Πλησιάζει η επέτειος των 12 ετών από την Έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και μόλις πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε η είδηση σε γνωστές ιστοσελίδες ότι η Αθήνα είναι ανάμεσα στις πόλεις που διοργάνωσαν τους «χειρότερους» Ολυμπιακούς Αγώνες. Παρόλο που ο τότε πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Ζαγκ Ρογκ - και όχι μόνο - είχε αναφέρει πως πρόκειται για τους «καλύτερους» και «αξέχαστους», παραμονές αυτών του Ρίο, κάποιοι διατυμπανίζουν διαφορετική άποψη, χωρίς να εκφράζουν κάποιο ουσιαστικό επιχείρημα.
Για την πλειοψηφία των κατοίκων και επισκεπτών της Ελλάδας και ειδικότερα της Αθήνας, όπου η πλειοψηφία των αθλημάτων έλαβε χώρα, θα μείνει μια ονειρεμένη χρονιά με μοναδικές αναμνήσεις. Είναι γεγονός πως το λεκανοπέδιο άλλαξε από την προολυμπιακή περίοδο κιόλας, με έργα πνοής να γίνονται πραγματικότητα και να διαφαίνονται πολλές προοπτικές αξιοποίησης. Στην πραγματικότητα, πολλοί, κυρίως εκτός Ελλάδας, είχαν εκφράσει τις ανησυχίες τους σχετικά με τη διοργάνωση από μια μικρή χώρα που δεν είχε τη φήμη της παράδοσης σημαντικών έργων στην ώρα τους. Όμως, οι διοργανωτές απέδειξαν ότι η χώρα, παρόλο που είναι η μικρότερη που έχει διοργανώσει ποτέ Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορεί να φέρει εις πέρας με απόλυτη επιτυχία διοργανώσεις αυτού του βεληνεκούς. Για όσους ζήσαμε από κοντά τη διοργάνωση, νιώσαμε ίσως τη μοναδική περίοδο που όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια με άνετες μετακινήσεις και το αίσθημα ασφάλειας να είναι κυρίαρχο. Μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα συνέχισε να αναλαμβάνει επιτυχώς μεγάλες διοργανώσεις, μεταξύ αυτών ο τελικός του Champions League στο ποδόσφαιρο και το Final Four στο μπάσκετ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 2007.
Η Ελλάδα με τη μοναδική σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε μια φαντασμαγορική τελετή καθήλωσε τη μεγάλη πλειοψηφία των τηλεθεατών με την προβολή της μακραίωνης ιστορίας και του πολιτισμού της. Δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό, άλλωστε, από τη χώρα στην οποία «γεννήθηκαν» οι Αγώνες, εκμεταλλευόμενη τη μοναδική ευκαιρία για κάτι ξεχωριστό. Είναι γνωστό πως σε κάθε διοργάνωση, σε όποια γωνιά της γης και να γίνεται, η Ελλάδα κατέχει περίοπτη θέση. Πιο συγκεκριμένα, το ταξίδι της Ολυμπιακής Φλόγας ξεκινάει από την Αρχαία Ολυμπία για να καταλήξει στην οικοδέσποινα πόλη, από το μακρινό 1936 και τη διοργάνωση του Βερολίνου. Ο Ολυμπιακός Ύμνος από το 1896 και την τότε διοργάνωση της Αθήνας ανακρούεται στην ελληνική γλώσσα, μαζί με τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Επιπλέον, η ελληνική ολυμπιακή ομάδα έχει την τιμή να εισέρχεται πρώτη στο στάδιο. Εξαίρεση αποτέλεσε αυτή η «χείριστη» διοργάνωση της Αθήνας το 2004, όπου παρέλασε και τελευταία, όπως οι θαυμαστές της θυμόμαστε χαρακτηριστικά. Δεν είναι, όμως, η μοναδική εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό, αναπολώντας αυτή τη χρονική περίοδο. Ανάμεσα σε εκατοντάδες στιγμές, δε θα μπορούσα να μη συμπεριλάβω τόσο την αποθέωση του Πύρρου Δήμα κατά την απονομή των μεταλλίων στην Άρση Βαρών όσο και τη στιγμή που «πάγωσε» το στάδιο του Ταεκβοντό με το νοκ άουτ χτύπημα στον Έλληνα πρωταθλητή, Αλέξανδρο Νικολαΐδη, στον τελικό της «βαριάς» κατηγορίας, λίγες ώρες πριν σβήσει η φλόγα των Αγώνων.
Δυστυχώς, η μεταολυμπιακή αξιοποίηση των εγκαταστάσεων καθώς και του κύρους δεν πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά. Βέβαια, η επιτυχία της διοργάνωσης δε σχετίζεται άμεσα με τη μελλοντική αξιοποίηση. Σχετικά με το επιπρόσθετο κόστος της διοργάνωσης και διάφορα σχετικά σχόλια που έχουν γίνει κατά καιρούς, καλό θα ήταν να συλλογιστούμε αν κύριο αίτιο του χρέους και της σημερινής κατάστασης ήταν πράγματι οι Αγώνες αυτοί. Με κάποιες από τις εγκαταστάσεις της πόλης να είναι από τις πιο σύγχρονες στον κόσμο, όπως η εντυπωσιακή του Κανόε Καγιάκ Σλάλομ στα νότια προάστια, περιμέναμε κάποιο καλύτερο μέλλον. Είναι επίσης καταθλιπτικό το πέρασμα και από άλλες εγκαταστάσεις τόσο εντός όσο και εκτός Αττικής. Στην τελευταία περίπτωση, το Παγκρήτιο Στάδιο, δίπλα ακριβώς στο Κρητικό πέλαγος στο Ηράκλειο, στέκεται πλέον χωρίς στέγαστρο στη μια πλευρά. Οι ακραίες καιρικές συνθήκες το χειμώνα του 2015 είχαν αρνητικές επιπτώσεις στο στολίδι του νησιού, το οποίο δεν είχε την απαιτούμενη συντήρηση όλα αυτά τα χρόνια.
Τέλος, θεωρώ ότι είναι κάτι περισσότερο από λυπηρό, προκαλώντας μάλιστα οργή, η μη εκτίμηση της συνεισφοράς προς τη χώρα που όχι μόνο γέννησε αλλά και αναβίωσε το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Μακάρι να υιοθετηθεί, έστω και σχετικά αργά, παρόμοια πρόταση της Γενικής Διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, για ανάληψη των Αγώνων από την Αθήνα, ανά μερικά χρόνια. Έτσι, θα πρόκειται για ενίσχυση της αναγνωρισιμότητας (αγγλιστί brand) της χώρας μας και σημαντικό αντίκτυπο στην οικονομία της, διατηρώντας το ενδιαφέρον των θεατών ανά τον κόσμο με την ανάληψη τους και από άλλες πόλεις.