Σε αντίθεση με την καθολική αδράνεια και τις συνθήκες διάλυσης που επικρατούν στη χώρα, η ταχύτητα αντίδρασης του Αλέξη Τσίπρα στη διαρροές των συνομιλιών Τόμσεν-Βελκουλέσκου ήταν στ' αλήθεια αξιοθαύμαστη.
Τελικά τι μάθαμε από αυτές τις συνομιλίες που δεν το γνωρίζαμε ή δεν θα μπορούσαμε να υποθέσουμε; Τίποτε παραπάνω από αυτό που φαίνεται και από τις επίσημες θέσεις του ΔΝΤ. Σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή και ελάφρυνση του χρέους, διαφωνίες με την τακτική των Ευρωπαίων, άσκηση πίεσης με όπλο την έλλειψη ρευστότητας της ελληνικής πλευράς. Αυτό γινόταν πάντα. Σε μια ιδιωτική συνομιλία είναι λογικό να γίνονται εκτιμήσεις για την τακτική της μιας και της άλλης πλευράς και τα πιθανά σενάρια. Αν υποθέταμε ότι θα δίνονταν στη δημοσιότητα προσωπικές συνομιλίες Τσίπρα-Παππά για τη διαπραγμάτευση, το προσφυγικό, τον Πάνο Καμένο ή ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, το πιο πιθανό θα ήταν να ακολουθούσαν οργίλες απαιτήσεις για την παραίτηση της κυβέρνησης.
Ο Τόμσεν και η Βελκουλέσκου δεν είπαν κάτι που θα έκαναν τα σαγόνια του Χουλιαράκη και του Τσακαλώτου να κρεμάσουν από έκπληξη. Το προφανές της υπόθεσης είναι ότι ο Α.Τσίπρας και το στενό επιτελείο του θεωρούν ότι αυτή η δημοσιοποίηση θα διευκολύνει το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης. Μάλιστα ο Δημήτρης Παπαδημούλης, βιαστικός, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, το κελάηδησε από τις πρώτες ώρες. «Οι αποκαλύψεις των Wikileaks επιβάλλουν τη γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης».
Επομένως η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου εκτιμά ότι της έχει δοθεί μια μεγάλη ευκαιρία να κλείσει την αξιολόγηση με τους Ευρωπαίους και εκπτώσεις και το ΔΝΤ εκτός ή αδρανοποιημένο. Αλλωστε αυτό επιδιώκει σταθερά το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση όπως προκύπτει και από δηλώσεις του πρωθυπουργού και άλλων. Κλείσιμο της διαπραγμάτευσης με τις λιγότερες απώλειες, όχι στα πλαίσια μια στρατηγικής οριστικής εξόδου από την κρίση, αλλά ως προϋπόθεση πολιτικής επιβίωσης. Μετά βλέποντας και κάνοντας.
Στη διαχείριση της υπόθεσης από την κυβέρνηση έχει ιδιαίτερη σημασία το πόσο εύκολα αποσιωπά την αναφορά του Τόμσεν στους Γερμανούς, τη Μέρκελ και την πίεση του για την ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους. Είναι προφανές ότι στο Μαξίμου έχουν καταλήξει ότι το ισοζύγιο των σκληρών μέτρων του ΔΝΤ, έναντι ενός «θριάμβου» ελάφρυνσης του χρέους, δεν περνάει στην κοινωνία. Έτσι κι αλλιώς κάτι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι από μόνοι τους γι' αυτό, βάσει της συμφωνίας ή μπορεί να ξαναμπεί το Ταμείο σε εκείνη τη φάση μετά την αξιολόγηση.
Άφησα τελευταίο το ερώτημα του ποιος άραγε έκανε την υποκλοπή και τη διαρροή. Ο Marcus Walker της WSJ παραθέτει ευλόγως την ανορθόγραφη VelKouleskOU ως σοβαρή ένδειξη υποκλοπής από ελληνικές υπηρεσίες, με τα Wikileaks να διαψεύδουν, αλλά όχι και τόσο πειστικά. Όλοι κατανοούμε πόσο δύσκολο θα ήταν η υποκλοπή να έχει γίνει από συνεργεία του J. Assange ή τον μυστικό πράκτορα Μίλωνα Φιρίκη του αείμνηστου Τσιφόρου. Εξίσου βέβαια δύσκολο είναι να αποδειχθεί και το ποιος πραγματικά την έκανε.
Έχει σημασία αυτό; Ναι, έχει και μάλιστα μεγάλη.
Επειδή όμως όπως είπαμε είναι δύσκολο να αποδειχθεί, σημασία πλέον έχει το τι πιστεύουν οι ενδιαφερόμενοι και εμπλεκόμενοι, ΔΝΤ, ΕΕ, Γερμανοί κλπ. για το ποιος το έκανε. Αν για παράδειγμα επικρατήσει η άποψη ότι αυτό αποτελεί ένα «στήσιμο της ελληνικής πλευράς», είναι αμφίβολο αν η δημοσιοποίηση θα εξυπηρετήσει τελικά τις επιδιώξεις της κυβέρνησης. Είναι πολύ εύκολο η υπόθεση να γυρίσει και από θύμα να κατρακυλήσεις στη δυσμενή θέση του αναξιόπιστου μπαγαπόντη, αν όχι εκβιαστή. Ας μην ξεχνάμε ότι σε όλα αυτά αθροίζονται οι μνήμες από τις μαγνητοφωνήσεις Βαρουφάκη, αλλά και απόπειρα αξιοποίησης της εκρηκτικής κατάστασης στους προσφυγικούς καταυλισμούς ως εκπτωτικών κουπονιών στη διαπραγμάτευση.
Επί δεκαπέντε μήνες αυτή η κυβέρνηση εκτελεί περίτεχνες επιθετικές κομπίνες στο παιχνίδι της, αλλά στο τέλος πάντα μάζευε τη μπάλα από τα δίχτυα της. Τα δικά μας δηλαδή.