«Διαβάστε γιατί θα χτυπάτε το κεφάλι σας στο τοίχο», κλασική ατάκα ενός εκ των cult καθηγητών μου στο Λύκειο. Φυσικός στην ιδιότητα, ψηλός, παχύς με κατάμαυρα κοντά μαλλιά και παχύ μουστάκι. Απέναντι από το σχολείο μου, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, είχε ανοίξει ένα σούπερ μάρκετ. Συνήθιζε να το αναφέρει συχνά στα κίνητρα υπέρ του διαβάσματος: «Αν δε διαβάσετε θα καταντήσετε να δουλεύετε στο σούπερ μάρκετ για 700 ευρώ», έλεγε.
Την περασμένη εβδομάδα, σχεδόν 10 χρόνια μετά από τις ημέρες που διαδραματίζονταν οι παραπάνω στιχομυθίες, ένας φίλος μου έπιασε δουλειά στην αποθήκη αυτού του σούπερ μάρκετ. Τη δουλειά μάλιστα την βρήκε μετά από έντονο ενδιαφέρον της γιαγιάς του (!) η οποία συχνά ως πελάτισσα διαμαρτυρόταν για το εγγόνι της που το έχει φάει το σπίτι.
Εξάωρος και εξαήμερος. Αυτό μας κάνει 36 ώρες την εβδομάδα άρα κάτω από τα όρια του βασικού μισθού, μην τα πολυλογώ 440 ευρώ τον μήνα καθαρά. 260 ευρώ κάτω από τα «ξεφτιλισμένα» 700 ευρώ της... κατάντιας που μας απειλούσε ο συμπαθέστατος κατά τ' άλλα Φυσικός μας.
Η κρίση τελείωσε. Δε μπορούμε να μιλάμε πια για κρίση. Είναι λάθος προσέγγιση αν το κάνουμε. Η κρίση ήρθε, πέρασε σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω από τη χώρα μας και τώρα ζούμε τα αποτελέσματα της. Σαν σ' ένα πόλεμο που πανηγυρίζεις ανάμεσα σε συντρίμμια τη λήξη των εχθροπραξιών. Αλλά είσαι ανάμεσα σε συντρίμμια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που άφησε αυτή η κρίση είναι η αδυναμία να επιβιώσεις. Φυσικά υπάρχουν ακόμα ευγενή επαγγέλματα, υψηλόμισθοι εργαζόμενοι, κερδοφόρες επιχειρήσεις και τέτοιου είδους παραδείγματα. Πάντα υπήρχαν. Παλαιότερα όμως, ένας αποθηκάριος μπορούσε να σκεφτεί να κάνει οικογένεια και παιδιά. Τώρα πρέπει να βαλσαμώσει γιαγιάδες, παππούδες, γονείς μήπως και τη βγάλει λίγο ακόμα.
Η χειρότερη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει κάποιος βιώνοντας αυτή την κατάσταση είναι να τη δει σαν κάτι που θα παρέλθει από μόνη της. Δυστυχώς η κατάσταση είναι αυτή και είναι πια παγιωμένη. Η «γενιά των 700 ευρώ» που μετετράπη - ιστορικά - εν μία νυκτί στη «γενιά χωρίς μέλλον» θα πρέπει να κερδίσει τη ζωή της, τη βιωσιμότητά της και την περηφάνια που αξίζει σε κάθε άνθρωπο που επισκέπτεται αυτόν τον κόσμο για 70-80 χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική που ασκεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, σίγουρα βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Στο να καταλάβουμε δηλαδή ότι η συνθήκη εξαθλίωσης για μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων δε λύνεται με ευχολόγια και προγραμματικές δηλώσεις. Πολλοί που πίστεψαν στην άμεση ανατροπή της καθημερινότητας τους τον Ιανουάριο του 2015, ευτυχώς διαψεύστηκαν γρήγορα.
Οι επιλογές είναι δύο: Ή θα αποδεχτούμε τα 440 ευρώ σαν μέσο βιοπορισμού ή θα οργανωθούμε ώστε να φτιάξουμε ένα πλαίσιο που μέσω της εργασίας μας θα μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν αυτονόητα.