Στο προπτυχιακό της Νομικής από το πρώτο έτος στο συνταγματικό δίκαιο διδάσκεται πως τα έθνη σφυρηλατούνται μέσω των συστημάτων εθνικής παιδείας. Αυτό γίνεται διότι οι πολίτες της χώρας μαθαίνουν να ασπάζονται τα ίδια ιδανικά και τις ίδιες αξίες που θέλει ένα κράτος να εμφυσήσει στους πολίτες του ώστε να ομογενοποιηθούν ως πολίτες όχι μόνο ενός κράτους, αλλά ενός έθνους.
Στην ίδια λογική, στο μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων, μαθαίνει κανείς πως μια επιχείρηση πρέπει να δίνει προς τους stakeholders της (εξωτερικούς και εξωτερικούς) το όραμα της και την αποστολή της για το μέλλον προκειμένου να ταυτιστούν με αυτά και να τα κάνουν εν τέλει «κτήμα τους».
Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω, μπορούμε να συνάγουμε την ανάγκη για συμβολισμό και για ταύτιση των πολιτών με το έθνος τους και όπως και των stakeholders με την επιχείρηση με την οποία συνδέονται. Το όραμα λειτουργεί ως πυξίδα για την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει και μέσω της αποστολής γίνεται γνωστή η πορεία.
Δίχως αμφιβολία, διερχόμαστε μία κρίση αλλά αυτή δεν ξεκίνησε το 2010 στο Καστελόριζο, ούτε το 2008 με την επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ.
Η κρίση μας ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, όταν η Ελλάδα σταμάτησε να έχει εθνικό όραμα. Φαίνεται πως η Ελλάδα το 1947 επαναπαύτηκε, καθώς οι εθνικοί σκοποί επιτεύχθηκαν... τα εδάφη των Ελλήνων ενώθηκαν με την πατρίδα και ως εκ τούτου τι άλλο έμενε να κερδηθεί;
Φαίνεται πως κερδίσαμε στον πόλεμο, και χάνουμε στην ειρήνη.
Αλλοπρόσαλλες αναπτυξιακές προσπάθειες και ανειλικρίνεια προς τον ταλαίπωρο λαό μπέρδεψαν ακόμα και τους ξένους οι οποίοι στο άκουσμα της λέξης «Ελλάδα» το μόνο που έχουν να πουν είναι: «Ήλιος».
Θα ήταν χρήσιμο, εάν κάποιος θεσμός αυτού του Κράτους μας έλεγε τελικά ποιο είναι το όραμα αυτού, και ποια η αποστολή με την οποία θα προσεγγισθεί αυτό το όραμα. Ένα όραμα άλλωστε δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνον να προσεγγισθεί.
Βέβαια, η «δημιουργική ασάφεια» του οράματος και της αποστολής έχει μία δικλίδα ασφαλείας για τους πολιτικούς... δεν υπάρχει ευθύνη για την μη επίτευξη του. Άρα γιατί να υπάρχει;
Δεν είναι μόνο ένα ψυχολογικό boost να ξέρει κανείς προς τα πού πάει το καράβι. Πρέπει και εμείς να δώσουμε την εικόνα στους δικούς μας stakeholders ως Κράτος , και εδώ εννοώ τους πολίτες αυτής της χώρας αλλά και τους ξένους που επιθυμούν να επενδύσουν, πού τέλος πάντων κατευθυνόμαστε και πως φανταζόμαστε το μέλλον 10, 20, 50 χρόνια μετά.
Εάν δεν γίνει σαφής η κατεύθυνση και η επιθυμία αυτής της χώρας να γίνει γνωστή για κάτι παραπάνω από «ήλιο» θα πρέπει όλοι οι θεσμοί να διαμορφώσουν το απαραίτητο όραμα κοινωνοί του οποίου θα είναι όλοι οι Έλληνες από την πρωτοβάθμια έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση και με την αντίστοιχη προώθηση ώστε όλοι να μάθουν ότι αυτή η χώρα θέλει να προχωρήσει προς την όποια κατεύθυνση αποφασιστεί.
Έχοντας προχωρήσει στη διαμόρφωση του οράματος, μπορεί να σχηματισθεί η αποστολή και ως εκ τούτου να δοθούν οι επιμέρους κατευθύνσεις όχι μόνο στα όργανα του Κράτους αλλά και σε όλους τους φορείς ανασυγκρότησης (ιδιωτικούς και μη) ώστε να προσαρμοστούν στην αποστολή και να αναλάβουν να καθορίσουν και τις δικές τους επιμέρους αποστολές για τους υφιστάμενους φορείς τους. Στο τέλος αυτής της προσπάθειας, ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας ή μαθητής λυκείου ή ξένος επενδυτής θα ξέρει πως αυτή η χώρα θα προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Ώστε και κάθε ένας να κάνει τις επιλογές του σε ένα πλαίσιο σταθερότητας των προτεραιοτήτων του Κράτους, στερούμενοι της δικαιολογίας «μας κορόιδεψαν» ή «δεν ήξερα».
Η γνώση, φέρνει μαζί της και την ευθύνη, με την οποία εμείς στον «ήλιο» μας δεν τα πάμε καλά...