Διότι ειναι αλήθεια, ΔΕΝ συμφωνώ με τις προτάσεις των δανειστών, τις θεωρώ καταστροφικές στο περιεχόμενό τους (δες εδώ για την ανάλυσή μου προ εβδομάδος), εκβιαστικές στο πνεύμα τους, και προσβλητικές στο ύφος τους.
Διότι ΔΕΝ με πείθουν οι σοφιστείες του διδύμου Σαμαρά-Γιούνκερ ότι «ΟΧΙ» σημαίνει «όχι» στο ευρώ (ή στην ευημερία, στην επιβίωση της χώρας, στην θρησκεία, τον έρωτα και τη μητρότητα και την καθαριότητα, ή ό,τι άλλο σκεφθούν μέχρι την Κυριακή). Το ευρώ είναι δίκοπο μαχαίρι (όπως ξέρει το πετσί μας) και απλή απάντηση «ναι-όχι» σε αυτό δεν έχω. Ευτυχώς λοιπόν που ψηφίζουμε για κάτι άλλο: Για το αν η κυβέρνηση είχε δίκιο να απορρίψει την περασμένη Παρασκευή τις συγκεκριμένες απαράδεκτες απαιτήσεις. Ερώτημα το οποίο και βέβαια εξακολουθεί να έχει νόημα -- αυξημένο μάλιστα -- τώρα που αυτές έχουν εκ των πραγμάτων αποσυρθεί.
Διότι, εξακολουθώ να πιστεύω στο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισα (για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που ψήφιζα λευκό). Είδα μια έντιμη κυβέρνηση, βασικά ικανή, ένα στυλ εξουσίας που για πρώτη φορά δεν μου φέρνει αναγούλα, σεβασμό στον πολίτη και την ψήφο του. Υπεράσπιση του λαϊκού συμφέροντος σε βαθμό μαντρόσκυλου. Και σεβασμό στην δημοκρατία -- τόσο πολύ, που τώρα μού ζητάει να εγκρίνω την παρούσα της επιλογή. Λοιπόν ναι, εγκρίνω (για τους λόγους που εξήγησα εδώ προ εβδομάδος).
Διότι με έχει κουράσει να φυτοζωώ πολιτικά μισόν αιώνα. Διότι τώρα έχουμε μια ευκαιρία που θα ήταν τραγικό να τη χάναμε, μια αριστερή κυβέρνηση με πλατιά λαϊκή υποστήριξη, που φαίνεται να έχει το μυαλό και τα κότσια να μας πάει πάρα πέρα, μακρυά από τη σαπίλα και τη θλίψη, μακρυά από τις υποτέλειες και τις ηγεμονίες, σε κάτι διαφορετικό και όμορφο, καινούργιο, να ζήσουμε μέρες που περιμέναμε μια ζωή, που θα τις λέμε στα εγγόνια μας, σε μια πατρίδα που, επί τέλους, θα μάς κάνει υπερήφανους.