Στην τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, ο πρωθυπουργός είπε ότι μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για «αυταπάτες» αλλά όχι για «ψέματα». Στην πράξη ουδεμία διαφορά υπάρχει. Αυταπάτες και ψέματα έχουν τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες. Στην προκειμένη περίπτωση οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και έφεραν το τέταρτο και διαρκές Μνημόνιο μέσω του περιβόητου «αυτόματου κόφτη δαπανών», δηλαδή μισθών και συντάξεων, όταν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι.
Ομως ανάμεσα στην αυταπάτη και το ψέμα υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά. Το ψέμα προϋποθέτει πρόθεση, είναι συνειδητή επιλογή, η αυταπάτη οφείλεται σε ανωριμότητα και έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Αλλά ένας ηγέτης δεν είναι συγγραφέας, ο οποίος όπως έλεγε ο Στάινμπεκ, «πρέπει να αγκιστρώνεται στην αυταπάτη ακόμα κι όταν ξέρει ότι δεν είναι αλήθεια». Ο ηγέτης δε μπορεί να έχει αυταπάτες. Ο ηγέτης οφείλει να γνωρίζει, να βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και να βλέπει πριν από τους άλλους.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση διεκδικεί με αξιώσεις αξιομνημόνευτα πρωτεία για την απόσταση μεταξύ προεκλογικού λόγου και κυβερνητικών πεπραγμένων και αυτό δεν οφείλεται σε αυταπάτες... Οι δεσμεύσεις για αφορολόγητο 12.000 ευρώ, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για επαναφορά της 13ης σύνταξης, για μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23% οι επαναστατικές διακηρύξεις για διαγραφή του χρέους και κατάργηση των μνημονίων αποτελούν αναξίτηλες απατηλές υποσχέσεις. Αλήθεια είναι επίσης ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που μόλις ψηφίστηκε δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Τιμωρεί οσους δεν πένονται, είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει την εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα εξοντώνει πολλούς επαγγελματικούς κλάδους.
Οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες, το είδος όμως της αντίδρασης έχει τη σημασία του και το ερώτημα είναι αν δικαιολογούνται ανακοινώσεις που εξέδωσαν ορισμένοι επιστημονικοί σύλλογοι, απειλώντας με διαγραφή των μελών τους που είναι βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη.
Το ΤΕΕ για παράδειγμα τόνισε πως οι βουλευτές μηχανικοί «θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τον Κώδικα Δεοντολογίας των Μηχανικών», προειδοποιώντας ότι «η μη εφαρμογή του συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα». Μήπως όμως τέτοιες αποφάσεις υιοθετούν στην ουσία μια ακραία αντίληψη συντεχνιασμού και είναι εξαιρετικά επικίνδυνες; Στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες. Οι βουλευτές εκλέγονται από τους πολίτες και όχι με αρχιαιρεσίες του κλάδου τους. Το δε Σύνταγμα είναι σαφές: Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση (άρθρο 60) και δεν καταδιώκονται ούτε εξετάζονται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων (άρθρο 61). Αν οι επαγγελματικές ενώσεις και συνδικαλιστικές ενώσεις θεωρούν ότι οι βουλευτές μέλη τους, είναι εκπρόσωποι τους στο κοινοβούλιο, τότε το δημόσιο συμφέρον διολισθαίνει σε άθροισμα επιμέρους συμφερόντων επαγγελματικών τάξεων και η ψήφος του βουλευτή δικηγόρου, δημοσιογράφου, γιατρού, μηχανικού είναι πράξη διευθέτησης «ειδικών προνομίων». Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα, είναι υποχρεωτική η εγγραφή στους επιστημονικούς συλλόγους, για να ασκηθούν επαγγελματικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Δεν είναι ρόλος των συνδικαλιστών να αναρτούν φωτογραφίες και ονοματεπώνυμα, να εμφανίζονται περίπου ως ιεροεξεταστές και να εκδίδουν «επικηρύξεις», τύπου «wanted» όπως στην Αγρια Δύση.
Η κερκόπορτα που άνοιξε με video που στοχοποιούσαν δημοσιογράφους ή με την επικίνδυνη και θλιβερή απόφαση της ΕΣΗΕΑ για διαγραφή μελών της που υποστήριξαν το «ναι» στο δημοψήφισμα πρέπει να κλείσει και να απομακρυνθούμε ως κοινωνία από παρόμοιες λογικές που παραπέμπουν στον μεσαίωνα.
Αυτές οι λογικές, απ' όπου και αν προέρχονται, τροφοδοτούν την αντίληψη ότι όσοι δεν είναι μαζί μας είναι προδότες, αντίληψη με την οποία διαποτίστηκε και δηλητηριάστηκε η ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης. Είναι μια αντίληψη, που επενδύει στην αδιαλλαξία και στην ακραία πόλωση, δημιουργώντας μια ιδιότυπη και ποικιλόμορφη «συντεχνία αγανακτισμένων» όπου ο σεβασμός του γενικού συμφέροντος και της δημοκρατικής αρχής υποχωρεί και συνθλίβεται.
Ας αφήσουν λοιπόν οι επιστημονικοί σύλλογοι της χώρας αυτές τις τακτικές της πόλωσης και της ανθρωποφαγίας σε όσους διαχειρίζονται τη δύσκολη πραγματικότητα έχοντας «αυταπάτες». Ο λόγος των επιστημονικών συλλόγων οφείλει ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες να μην ξεχνά τις αρχές της δημοκρατίας και του διαφωτισμού.