Τους τελευταίους μήνες, το πλοίο που λέγεται Ελλάς έχει πολλές φόρες κατευθυνθεί και μάλιστα με ταχύτητα προς τα βράχια.
Το ότι δεν έχει (ακόμα τουλάχιστον) συγκρουστεί με τα βράχια, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα, δεν είναι γιατί ο καπετάνιος ή κάποιος από το πλήρωμα έκανε κάποια κίνηση και αποφύγαμε την σύγκρουση. Δεν συγκρουστήκαμε γιατί με κάποιο «μαγικό τρόπο» μετακινηθήκαν τα βράχια.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα βράχια επανήλθαν στην θέση τους και εμείς , ως χώρα-καράβι- κάθε φορά συνεχίζουμε την τρελή πορεία προς τα πάνω τους.
Έτσι το ερώτημα είναι πότε ο «μαγικός τρόπος» με τον οποίο κινούνται τα βράχια θα σταματήσει να εμφανίζεται.
Γιατί τότε, αν καπετάνιος η πλήρωμα δεν αναλάβουν πρωτοβουλίες, η σύγκρουση θα είναι σίγουρη.
Και θα είναι και πολύ δυνατή μια και τόσο καιρό το πλοίο όλο και χάνει τις δυνάμεις του....
Ίσως σε κάποιους η ανάλυση αυτή να φαίνεται απλοϊκή, ίσως να μοιάζουν τα πράγματα απλουστευμένα, όμως δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι κάπως έτσι.
Αν δεν αποφασίσει ο καπετάνιος και τα πλήρωμα του καραβιού να αλλάξει ρότα, να κάνει σχεδόν ανάστροφη, κάποια στιγμή, όταν οι βράχοι αποφασίσουν να μείνουν στην θέση τους, θα πέσουμε πάνω τους με δύναμη. Και τότε πραγματικά η κατάσταση θα είναι όχι απλώς τραγική αλλά και μη αναστρέψιμη.
Επί τρεις μήνες, τα στελέχη της κυβέρνησης προσπαθούν με ολους τους τρόπους (όμως πάντα χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα) να επιβεβαιώσουν τις δίκές τους προσδοκίες.
Προσδοκίες που είχαν κάνει θεωρία και υποσχέσεις προεκλογικά.
Προσδοκίες, ωραίες που ακούγονταν ως τραγούδι στα αυτιά των ψηφοφόρων, μόνον που δεν στηριζόταν σε καμία πραγματική βάση.
Ήταν απλώς το τι θα ήθελαν κάποιοι, το τι πίστευαν κάποιοι άλλοι ότι πρέπει να γίνει αλλά και η σιγουριά ορισμένων άλλων πως θα άλλαζαν όλα τα δεδομένα στην διεθνή σκηνή , πολιτική ή οικονομική , «άμα τη εμφανίσει τους».
Μόνον που καμία από αυτές τις ωραίες θεωρίες και προσδοκίες, από όλα αυτά τα ωραία «παραμύθια» , δεν έπαιρνε υπόψιν της τα πραγματικά δεδομένα στην διεθνή σκηνή. Τα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας.
Και τώρα, το πλοίο βαδίζει, χωρίς χαραγμένη πορεία στον χάρτη, χωρίς κατεύθυνση , ίσως τελικά και χωρίς καθόλου χάρτη ή με χάρτη αλλά άλλης περιοχής
Και μέχρι σήμερα τρόφιμα στα αμπάρια έφταναν για τους επιβάτες και τα καύσιμα για τις βόλτες στην θάλασσα.
Τώρα όμως , όσο δεν φτάνουμε σε λιμάνι που να μας δέχονται για ανεφοδιασμό τα πράγματα δυσκολεύουν.
Και η λύση είναι μια, αν δηλαδή θέλουμε το καράβι-χώρα να μείνει να πλέει στα γαλάζια νερά, έστω και κάποιες φόρες τρικυμισμένα και δεν θέλουμε να βρεθούμε ως ένα μάτσο παλιοσίδερα σε μυτερά βράχια.
Να αποφασίσει γρήγορα ο καπετάνιος ή το πλήρωμα, να χαράξει συγκεκριμένη και σταθερή πορεία , με βάσει υπαρκτό χάρτη και σε συνεννόηση με το λιμάνι στο οποίο θέλουμε να πλεύσουμε για ανεφοδιασμό. Ή αν δεν μπορεί να το κάνει , ας αναθέσει σε άλλους να οδηγήσουν το πλοίο
Και αν αυτό δεν γίνει ΤΩΡΑ, φοβάμαι πως αργότερα , δεν θα υπάρχει η δυνατότητα όχι μόνον να γυρίσουμε μονοί μας την ρότα του πλοίου , αλλά δεν θα μπορούμε καν «να πιάσουμε επαφή» με το λιμάνι....
Και αν πέσουμε στα βράχια (κάτι μαθηματικά βέβαιο) δεν θα την πληρώσει μόνον ο καπετάνιος και το πλήρωμα, ούτε ίσως όσοι από τους επιβάτες τους υποστήριζαν στην μη χάραξη πορείας. Θα την πληρώσουμε όλοι οι επιβάτες αυτού του πλοίου -χώρας.
Δυστυχώς.....