Την περασμένη Κυριακή, το 61% των Ελλήνων ψηφοφόρων ανταποκρίθηκαν στην κλήση να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Σε αυτή τη γιορτή της Δημοκρατίας, όπως πολλά στελέχη της κυβέρνησης αποκάλεσαν αυτό το -κατά τα άλλα- ιδιόμορφο εγχείρημα, «ο Λαός μίλησε».
Σύμφωνοι. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς είναι αυτό που είπε.
Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις αρκετών πολιτών σε ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, παρατήρησα πως ο καθένας είχε τη δική του εκδοχή για το ποιο ήταν το ερώτημα. Άρα και ο καθένας έδωσε την απάντηση «ΟΧΙ» ή «ΝΑΙ», σε αυτό που ο ίδιος πίστευε πως ήταν το ερώτημα.
Όπως, λοιπόν, αρκετοί έχουν τη δική τους εκδοχή για το τι ήταν αυτό που είπε ο Λαός (που είναι, πλέον, «κυρίαρχος»), έτσι έχω κι εγώ μία.
Η δική μου εκδοχή, είναι πως ο Λαός είπε -αυτολεξεί- το εξής: «Αφήστε μας ήσυχους».
Έξι χρόνια τώρα, η βελόνα στο αφήγημα της ελληνικής κρίσης έχει «κολλήσει».
Έξι χρόνια τώρα, συζητάμε για την ανάγκη να αλλάξουμε. Πρέπει να συρρικνωθούν τα έξοδα του κράτους, πρέπει να μεταρρυθμιστεί το ασφαλιστικό μας σύστημα, πρέπει να απελευθερωθούν κάποιοι κλάδοι, πρέπει να στηρίξουμε την επιχειρηματικότητα, πρέπει, πρέπει, πρέπει...
Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων πιστεύουν ακράδαντα πως αυτά τα «πρέπει» μάς τα επιβάλλουν τα Μνημόνια, οι Γερμανοί, γενικότεροι κάποιοι άλλοι - όχι οι δικές μας συλλογικές αποφάσεις. Πιστεύουν στ΄αλήθεια πως ένα μάτσο κοστουμαρισμένοι κύριοι και κυρίες μπαινοβγαίνουν σε μεγάλα κτήρια και ορίζουν τη δική μας μοίρα, έχοντας κάποια κρυφή συνωμοσιακή ατζέντα την οποία εμείς δεν γνωρίζουμε, ενώ εμείς ανήμποροι παρακολουθούμε τις εξελίξεις.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό που είπε ο Λαός στο δημοψήφισμα, είναι πως οι Έλληνες -στην πλειοψηφία μας-, δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Δεν θέλουμε άλλα δάνεια, δεν θέλουμε άλλα μέτρα, δεν θέλουμε άλλες υποδείξεις, δεν θέλουμε τίποτα. Θέλουμε, απλά, την ησυχία μας.
Είμαι ένας απ΄αυτούς που πιστεύουν πως όταν οι επιλογές αφορούν συνανθρώπους μου που υποφέρουν, καλό θα ήταν να είμαι συνετός και συντηρητικός στις επιλογές μου. Καλό θα ήταν εγώ που μπορώ, να πω «ΝΑΙ», θα ψηφίσω -και θα πληρώσω- αυτά τα μέτρα, γιατί αυτό μας κρατάει σε μια ασφαλή πορεία, μας δίνει χώρο να αλλάξουμε, γιατί η συμμετοχή μου είναι απαραίτητη για την επιβίωση των συμπολιτών μου.
Αλλά έκανα λάθος. Οι συμπολίτες μου είναι τόσο εξουθενωμένοι, απογοητευμένοι και ταλαιπωρημένοι, που δεν έχουν άλλο κουράγιο να συνεχίσουν. Είναι επιρρεπείς σε εύκολες ρητορικές που δεν οδηγούν πουθενά, και κάνουν κατά συρροή επιλογές οι οποίες εξασθενούν τη διαπραγματευτική τους θέση και τους βάζουν σε πορεία για νέες περιπέτειες. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά που είναι η δεύτερη μέσα σε έξι μήνες, επιβεβαίωσαν πως η πορεία αυτή είναι η προτιμότερη γι΄αυτούς.
Ελπίζω, τουλάχιστον, πηγαίνοντας βαθύτερα μέσα στη νύχτα να αισθάνονται κυρίαρχοι και περήφανοι. Εγώ είμαι πιο ανήσυχος από ποτέ.