Θα κομίζω «γλαύκα ες Αθήνας» αν σας πω ό,τι η πατρίδα μας έχει την ατυχία να έχει αφήσει την τύχη της στον χειρότερο πολιτικό κόσμο που της έτυχε από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Και η συντυχία λαμβάνει διαστάσεις δυστυχίας όταν δεν διαφαίνεται από πουθενά, προσώρας τουλάχιστον, μια «ξεκούραστη φωνή», ένας «άφθαρτος λόγος». Ένας ηγέτης αποφασισμένος να πάρει στη ψυχή του την Ελλάδα και να την οδηγήσει στους επιβαλλόμενους ιστορικούς δρόμους του πεπρωμένου της.
Ίσως να είμαι υπέρ το δέον ρομαντικός, πέραν του επιτρεπτού ισοπεδωτικός, περισσότερο του θεμιτού αυστηρός, αλλά όταν η ματιά μου πέσει στη σύνθεση του ελληνικού κοινοβουλίου δεν ακινητεί πουθενά και σε κανέναν. Δεν διακρίνει οντότητες ανώτερου πολιτισμού και παιδείας∙ δεν ξεχωρίζει αυθεντίες ήθους και ευπρέπειας∙ δεν διαχωρίζει χαρακτήρες υψηλής ευγένειας και αισθητικής. Μ' έναν λόγο, δεν στέκεται σε κάποια φυσιογνωμία που θα παρουσιάζεται αποφασισμένη να εγγράψει Ιστορία. Κι αν το βλέμμα κάπου σκοντάψει, κάπου χρωματιστεί ευχάριστα, θα πρόκειται περί αμυδρής παρεκκλίσεως, παρασυρμένης κι αυτής, εκούσα - άκουσα, στο γενικό σύνολο της μειονεκτικότητος.
Δυστυχία δεν είναι το να είσαι Έλληνας. Δυστυχία είναι δυστυχής σημερινή αποχρωματισμένη δημοκρατία μας που παράγει δυστυχώς δύστυχους πολιτικούς και δυστυχισμένους πολίτες. Βιώνουμε μέσα σε μια νόθα δημοκρατία και μια ξεθωριασμένη κοινωνία που ίστανται εγκληματικά αμίλητες ή τραγικά φλύαρες μπροστά στη «τελετουργία του νεκρού θέματος», που θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Νόθα η δημοκρατία μας; Ναι! πέρα ως πέρα, κι ας κακοφαίνεται στους πολλούς. Όταν ο πολίτης προσέρχεται στη κάλπη με τιμωρητική κι όχι με ψήφο απόλυτης εμπιστοσύνης και εντολής, τότε το αποτέλεσμα μόνο νόθο μπορεί να είναι. Όταν η ετυμηγορία είναι στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», τότε αποκλείεται να προκύψει αδιαμφισβήτητος ηγέτης και πολιτεία χρέους και αποστολής.
Ξεθωριασμένη η κοινωνία μας; Ναι! πέρα ως πέρα, κι ας κακοφαίνεται στους περισσότερους. Σε αυτό φταίξαμε όλοι μας. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους Έλληνες, λίγους ή πολλούς, που από μόνοι τους φρόντισαν να αφελληνιστούν∙ που έσπευσαν να απομακρυνθούν από τις αξίες του πολιτισμού τους∙ που απεμπόλησαν την εθνική αυτοσυνειδησία τους, τείνοντας προς χάριν του μεταπολιτευτικού «προοδευτισμού» ευήκοα ώτα στον εθνομηδενισμό της Αριστεράς και στον άκρατο καταναλωτισμό του νεοφιλελευθερισμού.
Είμαι αποκαρδιωμένος για τη σημερινή εκμηδένιση της Ελλάδος, αλλά δεν απελπίζομαι. Τους δύο προηγούμενους αιώνες, σε χειρότερες καταστάσεις και με τις ίδιες περίπου παθογένειες, η πατρίδα ανέδειξε τους ηγέτες της. Το ίδιο θα επισυμβεί, κάποια στιγμή, με δημοκρατικές διαδικασίες εννοείται, και στον τρέχοντα αιώνα. Θα πω ξανά το ειπωμένο, κατά την ταπεινή εντύπωσή μου: στα τελευταία χρόνια της παρακμής και της χρεοκοπίας, από τους Έλληνες, λίγους ή πολλούς, ξαναέπεσε ο σπόρος της αληθινής δημοκρατίας και του πατριωτισμού. Ο Θεός θα φροντίσει να καρπίσει. Υπομονή. Έσσεται ήμαρ...