Καθίσταται κατανοητό, ότι η ανεργία είναι ένα διαχρονικό, δισεπίλυτο κοινωνικό πρόβλημα, που μαστίζει, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, ειδικά τις χώρες του Νότου. Στην Ελλάδα έχει διαπιστωθεί, ότι όσα πολιτικά συστήματα κι αν περάσουν, όσες τροποποιήσεις εισηγηθούν, όσες θέσεις εργασίας προσφερθούν, το πρόβλημα αντί να αμβλυνθεί, διογκώνεται, με αποτέλεσμα να ταλανίζει τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά και τους νέους που προσπαθούν να βρουν σανίδα σωτηρίας στο εξωτερικό.
Η λύση βρίσκεται στην αναδιάρθρωση ολόκληρου του μηχανισμού με ρηξικέλευθες ιδέες κι άμεσες πρωτοβουλίες. Υπάρχει όμως μόνο ανεργία σε αυτή τη χώρα ή μήπως και η τραγική κατάληξη μιας χρόνιας και σοβούσας παθογένειας;
Στην Ελλάδα υπάρχει σε έντονο βαθμό το φαινόμενο της αεργίας. Ως άεργος χαρακτηρίζεται το άτομο που δεν επιθυμεί να δουλέψει. Ακόμα, δηλαδή, και σε αυτή την εποχή του υψηλού ανταγωνισμού και της δυσκολίας εύρεσης εργασίας, το άτομο αυτό αδρανεί, παθητικοποιείται και δεν επιθυμεί να ασχοληθεί για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Είναι η κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας και του εύκολου κέρδους. Μια ιδεολογία υπαρκτή ακόμα και σήμερα που το πλοίο βουλιάζει. Είναι μια βαθιά ριζωμένη στάση ζωής σε πολλούς Έλληνες οι οποίοι δεν ψάχνουν εργασία αλλά θέση για να «αράξουν». Επαναπαύονται στο ταμείο ανεργίας με τη βεβαιότητα ότι θα τους καλύπτει εφ' όρου ζωής.
Προς απόδειξη του προαναφερθέντος φαινομένου, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα περιστατικό που συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια (2012), όταν η Ελλάδα είχε ήδη για τα καλά υποστεί οικονομική καταδυνάστευση. Σε βενζινάδικο, λοιπόν, στην περιοχή του Περάματος, επισκέπτονται Χρυσαυγίτες τον ιδιοκτήτη και τον απειλούν να απολύσει τους 10 Πακιστανούς βενζινοπώλες και να προσλάβει Έλληνες, πράγμα που έπραξε υπό τον φόβο του τραμπουκισμού. Τουτέστιν, μόνο δύο Έλληνες προθυμοποιήθηκαν να πιάσουν δουλειά. Ακράδαντη απόδειξη της αναζήτησης του εύκολου χρήματος και της άνετης ζωής.
Υπάρχουν, φυσικά, πολλά αίτια όξυνσης του φαινομένου, αλλά ακόμα περισσότερες δικαιολογίες. Τα πενιχρά μεροκάματα των εργοδοτών και η απουσία ασφάλισης δεν είναι λόγοι για να μην εργαστεί κάποιος. Η ανάγκη επιβίωσης υπερτερεί της περηφάνιας. Δεν καταρρακώνεται η αξιοπρέπειά του αν δουλεύει περισσότερο, αντιθέτως τον τιμά. Δείχνει έναν άνθρωπο που προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο, δικό του και της οικογένειάς του. Επιπροσθέτως, η επίρριψη ευθυνών στους μετανάστες δεν οδηγεί πουθενά. Είναι πιο εργατικοί, κοστίζουν λιγότερο και είναι υπομονετικοί. Αν ρίξει τα στάνταρ του και τη συμπεριφορά του μπορεί να πάρει τη θέση του «ξένου που του τρώει τη δουλειά». Όλα είναι αλυσίδα.
Και πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η κοινωνική τροχοπέδη; Πρωταρχικά, η οικογένεια σε συνδυασμό με το σχολείο, πρωταρχικοί φορείς κοινωνικοποίησης, οφείλουν να μεταδώσουν στις νεότερες γενιές τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να απορροφηθούν από την κοινωνία ως εργατικά, υπομονετικά και επιμονετικά άτομα. Δεύτερον, το ίδιο το άτομο οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του, να εντοπίσει τα λάθη του και άμεσα να ξεκινήσει την αναζήτηση εργασίας. Η επίρριψη ευθυνών σε τρίτους είναι εύκολη. Το να πάρουμε οι ίδιοι το βάρος πάνω μας, απαιτεί σθένος και πυγμή. Τέλος, θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα για τη συνεχή κατάρτιση των ανέργων, προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν μια διαφορετική εργασιακή αποκατάσταση χάρη στις νέες τους δεξιότητες και γνώσεις. Όσο περισσότερα εφόδια, τόσο περισσότερες οι ευκαιρίες να βρουν δουλειά στα μέτρα τους.
Καταλήγοντας, πολλές φορές διαπιστώνεται ότι η άμβλυνση σημαντικών προβλημάτων βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη μας. Ίσως, εμείς προκαλούμε το πρόβλημα, ίσως εμείς είμαστε υπαίτιοι ορισμένων αρνητικών αποτελεσμάτων. Η συνειδητοποίηση και η συστηματική αυτοβελτίωση του εαυτού μας αποτελούν ίαση αρκετών καρκινωμάτων της κοινωνίας. Ας ιαθεί πρωτίστως η ανεργία. Αρκεί να δράσουμε άμεσα. Και όπως έλεγε και ο Φρόιντ «οι δύο θεμέλιοι λίθοι στη ζωή σου: αγάπη και δουλειά». Κάνε τα πάντα για να τον επιβεβαιώσεις.