«Είναι δυνατόν να προπηλακίζονται υπουργοί;» Είναι η... μαγική στιγμή που η εκπρόσωπος της κυβέρνησης Τσίπρα προσγειώνεται στον πλανήτη Ελλάδα και ανακαλύπτει μια δυσάρεστη πραγματικότητα: πως όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες!
Η κ. Γεροβασίλη έκανε αυτό που κάνει συστηματικά εδώ και 12 μήνες η κυβέρνηση: διαστρέβλωσε εντελώς την πραγματικότητα, λέγοντας ότι «στο παρελθόν δεν υπήρχαν φαινόμενα όπως οι προπηλακισμοί υπουργών και βουλευτών αυτή την περίοδο». Αμηχανία μπροστά στην άβολη αλήθεια ή εσκεμμένο ψέμα για τους λωτοφάγους;
Στην περίπτωσή της, βέβαια, το ψέμα δεν έχει απλώς κοντά ποδάρια, είναι εντελώς κουτσό! Τα ουκ ολίγα θύματα, πρώην υπουργοί και βουλευτές, κάποιοι από τους οποίους όχι απλώς προπηλακίστηκαν αλλά υπέστησαν ακόμα και ξυλοδαρμό μέσα στα προηγούμενα 5 χρόνια, είναι αψευδείς μάρτυρες αυτής της πραγματικότητας, η οποία ουδόλως είχε ενοχλήσει την κ. Γεροβασίλη και τους συντρόφους της τότε. Όσοι έχουμε καλύτερη μνήμη από αυτήν της κ. Γεροβασίλη, θυμόμαστε ότι σε κάποιους από αυτούς τους... αυθόρμητους προπηλακισμούς πρωταγωνιστές ήταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ουδέποτε υπήρξε καταδίκη τους από το επίσημο κόμμα, το οποίο πάντα έβρισκε ένα λόγο συμπάθειας για τους «αγανακτισμένους» πολίτες...
Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φανατικοί -εκείνη την περίοδο- υποστηρικτές του, συνήθιζαν να χλευάζουν τη φράση «καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται», κάνοντας έτσι διαχωρισμό μεταξύ «καλής» (ή έστω δικαιολογημένης) και «κακής» βίας και ξεπλένοντας με αυτό τον τρόπο -άθελά τους άραγε;- πράξεις βίας προερχόμενες από ακραία στοιχεία, ακόμα και από φασίστες, μόνο και μόνο επειδή είχαν την κάλυψη της «συλλογικής αγανάκτησης».
Κι όμως, αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες ήττες της κοινωνίας μας και του πολιτισμού μας, στα χρόνια της κρίσης: η αντιμετώπιση με δύο μέτρα και δύο σταθμά φαινομένων που ανέκαθεν αποτελούσαν συμπεριφορές αποκλίνουσες από το κοινωνικά αποδεκτό, η οποία οδήγησε σταδιακά στην παθητική ανοχή των ακροτήτων από τους πολλούς και στην υποστήριξή τους από κάποιους άλλους. Κάπως έτσι φτάσαμε στο «θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή για να τα κάνουν όλα μπ@@@λο μέσα στη Βουλή». Κάπως έτσι ανεχόμαστε ως μία αναπόφευκτη πραγματικότητα την παρουσία των κουκουλοφόρων σε κάθε διαδήλωση, τις Μολότοφ και τις καταστροφές περιουσιών. Και κάπως έτσι παρακολουθούμε απαθείς τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφων -εργαζόμενων πολιτών δηλαδή- επειδή «φταίνε κι αυτοί (ποιοι άραγε;) που φτάσαμε ως εδώ»...
Φοβάμαι ότι η ζημιά που έχει γίνει σε αυτό το επίπεδο είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Ο σπόρος της διχαστικής λογικής, που καρποφόρησε και έβγαλε κλαδιά πια, έχει δημιουργήσει τέτοιο έλλειμμα εμπιστοσύνης μέσα στην κοινωνία που είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αποκατασταθεί. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε μία ευημερούσα κοινωνία, σε μία πολιτεία που λειτουργεί εύρυθμα, αλλά αυτό κι αν είναι μακρινό και άπιαστο για τη χώρα μας!
Οπότε, τί κάνουμε; Παραιτούμαστε και αφήνουμε την εξέλιξη των πραγμάτων να μας οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο, σε μια πραγματική ζούγκλα; Ή προσπαθούμε, κόντρα στις πιθανότητες, να ξαναχτίσουμε από την αρχή την κοινωνία μας; Δεν είμαι αισιόδοξος, αλλά αν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν «εμείς κι αυτοί» αλλά μόνο «εμείς», ίσως να έχουμε μία πιθανότητα...