Η απώλεια έχει πολλά πρόσωπα και διαφορετική σπουδαιότητα για τον κάθε άνθρωπο.
Αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουν από την ζωή, σχέσεις που τελειώνουν, απώλεια υγείας, ματαίωση ενός οράματος η θάνατος ενός κατοικίδιου . Κάθε απώλεια είναι ένας μικρός θάνατος που πυροδοτεί μόνιμες αλλαγές και συναισθηματικές ανακατατάξεις.
Το πένθος είναι μια δικαιολογημένη αντίδραση στην απώλεια. Μια διαδικασία που μας βοηθά να την διαχειριστούμε ώστε να μπορέσουμε να ανακάμψουμε.
Ο κάθε άνθρωπος πενθεί διαφορετικά ανάλογα με τα βιώματα, την ιδιοσυγκρασία αλλά και την στήριξη που έχει γύρω του. Δεν υπάρχει αυστηρό χρονοδιάγραμμα σχετικά με την διάρκεια του πόνου. Γι αυτό τον λόγο δεν θα πρέπει να πιέζουμε κανέναν-ούτε τον εαυτό μας- να «συνέλθει» και να το «ξεπεράσει» όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Την στιγμή που χτυπάμε κάποιον στον ώμο λέγοντας του ότι « έτσι είναι η ζωή» η ότι «πρέπει να φάνει δυνατός», άθελα μας υποτιμούμε τον πόνο που νιώθει.
Όταν πενθούμε, έχουμε ανάγκη από κάποιον που θα είναι απλά «εκεί» για εμάς. Οπλισμένος με ενσυναίσθηση και αγάπη. Υπομονετικός με τα ξεσπάσματα και τις διακυμάνσεις μας. Χωρίς συμβουλές και κριτική.
Η σκοτεινή άβυσσος του πένθους γίνεται λιγότερο απροσπέλαστη όταν ζητάμε βοήθεια και εκφράζουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Όταν συναναστρεφόμαστε άτομα που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια. Όταν προσπαθούμε να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας με δραστηριότητες που μας δίνουν απόλαυση και νόημα.
Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου θεωρείται από τις πιο επώδυνες απώλειες που ταυτόχρονα κλονίζει και την δική μας θνητότητα. Ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν διαπραγματεύεται. Μας εξομοιώνει όλους.
Ωστόσο, όσο πιο συμφιλιωμένοι είμαστε με τον θάνατο, τόσο πιο συμφιλιωμένοι θα είμαστε με την ζωή.
Το αδιαπραγμάτευτο τέλος που μας φοβίζει, μας τονίζει πόσο ανασφαλής και ταυτόχρονα πολύτιμη είναι η ζωή. Μας ενθαρρύνει να ζούμε με νόημα, θέτοντας ουσιαστικές προτεραιότητες. Χωρίς αναβλητικότητα. Αξιοποιώντας κάθε λεπτό της ημέρας, στο εδώ και τώρα.