Γιά να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την σημασία και την σημαντικότητα του ελληνικού δημοψηφίσματος που παρήγαγε άρνητική απάντηση στο ερώτημα εάν θέλουν οι έλληνες να συνεχίσουν την εφαρμογή του πτογράμματος που απαιτούν οι δανειστές (δηλαδή: «Θέλουμε να μείνει η χώρα υπό το αποικιοκρατικό καθεστώς που μας έχει επιβληθεί;») πρέπει πρώτα να δούμε τις βασικές παραμέτρους που οδήγησαν σ' αυτό το συμβάν και επέτρεψαν την εξέλιξή του.
1) Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταφέρει από τις 20 Ιανουαρίου και μετά να αλλάξει τους όρους και την ορολογία μέσα από τους οποίους διεξάγεται η συζήτηση και η διαπραγμάτευση, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, επιμένοντας στο ότι τα μέτρα λιτότητας δεν είναι κάποιο αφηρημένο πρόγραμμα που θα βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά μας, αλλά ότι έχει συγκεκριμένα θύματα που πλήγονται από την βαναυσότητα των μέτρων, πραγματικούς, ζωντανούς ανθρώπους--τον άμαχο πληθυσμό, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, αλλά όχι τους διεφθαρμένους πολιτικούς και αδίστακτους χρηματιστές που είναι, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι κύριοι υπεύθυνοι αυτής της αδιανόητης χρηματο-πιστωτικής κρίσης.
2) Βρισκόμαστε κυρίως αντιμέτωποι με μία πολιτική κρίση που έχει παρουσιασθεί από πολιτικούς καριέρας ως οικονομική. Αυτό που κατάφερε ο οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης, είναι να επανενώσει τις δύο σημασίες--την πολιτική και την οικονομική και να αναδείξει αυτό που ξέρουμε τουλάχιστον από τον Άνταμ Σμίθ (γιά να μην πω από τον Αριστοτέλη): ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει οικονομικό σύστημα που να μην είναι ταυτοχρόνως και πολιτικό, ότι δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα που να μην ορίζει ταυτοχρόνως και την οικονομία, διαλύοντας, έτσι, εις τα εξ ων συνετέθη την συγκάλυψη αυτής της διαπλοκής εννοιών που έχει παρουσιαστεί ως αντικειμενικότητα από τις Μεγάλες Οικονομικές Δυνάμεις.
3)Η «Κρίση» έχει αποκαλύψει την βαθύτατη υποκρισία των Μεγάλων Οικονομικών Δυνάμεων, ειδικά της Γερμανίας. Όπως ανέφερε πολύ πρόσφατα ο Τομά Πικεττύ «η Ευρώπη ιδρύθηκε πάνω στην αρχή της απόσβεσης του χρέους και της επένδυσης στο μέλλον» Αυτό ισχύει πρωτίστως γιά την Γερμανία που έχει διατηρήσει την μη εξόφληση των χρεών της και της επένδυσης στο μέλλον της ως ίδιον και μοναδικό της δικαίωμα. Η Γερμανία, συνεχίζει ο Πικεττύ, δεν έχει αποπληρώσει κανένα από τα χρέη της, και αυτό συμπεριλαμβάνει το χρέος της απέναντι στην Ελλάδα γιά το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που πήρε γιά την χρηματοδότηση της Κατοχής και της εκστρατείας του Αφρικανικού Σώματος του Ρόμελ. Δεν αναφέρομαι εδώ στις αποζημιώσεις γιά τα εγκλήματα πολέμου της Γερμανίας των οποίων απεποιήθησαν οι διεφθαρμένοι και αδύναμοι έλληνες πολιτικοί που συνυπέγραψαν την Συμφωνία του Λονδίνου το 1953 όπου συμφώνησαν με το 50% κούρεμα του γερμανικού χρέους, αλλά στο αναγκαστικό δάνειο, όταν οι Γερμανικές Αρχές Κατοχής υπεξαίρεσαν όλον τον χρυσό που βρισκόταν στα υπόγεια της Τραπέζης της Ελλάδος, μεταξύ άλλων ληστρικών κινήσεων.
Η Γερμανία, όμως, έχει αρνηθεί σθεναρά να αποπληρώσει το χρέος αυτού του δανείου που τώρα (με συντηρητικούς υπολογισμούς) ανέρχεται σε 11 δις EUR, πέντε φορές η δόση της πληρωμής του δανείου που δεν έκανε η χώρα στο ΔΝΤ στις 30/6/2015. Και αυτά δεν είναι χρέη που προέρχονται από την πρόσκαιρη φαντασίωση πλούτου που προκλήθηκε ανά την υφήλιο κατά την διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων Θατσερισμού και Ρεγκανομίας. Όχι, αυτά τα χρέη είναι το αποτέλεσμα της θανατηφόρου γερμανικής επιθυμίας γιά εξουσία που έφερε τον κόσμο στην καταστροφή δις κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα με πάνω από εξήντα εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα.
4)Η «Κρίση» έχει επίσης απογυμνώσει την παντελώς επιφανειακή σχέση της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών δυνάμεων με την έννοια της δημοκρατίας, ακόμη κι αυτή την ξενέρωτη και κουτσουρεμένη δημοκρατία που έχουμε παραλάβει ως πρόταγμα του Διαφωτισμού, το άθλιο σαρκίον της οποίας περιφέρουν καθημερινά ως «θεμελιώδη αξία» της Ένωσης ενώ προβαίνουν στην καθημερινή της διαπόμπευση και βιασμό. Οι παρεμβάσεις των ευρωπαίων ηγετών (και ηγετίσκων) στο δημοψήφισμα, με τις συνεχείς ανακοινώσεις και απειλές γιά την λήψη μέτρων εναντίον της κυβέρνησης στην περίπτωση του (αναπόφευκτου) Όχι, είναι ένα μόνο παράδειγμα αυτής της διαπόμπευσης και βιασμού των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας. Άλλο παράδειγμα είναι η πίεση γιά την παραίτηση Βαρουφάκη (αν κι εδώ, με την ανάληψη Τσακαλώτου, σίγουρα θα αναθεματίζουν την ώρα και την στιγμή που ζήτησαν την απομάκρυνση Βαρουφάκη). Ή το σχόλιο «ανώτερου γερμανού αξιωματούχου» ότι δεν πρόκειται να γίνει καμμία επανεκκίνηση συνομιλιών ενόσω παραμένει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας.
5) Επανειλημένα έχουμε ακούσει ότι ο λόγος που κατέρρευσαν οι συνομιλίες μεταξύ των δανειστών και της κυβέρνησης είναι επειδή η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει το εξυγιαντικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που απαιτούν οι δανειστές και που θεωρούν απολύτως απαραίτητο, ένα θανατηφόρο πρόγραμμα που έχει γονατίσει τον λαό (πολίτες και μετανάστες εξίσου). Αντι-προτάσεις της κυβέρνησης γιά δημοσιονομικά μέτρα στο επίπεδο των φορολογικών δομών που θα μπορούσαν να αποφέρουν ανάλογα έσοδα όχι μόνο άμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου (όπως η φορολόγηση στο επίπεδο του 12% κερδών πάνω από 500.000 EUR) έχουν συστηματικά απορριφθεί από τους δανειστές ως υφεσιακά μέτρα!
Δύο μέρες πριν την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος το ΔΝΤ έδωσε στην δημοσιότητα εσωτερική του εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία ήδη από το 2011 το Ταμείο ήξερε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, ομολογώντας έτσι ότι και το Ταμείο και οι Ευρωπαίοι δανειστές ήξεραν εξ αρχής ότι τα μέτρα λιτότητας δεν θα απέφεραν το απαιτούμενο πλεόνασμα γιά την αποπληρωμή του χρέους. Το εύλογο ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: εφ' όσον το ήξεραν εξ αρχής γιατί επέβαλαν αυτά τα σκληρά μέτρα λιτότητας; Γιατί επέτρεψαν τις πάνω από 10, 000 αυτοκτονίες, κυρίως μεσηλίκων και συνταξιούχων; Γιατί επέτρεψαν να λιποθυμούν τόσα παιδιά από την πείνα (και κάθε νοητή σύνδεση με τα χρόνια της Κατοχής εδώ είναι απολύτως τυχαία, σας διαβεβαιώ). Γιατί επέτρεψαν την καταστροφή χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων; γιατί άφησαν να γίνουν άστεγοι τόσοι συμπολίτες μας (νέα παιδιά, σε παραγωγική ηλικία, αλλά και μεσήλικες, και ηλικιωμένοι); Μήπως επειδή δεν θέλουν να ομολογήσουν την παταγώδη αποτυχία του προγράμματός τους; Ή μήπως επειδή προστατεύουν και καλύπτουν τους εγχώριους συνεργάτες τους; Μήπως και οι δύο αυτές απαντήσεις κρατούν μέσα τους την εξήγηση γιά το δημοκρατικό έλλειμα που έχουμε αντιμετωπίσει στην σχέση μας με την Δύση του Διαφωτισμού; Μήπως αυτές οι δύο απαντήσεις συμπεριλαμβάνονται (ή θα πρέπει να συμπεριληφθούν) στην συζήτηση όταν φτάσουμε στο διά ταύτα και απαιτήσουμε «λόγον διδόναι»;
Λίγος Χέγκελ κάνει καλό, ειδικά στους Γερμανούς. Το 1821 (ημερομηνία που, εκτός από την ελληνική επανάσταση, σηματοδοτεί και την συντηρητική στροφή του φιλοσόφου) έγραφε ο Χέγκελ στην Φιλοσοφία του Δικαίου ότι «όταν το βιώτικο επίπεδο μιάς μεγάλης μάζας ανθρώπων πέφτει κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο επιβίωσης--επίπεδο που ελέγχεται αυτομάτως ως αναγκαίο γιά κάθε μέλος της κοινωνίας--με συνεπάγωγη απώλεια της αίσθησης του τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, απώλεια της αίσθησης της εντιμότητας και του αυτοσεβασμού που επιβάλει στον άνθρωπο να επιμένει να αυτοσυντηρείται μέσω της εργασίας και του μόχθου του, το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός όχλου πενήτων. Ταυτοχρόνως φέρνει μαζί του, στο άλλο άκρο της κοινωνικής κλίμακας, συνθήκες που ευνοούν τα μέγιστα την συσσώρευση δυσανάλογου πλούτου στα χέρια των ολίγων» (1821, παρ. 244). Και λίγος Κάντ δεν κάνει κακό: «μην επιτρέπεις γιά τον εαυτό σου αυτό που δεν θα επιτρέψεις γιά το σύνολο» μας λέει η υποθετική προσταγή. Μήν επιτρέπεις στον εαυτό σου να μην αποπληρώσει το χρεός του ενώ ζητάς από άλλους να το πράξουν.
Το δημοψήφισμα ήρθε αλλά δεν έχει περάσει, και επέφερε ένα αποτέλεσμα που ξέρει σχεδόν όλος ο κοσμός: σαρωτική νίκη γιά το Οχι, γιά όλους τους πολίτες που εδώ και πέντε χρόνια τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα του πολιτικού συνανήκειν και της λήψης αποφάσεων, που έχουν χειραγωγηθεί, χτυπηθεί, ψεκαστεί με τόνους χημικά και δακρυγόνα. Γιά όλους τους πολίτες που είδαν τα παιδιά τους να έχουν προβεί σε αναγκαστική μετανάστευση, γιά τους συνταξιούχους που είδαν τις συντάξεις τους (γιά τις οποίες είχαν κάνει φορολογικές εισφορές σ' όλη τους τη ζωή) να ελαττώνονται σε επίπεδα μη βιώσιμα, που δεν μπορούν να τους παράσχουν ούτε τα πιό βασικά: νοίκι, κοινόχρηστα, τροφή, φάρμακα.
Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρουν οι επόμενες μέρες. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι Ευρωπαίοι δανειστές γύρουν την ζυγαριά προς την μεριά του ανθρωπισμού ή παραμείνουν στην πλευρά της καταστροφικής τους διαταραχής. Αυτό που επιτελείται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι ένα έγκλημα αυτουργοί του οποίου είναι οι διεφθαρμένοι (ή ηλίθιοι) πολιτικοί των προηγουμένων κυβερνήσεων σε αγαστή συνεργασία με μία άπληστη και ανήθικη διεθνή χρηματιστική ελίτ που ενεργούν χωρίς να τους τύπτει η συνείδησή τους, που δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να επιβάλλουν συλλογική τιμωρία σε έναν πληθυσμό που δεν έχει κάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο από ό,τι έχουν κάνει τόσοι πληθυσμοί παγκοσμίως: πίστεψε στην υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου που αποδείχτηκε αδιανόητος εφιάλτης.