«Ούτε κέντρα κράτησης, ούτε φιλοξενίας. Είμαστε με τους αόρατους αυτής της κοινωνίας», το σύνθημα που φιγουράρει στην σελίδα ΜΚΟ, που δρα στην Ειδομένη στο facebook.
Παρότι η κυβέρνηση θα ήθελε να είναι αόρατοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες και μάλιστα για πολύ καιρό συμπεριφέρονταν σαν να είναι αόρατοι (αξέχαστες δηλώσεις της κ. Χριστοδουλοπούλου), αυτή τη στιγμή στην Ειδομένη υπάρχουν περίπου 13.000 ορατοί άνθρωποι και περίπου 70 αστυνομικοί. Ένας αστυνομικός σε 200 άτομα.
Μπορεί ένας αστυνομικός για 200 άτομα να διασφαλίσει την τάξη, την ασφάλεια στον καταυλισμό και ταυτόχρονα να ελέγξει τη δράση και την προέλευση όσων ΜΚΟ, εθελοντών και αλληλέγγυων αναλαμβάνουν δράση στην περιοχή;
Ζούμε σε μια χώρα, που οι αρχές ασφαλείας παρακολουθούν τα γεγονότα. Από υποκλοπές μέσα στην επικράτεια (αλήθεια ενδιαφέρει κάποιον Εισαγγελέα το θέμα ή όχι;) μέχρι την οργάνωση εισβολής σε μια ξένη χώρα, πληθυσμιακής ομάδας που διαβιώνει στα σύνορα της ελληνικής επικράτειας.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει λάβει την απόφαση να μην ασκεί κυριαρχία στην συγκεκριμένη περιοχή. Προφανώς, υιοθετεί το δόγμα της κοινωνικής αυτορρύθμισης κι επιλέγει την απουσία της κρατικής μέριμνας από τα σημεία έντασης.
Οργανωμένο κράτος, όμως, δε σημαίνει μόνο καταστολή, σημαίνει και πρόληψη.
Η κυβέρνηση της αριστερίστικης ιδεοληψίας και του δεξιού παλληκαρισμού έχει εκχωρήσει την διαχείριση 13.000 ανθρώπων, της πρώτης φαβέλας στην Ευρώπη στις ΜΚΟ, στους εθελοντές και στους πάσης φύσεως αλληλέγυους.
Η εν τοις πράγμασι εκχώρηση του κρατικού μονοπώλιου για όσα διαδραματίζονται στην Ειδομένη και η γενικευμένη αίσθηση ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει οργανωμένο κράτος και συντεταγμένη Πολιτεία έχει αποθρασύνει τους αλληλέγγυους - καθοδηγητές, που προπαγανδίζουν με φυλλάδια (κι όχι μόνο) την ανυπακοή στους κανόνες της χώρας που τους φιλοξενεί, σε μαζικό πέρασμα των συνόρων της ΠΓΔΜ (με τα γνωστά αποτελέσματα).
Με την ανοχή και την ανευθυνότητα της κυβέρνησης σχηματίστηκαν ακυβέρνητες πολιτείες ολόκληρες, «κράτος εν κράτει» στην Ειδομένη, στο Ελληνικό, στον Πειραιά, αλλά και σε hot spots στα νησιά μας, όπου επικρατεί το δίκαιο της ζούγκλας. Κάτι, που δεν τιμά το ανθρώπινο γένος, την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Στην Ελλάδα δρουν περίπου 150 ΜΚΟ, που ασχολούνται καθαρά με το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα. Ωστόσο, δεν υπάρχει ένα καθαρό μητρώο, κάποια πιστοποίηση και η προέλευση της χρηματοδότησής τους. Αυτό υπονομεύει κι αδικεί το τεράστιο έργο που εδώ και καιρό προσφέρουν σοβαρές διεθνείς και εγχώριες ΜΚΟ στην διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, καθότι «τσουβαλιάζονται» μαζί με άλλες ομάδες, που αυτοπροσδιορίζονται ως ΜΚΟ, αλλά στην πραγματικότητα είναι «αόρατοι αλληλέγγυοι για τους αόρατους της κοινωνίας».
Έλληνες και Ευρωπαίοι «ακτιβιστές» των ανοιχτών συνόρων, παιδιά της Γένοβας αλωνίζουν, σύμφωνα με την αστυνομία και το λιμενικό. Υποκινούν την δράση των προσφύγων και παραμένουν αόρατοι.
Ο Πρωθυπουργός τούς υπέδειξε ως υπαίτιους για το θερμό επεισόδιο στα σύνορα και το διπλωματικό επεισόδιο με την ΠΓΔΜ.
Την ευθύνη για όσα συμβαίνουν εντός της ελληνικής επικράτειας έχει η κυβέρνησή του. Εκτός, αν κυβερνούν οι «αλληλέγγυοι».
Η θεωρία της ασύμμετρης απειλής, που φαίνεται να ασπάζεται ο κ. Τσίπρας (ο δεύτερος Έλληνας Πρωθυπουργός μετά τον κ. Καραμανλή), δεν αρκεί για να καλύψει την αδυναμία διακυβέρνησης του τόπου.