Οι πεποιημένοι πατριώτες έπιασαν πάλι την δουλειά τους. Βρήκαν πρόσφορο το έδαφος με τους δυστυχισμένους πρόσφυγες και οι κομματικοί δυστυχείς ανέβασαν την παράστασή τους. Σε όλες τις κλίμακες, αναλόγως της σκοπιάς τους, από την άκρα φιλανθρωπία μέχρι την ακραία ξενοφοβία. Με μαύρο δάκρυ και άμετρη εχθρότητα ανασήκωσαν το σπιθαμιαίο παράστημά τους και κάπου εκεί, κατά το Προεδρικό και κατά του Μαξίμου, προέδρευαν επί ώρες επί των αυτονοήτων, στο μάξιμουμ της απέραντης μετριότητάς των...
Ποια «τύχη αγαθή» έριξε την πατρίδα και εμάς σε δαύτους; Σ' έναν άσκεφτο πολιτικό κόσμο, και δη στη μοιραία όπως φανερώνεται συνομοταξία της Αριστεράς; Δεν είναι τελικά ν' απορείς, για το πώς μετά από σαράντα μεταπολιτευτικά χρόνια, μέρα με τη μέρα, φύλλο με το φύλλο, σταλαγματιά σταλαγματιά, οι Έλληνες φτωχοποιήθηκαν και η Ελλάδα αποστερείται πλέον της πολιτικής αυτεξουσίας της καθώς και της κυριαρχίας της στο Αιγαίο∙ ενώ στη Κύπρο προσχεδιάζεται η εξάλειψη του Ελληνισμού, του τελευταίου προμαχώνα του Ελληνικού Έθνους μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου, να ρίξω βαριές κουρτίνες μπροστά μου για να μην βλέπω όλους αυτούς τους βαρύτιμους Γραικύλους που απεργάστηκαν και απεργάζονται το έγκλημα. Για να μην βλέπω τον συσσωρευμένο λαϊκισμό, τους εκατοντάδες χιλιάδες αγενείς εσωτερικούς μετανάστες που με/μας εξουσιάζουν δεκαετίες τώρα, που, κατά τον Μάνο Χατζιδάκι, «απόκτησαν χωρίς να ωριμάσουν δύναμη και χρήμα. Και ζούμε το γούστο τους με όλες τις επιπτώσεις».
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, και να ξυπνήσω σ' έναν αιώνα «όπου και τα πουλιά ακόμη να κελαηδούν ελληνικά και νικητήρια». Να βρεθώ σε μια μέρα όπου η γενέθλιος πατρίδα θα έχει βρει την «εξαίρεσή» της, τους «καπετάνιους» της, όπως τότε, πριν περίπου δύο εκατονταετίες, στην Επανάσταση του Γένους το '21. Να βρεθώ σε μια Ελλάδα και μια Κύπρο «ζώσαν και μαχόμενην» (Α. Κάλβος). Ανάμεσα «σε Ελληνόπουλα με γαλάζια μάτια που να φωνάζουν βόλια, μπαρούτι θέλω» (Β. Ουγκώ «L' enfant»). Ανάμεσα σε Κυπριόπουλα που να κραυγάζουν «τη Ελλάδα θέλουμε κι ας τρώγουμε και πέτρες». Σε μια πατρίδα βαπτισμένη στις ελληνικές αισθήσεις της, δημοκρατική και πατριωτική, «μια Ελλάδα φρέσκια, καθαρή, σχεδόν αμεταχείριστη», κατά τον Ελύτη.
Τα λίγα χορτάρια που έμειναν στην έρημη ελληνική γη, αρκούν για να πλέξουν μια μέρα το στεφάνι της νίκης μας. Είθε...