επιτυχίες), ωστόσο άφησε το Υπουργείο Παιδείας σε πολύ καλά χέρια. Και αυτό, λαμβανομένης υπόψη της ιδιαίτερης βιοθεωρίας του: καλό είναι ό,τι δεν είναι άριστο, ή για να είμαστε πιο συνεπείς: καλό είναι το αντίθετο του άριστου. Η ριζοσπαστική αυτή σύλληψη αποτελεί, αδιαμφισβήτητα τομή στην ιστορία των ιδεών. Πολλοί κακοπροαίρετοι, ίσως, αμφιβάλλουν για τον αριστερό χαρακτήρα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα.
Οι διάδοχοι του Αριστείδη Μπαλτά βρέθηκαν μπροστά σε μία μεγάλη πρόκληση. Κλήθηκαν να υλοποιήσουν το όραμα του πεφωτισμένου προκατόχου τους, το οποίο και αντικατοπτρίζει μία μεγάλη σχολή πολιτικής διανόησης: τη σχολή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρά τις αντιξοότητες που συνάντησαν στο δρόμο τους, πέτυχαν να κατατροπώσουν τον θανάσιμο εχθρό: την αριστεία. Με το νέο Σχέδιο Νόμου έστειλαν, έτσι, ένα ηχηρό μήνυμα υπέρ της αναξιοκρατίας, της αυθαιρεσίας, της κομματοκρατίας και του φοιτητοπατερισμού.
Οφείλουμε, ωστόσο, να επισημάνουμε πως το περί ου ο λόγος νομοσχέδιο είναι προϊόν «εθνικού διαλόγου». Σε όποιον προβάλλει αντιρρήσεις, χρειάζεται να του διευκρινίσουμε ότι ο βαθύς πατριωτισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α καθιστά τον τελευταίο ταυτόσημο με το έθνος, συνεπώς και ο διάλογος των μελών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α μεταξύ τους σημαίνει αυτόχρημα εθνικό διάλογο. Το νομοσχέδιο βρίσκεται ήδη στα κομοδίνα Πρυτάνεων από τους οποίους και αναμένονται τα πρώτα σχόλια (τα υπόλοιπα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι, άλλωστε, ανάξια να λάβουν μέρος σε μία συζήτηση επιπέδου Φίλη) και ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία διενεργείται, πια, χωρίς αντικείμενο, πράγμα που τον καθιστά πολύ πιο ελεύθερο και δημιουργικό. Το νομοσχέδιο που αφορά στα ζητήματα διοίκησης των Πανεπιστημίων, όπως θα φαντάζεσθε, ήταν ένα «επείγον, άμεσο και διαδικαστικό ζήτημα» που πρέπει να λυθεί, χωρίς πολλές-πολλές κουβέντες. Δεν είναι για να τα κουράζουμε αυτά.
Τα πράγματα είναι απλά. Τα Συμβούλια Ιδρύματος εκπροσωπούν την αριστεία: προωθούν την διεθνοποίηση του Πανεπιστημίου, αξιολογούν, ελέγχουν και αποτρέπουν την αυθαιρεσία του εκάστοτε Πρύτανη. Επομένως, ως αντιπροσωπευτικά της αριστείας, δεν είναι καλά. Αν δε μπορούμε να τα καταργήσουμε, ας τα καταστήσουμε διακοσμητικά, συμβουλευτικά όργανα. Ο Πρύτανης, ο απόλυτος, πια, άρχων, οφείλει να εκλέγεται με «δημοκρατικές» διαδικασίες από το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας συμπεριλαμβανομένων φυσικά των φοιτητών, των οργανωμένων σε κομματικές παρατάξεις που προστατεύουν την παράδοση των πελατειακών σχέσεων, καθώς και των διοικητικών υπαλλήλων (η επαγγελματική πορεία των οποίων είναι στη διακριτική ευχέρεια του Πρύτανη) και ύστερα να μη λογοδοτεί σε κανέναν. Σε όποιον τυχάρπαστο Μπερτσιμά δεν αρέσει, ας παραιτηθεί!
Εξ ίσου «επείγουσα» ήταν η επαναφορά του ασύλου, ώστε να επιτρέπεται σε κάθε μειοψηφία να παρακωλύει το στερούμενο σημασίας, ακαδημαϊκό έργο, καθώς, βέβαια, και η επιστροφή των αιωνίων φοιτητών στα ιδρύματα ανοχής. Ο Μπαλτάς οφείλει να είναι περήφανος για τους διαδόχους του. Το Νέο Πανεπιστήμιο είναι προ των πυλών: μια αποθήκη αναξιοπρέπειας, ένα άντρο κομματοκρατίας βυθισμένο στην αδιαφάνεια, ένα βασίλειο της συναλλαγής και της αυθαιρεσίας. Μίζερο και εσωστρεφές σε βαθμό που να μη θυμίζει σε τίποτα τα «υπερεκτιμημένα» πανεπιστήμια στις κορυφαίες θέσεις των διεθνών αξιολογήσεων.