Επί έξι ολόκληρους μήνες ο κ. Τσίπρας, ο δραπετεύσας στην Αίγινα Υπουργός Οικονομικών, διάφοροι ξένοι ακαδημαϊκοί «συμπαραστάτες», το κόμμα του και οι εθνολαϊκιστές του άλλου άκρου συγκυβερνήτες του, διαπραγματεύονταν «σκληρά» παίζοντας ρωσική ρουλέτα με την τύχη της χώρας. Απειλούσαν στην ουσία με αυτοκτονία για να διαπιστώσουν αν ο άλλος κόσμος, ο δικός τους, που μόνο στη φαντασία τους βέβαια υπήρχε, ήταν «εφικτός». Κατάφερε η κυβέρνηση να αφήσει πραγματικά ερείπια με πολύ όμως «αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια». Έτσι, φέροντας την αποκλειστική ευθύνη για μια άνευ προηγουμένου επικείμενη καταστροφή έφτασε να αντιμετωπίσει το τρομακτικό δίλημμα ή μιας κακής, κάκιστης συμφωνίας ή της «ανατίναξης του κράτους» και της εθνικής κατάρρευσης. Προσέτρεξε δε, ορθώς, την ύστατη στιγμή στη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης εκεί όπου είχε αναζητήσει τον «εσωτερικό εχθρό», ενώ αυτός βρισκόταν στην πραγματικότητα δίπλα του, στους κόλπους του κόμματός του.
Η προσγείωση στην «υπαρκτή» πραγματικότητα ήταν ανώμαλη. Έτσι γίνεται πάντα. Είχε εγκαίρως προειδοποιηθεί και προεκλογικά και μετεκλογικά σε όλους τους τόνους. Έχοντας αντιγράψει με περισσή πιστότητα όλες τις κομματικές μεθόδους διακυβέρνησης του παλαιού πολιτικού συστήματος ο κ. Τσίπρας μάς έφερε τελικώς από τις Βρυξέλλες ένα επώδυνο, επαχθές 3ο Μνημόνιο για να διασωθεί η χώρα, αφού πρώτα ο ίδιος την είχε οδηγήσει, από άγνοια, σκοπιμότητα ή κακό υπολογισμό, δεν έχει καμιά σημασία, στο χείλος του γκρεμού. Δεν βρήκε δε καμιά ουσιαστική λέξη απολογίας προς τους εμβρόντητους και πανικόβλητους πολίτες, αλλά μίλησε για «λάθη» σα να μιλούσε στην Κ.Ε. του κόμματός του. Συνεχίζει το γνωστό παιχνίδι της μετάθεσης ευθυνών. Διότι, οι ευθύνες των άλλων στην Ευρώπη και ιδιαίτερα της Γερμανίας μάς είναι γνωστές. Αυτό που έχει σημασία είναι εμείς τι κάναμε τόσο καιρό.
Το ποιες μπορεί να είναι οι πολύπλευρες επιπτώσεις του Μνημονίου αυτού, γεωπολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και άλλες έχουμε το χρόνο να τις συζητήσουμε με νηφαλιότητα για να εξάγουμε τα αναγκαία εθνικά συμπεράσματα και να αποδώσουμε τις διαχρονικές ευθύνες προς όλους για τη σημερινή εθνική πτώση.
Σήμερα, προέχει να δούμε τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο και να μετατρέψουμε για ύστατη φορά την κρίση σε ευκαιρία και κυρίως σε αυτογνωσία και συλλογική δράση. Δεν υπάρχει πλέον κανένα απολύτως περιθώριο για διχαστικές πρακτικές, κομματικούς μικρο-υπολογισμούς, παραπλάνηση και αποφυγή της πολιτικής ευθύνης όλων μας. Η αντι-μνημονιακή χίμαιρα, αυτή η εθνικά καταστροφική πολιτική τομή, κατέρρευσε με πάταγο. Έχουμε ανάγκη από ένα νέο πολιτικό ξεκίνημα που απαιτεί επιτακτικά:
1. Εθνική ενότητα, ομοψυχία, κοινωνική συνοχή, ψυχραιμία και ορθές αποφάσεις.
2. Κοινή στόχευση για τη δημιουργία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής Ελλάδας, όχι φτωχής ευρωπαϊκής επαρχίας που μετά βίας σέρνει τα βήματά της, ασθμαίνει, παραπαίει και ολιγωρεί.
3. Εθνική συνεννόηση για εξεύρεση κυβερνητικών λύσεων συνευθύνης που θα διασφαλίζουν την εθνική ενότητα και θα δεσμεύουν όλους στην εφαρμογή της συμφωνίας για όσο χρόνο χρειαστεί για την έξοδο από την κρίση. Οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές δεν ακυρώνονται. Οι φορείς τους καλούνται να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον όλων των πολιτών.
4. Διακομματική συμφωνία για άμεση ψήφιση νέου εκλογικού νόμου που θα καταργήσει το καλπονοθευτικό έκτρωμα του bonus των 50 εδρών. Υπάρχει, άλλωστε, ως δέσμευση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που επιμελώς λησμονήθηκε. Θα επιφέρει την πολιτική ηρεμία, θα απαλείψει τον καταστροφικό διπολισμό και θα διασφαλίσει τις ορθές κυβερνήσεις συνεργασίας στο μέλλον.
Στον κ. Τσίπρα εναπόκειται και πάλι να πάρει τις σωστές πρωτοβουλίες. Να μην αποδράσει από τις πολιτικές του ευθύνες. Παραμένει ακόμα δημοφιλής. Θα πρέπει τώρα να επιλέξει είτε να αναλάβει την ευθύνη για την εφαρμογή του Μνημονίου είτε να επανέλθει, μετά από ένα υποχρεωτικό και πικρό μεσοδιάστημα, στις προσφιλείς αντιμνημονιακές του φαντασιώσεις.
Διότι, είναι ολοφάνερο, ότι τίποτα δεν έχει ακόμα διασφαλιστεί. Η μάχη για μια νέα, κανονική, ευρωπαϊκή και προηγμένη χώρα, που έχει μια ακόμη ευκαιρία, την τελευταία, να γίνει ισότιμη, σεβαστή και προηγμένη ως κράτος και κοινωνία μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια τώρα μόλις αρχίζει. Απαιτεί, δυστυχώς, νέες θυσίες.